Snap
  • Mama
  • baby
  • peuter
  • angst
  • Rolmodel

Samen sterk!

Ze zeggen wel eens dat je als moeder een rolmodel/voorbeeld bent voor je dochter(s) en vaders voor hun zonen. Ik geloof daar wel in. Maar the other way around is net zo goed waar. Mijn kind is een voorbeeld voor mij!

Ik heb namelijk net zoveel te danken aan onze meiden als zij aan mij. Nou is het natuurlijk vanzelfsprekend dat ik er voor hun ben. Dat ik zorg dat ze opgroeien tot 2 prachtmensen met eveneens prachtige karakters en een mooie basis voor een fijne toekomst. Samen met mijn man kunnen we dat realiseren zolang we onvoorwaardelijke liefde blijven geven aan onze meisjes. Goed voorbeeld doet goed volgen, toch? Als wij samen laten zien wat waarden en normen zijn, dat het kleinste gebaar of compliment een ander zo enorm goed kan doen en dat het fijn is om een ander te helpen dan nemen zij dat met wat geluk van ons over. We doen in ieder geval ons best om ons steentje bij te dragen aan de volgende generatie. 

Maar nou kwam ik onlangs tot het besef dat ik niet de enige ben die een voorbeeld is voor onze meisjes maar dat het andersom net zo goed geld. Nooit had ik dat voor mogelijk kunnen houden en nooit heb ik het gerealiseerd dat je als ouders zijnde nog veel meer leert van je kinderen. Ze zijn een grote motivatie en houden je meer dan eens een spiegel voor. Maar zijn op hun beurt ook weer hun eigen uniek individuutje. Dit leid in mijn geval tot sommige nieuwe inzichten. Mijn man en ik hebben beide ons eigen rugzakje. We dragen beide wel een aardige lading met ons mee en moeten daar in het dagelijks leven geregeld mee 'dealen'. Zo heb ik mijn rugzakje gevuld met oa add en een sociale fobie en dat maakt het dagelijks leven best wel eens een uitdaging en het moederschap is een bijzonder avontuur wat ik aangegaan ben maar waar ik oprecht geen seconde spijt van heb. Want naast mijn eigen inzet om te komen waar ik nu ben is ook onze oudste dochter een groot (en goed) voorbeeld voor mij. Want waar mama vaak heel angstig is, jarenlang niet fatsoenlijk kon functioneren en mensen alles behalve recht aankeek tijdens een gesprek is zij met haar bijna 3 jaar compleet het tegenovergestelde. Niet dat ik niet sociaal ben, als ik iemand ken en vertrouw dan heb je aan mij een waardevolle vriendin en dan ben ik ook compleet anders dan wat ik bij een eerste ontmoeting uitstraal. Onze dochter echter is een echte allemansvriendin. Kent geen angst in het ontmoeten van mensen en vind nieuwe contacten leggen helemaal leuk. Een tripje naar de supermarkt is voor haar een uitje om mensen te entertainen, om iedereen te begroeten en mensen gewoon een lach op hun gezicht te toveren. Een prachtige eigenschap. Als de deurbel gaat en zij mag mee naar de voordeur om iemand binnen te laten dan is ze de perfecte gastvrouw. Komen er vriendinnetjes spelen dan verwelkomt ze ze zo ontzettend lief dat ik bij de voordeur al ben gesmolten. Wat ben ik trots! Maar wie is dat meisje? Ze is van mij en mijn man maar ze is zo ontzettend sociaal. Geen greintje verlegenheid. Hoe dan? Ik denk terug aan mijzelf als jong meisje en ik denk terug aan mijn man als jochie. Ik ken hem al van kleins af aan en weet dat hij ook vrij rustig was.

En daar is onze dochter dan. Bijna 3 en door haar durf ik ook eens zoveel. Daar kan geen psycholoog tegenop. Ja natuurlijk heb ik wel wat aan therapie gehad en heb ik zo mijn tips en trucjes opgeslagen in mijn hoofd. Ik functioneer 10x beter dan 10 jaar geleden. Maar met de komst van onze dochters ben ik pas echt gemotiveerd en doordat de oudste al echt een eigen karaktertje vormt en zoveel mooie eigenschappen laat zien kan ik daar alleen maar bewondering voor hebben. Zij is de reden dat ik nu ineens wel met een vreemde het gesprek aan ga. Zij breekt altijd het ijs en krijgt mensen wel aan het praten. Ik leer van haar. Zij niet alleen van mij. Hoe mooi is dat. Als zij het kan dan kan ik het toch ook zeker wel? Het had gewoon zo moeten zijn denk ik. Zij is, samen met haar zusje, met een reden zo. En jeetje ik ben echt geen zweverig type hoor maar hier geloof ik dan wel in. Al is het alleen al omdat het zo mooi is. Een moeder die er op vooruit gaat in het leven door haar bloedeigen kindjes. Hoe mooi is dat? Ik hoop dat haar zusje van 10 maanden dat voorbeeld van haar grote zus ook mag volgen. Dat we met zn allen eigenlijk gewoon een voorbeeld voor elkaar kunnen zijn. Samen zijn we sterk. Ieder hebben we onze kwaliteiten en allemaal kunnen we vast iets voor elmaar betekenen. Onze mooie gezinnetje!