Samen zullen we sterker staan

De wereld is in rouw, vol verdriet, boosheid en in angst. ik maak me vooral veel zorgen. Over wat er dagelijks gebeurt maar ook over de toekomst. Onze kindjes zijn nog maar zo klein (2 jaar, 9 maanden) en in wat voor een wereld groeien zij op? De sitaties die zijn ontstaan de afgelopen maanden.. Ik vind het moeilijk om erover te schrijven maar ik denk er elke dag aan.

De vluchtelingen

Toen ik voor het eerst in het nieuws zag dat er mensen massaal aan het vluchten waren naar Europa had ik geen besef van de ernst van deze situatie of op welke wijzen deze mensen aan het vluchten waren. Pas toen er bootjes zonken en de mensen verdronken begon het bij mij te kriebelen. Kleine kinderen, vrouwen, zwangere vrouwen, en mannen in de zee die niet kunnen zwemmen en allemaal onder gaan. Wie hun precies waren, wat hun verhaal was zal niemand ooit te weten komen. Ik vond het vreselijk dat dit gebeurden. Ik was dankbaar dat ik, mijn vriend en mijn twee lieve kindjes in Nederland wonen. Ik hoef (hopelijk) nooit de keuze te maken om mijn kinderen, die ook niet kunnen zwemmen, in een gammel opblaas bootje te zetten met 50 andere mensen om te vluchten voor wreedheden. 

Maar dan is daar social media, met de nieuwszenders en digitale kranten koppen (die tegenwoordig trouwens belagelijk zijn en alleen maar sensatie zoekend). Zij vertellen de verhalen en iedereen heeft opeens een mening over vluchtelingen (ik beken, ik ook). Er breekt in de reacties op deze artiekelen bijna digitale oorlog uit tussen de in mening verschillende mensen. Een gedeelte van het volk vind dat we de mensen moeten helpen. Dat daar nooit enige twijvel over is of hoord te zijn. Terwijl de andere helft onder een foto van een verdroken bruin jongetje vreselijke reacties plaatsen. Het is hun mening maar mijn hart huilt voor dit jongetje, ook omdat ik weet dat hij niet het enige kind is dat is verdronken. Deze kinderen zijn ontschuldig! 

Dan zijn er opeens duizenden (10.000e?) vluchtelingen, mensen gestrand in Griekeland. Op social media worden filmpjes geplaatsen van grote groepen mensen die Griekse dorpjes bijna teroriseren door vernielingen aan te brengen en stenen te gooien. Ik heb interviews voorbij zien komen van mensen die al in de dorpjes woonde die niet meer over straat durven en hun kinderen van school halen. De vrouw uit het interview moest huilen en ze was erg bang. Er woorden ondertussen facebook pagina's opgericht tegen de vluchtelingen en op politiek rechtse pagina's worden berichten gepost die bijna racistisch overkomen. Ook worden er oproepjes gedaan van mensen die in actie komen, die graag willen helpen en die zelfs naar Griekeland willen afreizen om te helpen. Die kleding willen inzamelen en verdelen, die voedsel willen verdelen. Dit zijn feiten. Ondertussen werd ik door mijn mening uitelkaar getrokken naar beide kanten. Ik wilde deze mensen ook helpen vooral de onschuldige kinderen die naar mijn mening het grootste slachtoffer zijn in deze hele situatie. Maar als ik dan weer beelden zag van vluchtelingen die gingen rellen en vernieling achter lieten, gegeven spullen en eten zomaar negeerde, vernielden of gewoon achter lieten veranderen mijn gedachten. Machteloosheid is wat is voel. Willen helpen maar niet gewardeerd worden. Ik begon na te denken, als deze mensen uit oorlog komen, veiligheid willen, rustig willen kunnen slapen waarom willen ze onze hulp dan niet en vragen ze alleen om geld? De volgende dag zie je filmpjes van huilende vluchtelingen die niet snappen waarom deze vernielig word aangebracht door de andere vluchtelingen. Zij willen wel hulp en zijn blij dat ze veilig zijn en niet zijn verdronken in zee omdat de rubberboot besloot het gewicht van de mensen niet meer te kunnen dragen of stuk loopt op rotsen. Mijn hersens worden verscheurd, beide kanten op getrokken. De ene helft wil dat iedereen veilig is! Net als ons! Als mijn kinderen! Ieder andere moeder zou dat willen! Mijn andere helft zegt "Ik wil niet dat deze mensen massaal voor mijn deur zitten, met stenen gooien zodat ik me onveilig voel en niet meer met mijn kinderen naar buiten durf". Ik ben angstig, bezorgd, verdrietig.

Steeds dichter bij

Op gegeven moment heb ik eraan gedacht om mijn facebook te verwijderen. Dat kwam door de wreedheden die erop te zien zijn. Die mensen plaatsen, delen en liken (pff, hoe kan je zoiets nou liken). De druppel was weer een verdronken jongetje die op het strand was aangespoelt en slaap positie is gelegd en massaal is gefotografeerd, voor wat?! Waarom word hij niet in zijn waarden gelaten? Word hij niet opgepakt en meegenomen voor een waardig afscheid? Inplaats daarvan laat men hem met zijn gezicht in het koude zand liggen om even een fototje te maken. Walgelijk vond ik het! Ik was boos. Maar aan het nieuws ontkom je tegenwoordig niet meer dus verwijderen zou zinloos zijn. Ondertussen verplaatsen de vluchtelingen zich naar verschillende landen in Europa. Asielzoekers centra worden geopend of geheropend, nood oplossingen gebouwd. Op het nieuws zie je hoe de eerste bussen ook in Nederland aankomen en tegelijkertijd staan er mensen op om te helpen en mensen die tegen zijn. Er breekt kleine paniek uit. "Eigen volk eerst" is een zin waar veel mee word gegooit. Maar ook "Er is geen armoede in Nederland" en daar kan ik zeer boos om worden. Als er geen armoede zou zijn zouden er geen voedselbanken bestaan, geen schuldsarnering en geen werkeloosheid! De mensen die roepen "Eigen volk eerst" zijn bang en boos. Bang omdat ze denken dat deze mensen voor hun zullen gaan. Dat ze voor hun neus hun droombaan in zullen pikken, daarmee hun geld en daarmee hun welvaard. Ze zijn bang dat ze hun huisje in zullen pikken en boos omdat ze denken dat vluchtelingen gratis geld krijgen. Ik ben ook bang en boos maar ik weet dat er een keer zeide van dit verhaal is. 

Mijn vriendinnen

Deze mensen krijgen inderdaad "gratis geld", maar tegen welke prijs? Daar staan weinig mensen bij stil.. Deze mensen moesten in eerste plaats vluchten uit hun thuis land om welke reden dan ook! Om hier in Nederland min. 5 jaar te moeten wachten op wel/niet een verblijfsvergunning. Ik heb ooit een vriendin gehad die met haar gezin gevlucht was en dus in een asielzoekers centrum woonde bij ons om de hoek. Ik ben daar wel is op bezoek geweest. Dit was zeer overweldigend. Ze leefde met haar vader, moeder en kleine broertje in een ruimte van een paar m3. Haar ouders mogen niet werken en omdat ze alleen "gratis geld" krijgen voor boodschappen, komen ze de deur nauwelijks uit. Ik betwijfel nu ofze ooit iets leuks hebben gedaan en of ze ooit geld hadden om kleding te kopen. Ik weet niet zeker omdat ze na een jaar moesten verhuizen naar een ander centrum. Dat is ook een feid waar niemand bij stil staat.. Als je asielzoeker bent en dus in een centrum woont kan je van de een op andere dag worden overgeplaats naar een ander centrum en zo kan je alles wat je hebt opgebouwd, voor haar dus haar school en haar vriendinnen, weer weggooien. Ze werd 100 km verder op geplaatst dus veel contact waar na de overplaatsing weg. We waren 13.

Mijn andere vriendin van toe komt zelf uit Syrie. Ze heeft me wel is vertelt dat ze lang geleden was gevlucht met haar gezin vanuit Libanon. We hebben er nooit veel over gesproken maar nu kan in me niet indenken hoe het voor haar is om haar eigen vaderland zo gebombardeerd te zien worden. Ik weet niet of ze daar nog familie had maar ik weet nog dat ze ooit in de klas tegen me zei dat het dorpje waar haar huis stond plat is nu. We waren hele goede vriendinnen, ik had bewondering voot haar geloof en ik vond het mooi, ik heb geprobeerd de Koran te lezen maar ik vond het moeilijk te begrijpen. Wel heeft ze mij geleerd arabisch schrift te schrijven. Dat heeft me 2 jaar gekost.

Pray for Paris

Dan de aanslagen in Parijs. Als ik dacht dat de wereld al verot genoeg was bewijst het nog erger te zijn. Zo veel onschuldige mensen dood voor niks. Het is moeilijk te beseffen. Het is zo dicht bij. Ik beken ik word nu echt bang. Wie niet? Deze mensen die dit doen zijn gek. Ze denken moorden te kunnen rechtvaarden in de naam van een God die zogenaamd achter hun zou staan. Daarbij zijn ze zelf ook niet bang te sterven dus niks staat in hun weg zoveel mogelijk mensen met hun mee te nemen.

Ik ben bang.

Maar juist nu moeten we samen sterk staan.

Buiten in welk land je bent geboren, buiten het geloof en buiten welke kleur je huid heeft moeten we naast elkaar gaan staan elkaar sterk zien te houden. 

Ik weet niet hoe deze oorlog opgelost moet worden maar ik weet wel dat het niet lukt door tegenover elkaar te gaan staan. Mensen leer voor jezelf te denken.

Voor de toekomst van onze eigen en alle andere kinderen op de wereld. Omdat zij het mooiste zijn wat de wereld nog heeft.