Samen of alleen

Ging het een tijd terug al niet lekker, nu 2 jaar verder nog steeds niet. Vriendlief is in de tussentijd zwaar depressief geworden en ik (nadat ik instortte na de geboorte van Alyssa) ben bijna klaar met mn therapie. Ben er aardig sterker uitgekomen, geen medicatie meer en (tot ieders verbazing) een dosis zelfvertrouwen rijker. Ik weet alleen niet om te gaan met zijn gedrag. Hij is nooit een slaper geweest (probleem had hij al dat we elkaar leerden kennen) maar nu is het zelfs zo erg dat hij helemaal niet meer in bed ligt. En als hij dan een keer in slaap valt dan is het elke keer op de bank. Ik voel me hierdoor enorm eenzaam en heb voor mezelf niet echt het idee dat we een relatie hebben maar meer huisgenoten zijn. Seks hebben is al helemaal uit den boze. Als het eens in het half jaar gebeurt dan is het veel op dit moment. Hij is een geweldige vader maar als partner schiet hij vreselijk tekort. 

Vanuit mijn therapie komen veel dingen uit het verleden naar boven waar ik het af en toe ook erg zwaar mee heb. Maar steun krijgen is iets waar ik nog steeds op zit te wachten na meer als een jaar therapie. 

Ik zit nu in dubio; moet ik de relatie verbreken of toch doorgaan in de hoop dat hij dmv therapie beter word en de relatie een boost krijgt en we weer nader tot elkaar komen. Vanwege Alyssa vind ik dit heel lastig want zij is echt een papa’s kindje....