Samen kunnen we dit aan. (&ik alleen schijnbaar ook)

helaas lees ik je blog nu pas, maar wel met een glimlach. Het klint heel bekend. Ook het zo ape trots zijn op de kleine. Onze zoon is nu 17 maanden maar in de eerste weken moest ik hem (mijn man) er wel uit meppen. Ik heb een keizersnee gehad. Dat ging wel en we spraken af welke tijden ik onze zoon voedde en welke tijden mijn man het deed. Ik moest hem dan regelmatig echt wakker maken en een mep en een por of hard zijn naam noemen was de enigste optie. Slapen als een blok beton. Bekaf van het wennen aan papa zijn. Eigenlijk kun je het de mannen niet kwalijk nemen want onze hersenen passen zich aan aan moeder worden en onder invloed van de hormomen veranderen wij. Dat zie je niet zo heftig bij mannen terug. Wij maakte afspraken over wanneer wie welke voeding deed en toen hij weer aan het werk ging, nam mijn man de eerste voeding in de ochtend op zich kon ik even bijkomen van de nachtvoedingen. Op een bepaald moment wilde ik een nachtje vrij en we spraken af dat wanneer hij niet hoefde te werken de volgende dag, dat hij dan de nachtvoeding(en) deed en ik de ochtend ging starten (met een bakkie koffie in het apparaat klaar zetten) en hij dan kon uitslapen. Hij ging dan ook 's avonds vroeg slapen. Wees niet te zachtzinnig als je wilt dat hij het over neemt. Als hij klaagt over blauwe plekken kan hij in elk geval niet zeggen dat je het niet geprobeerd hebt en als hij klachten heeft moet ie maar wakker worden ;)

Jeetje wat heftig! Dan mag ik niet zeuren hij vind het zodra hij even niks te doen heeft (of in ieder geval, niks belangrijkers te doen heeft) tenminste nog fijn om even met haar te zitten. En een keer me gevoelens op schrijven is wel een goed idee, nu ben ik zo gefrustreerd dat het ook niet opschiet. Ik ben constant geïrriteerd als hij iets zegt of doet..

Herkenbaarheid.. Papa s'nachts wakker gemaakt omdat ik net door mijn rug ging toen ik boven de wieg hing om ons spugende kleine eruit te pakken. Na veel gegom (ja letterlijk grommen) en een snauw legde hij een spuugdoekje op het compleet onder gespuugde onderlakentje. Waardoor ik het alsnog zelf kon doen. Wakker worden s'nachts doet hij niet. Overdag even op de kleine letten? Ik weet zeker dat als ik thuis kom hij nog niet eens gekeken heeft. Als we haast hebben en hij is al klaar met eten, en ik zit de kleine te voeren waardoor mijn eigen eten allang koud is, en vraag of hij even verder wil gaan met voeren zodat ik ook nog kan eten? Wel of er komt geen antwoord, of hij vind dat hij daar geen tijd voor heeft, want we moeten zo weg. Waardoor het dus dubbel zo lang duurt voor we weg kunnen. Een keer op bed leggen? Heeft hij nog nooit gedaan. Samen de kleine in bad doen, in de kraamperiode? Had hij geen zin in, en dus moest ik oma maar bellen om me te helpen. Kon ze niet? Dan kon de kleine niet in bad. Luier verschonen? Alleen als ik nog onder de douche sta, anders mag ik het mooi zelf doen. De kleine wil weer niet eten/drinken heel de dag? Vraag niet om hulp want ik krijg geen antwoord en hij loopt zwijgend de deur uit. Spelen met de kleine of het even op schoot laten zitten, of tussen ons in als we op de bank zitten? Er wordt al heel snel gezegd dat ik het maar op bed moet gaan leggen, zo kan hij niet rustig tv kijken. Soms vraag ik me af of hij wel papa wil zijn. Of wat ik hiervan dan moet denken. En wat heb ik hier al vaak om gehuild, radeloos geweest. Praten? Geen idee hoe ik dat op een positieve manier kan doen, hoe ik het netjes uit kan leggen. En dus wacht ik maar, hoop ik maar dat het beter wordt als ze ouder is. Dat hij het dan 'leuker' gaat vinden. Maar soms echt het gevoel dat ik er alleen voor sta, ik had nooit kunnen denken dat het zo zou zijn..

Ik herken het ook van mijn vriend maar die Is gelukkig redelijk bijgedraait. Als de moed verzamelen voor een gesprek aan te gaan moeilijk lukt schrijf je gevoelens dan eens op in een brief en als je de behoefte er toe voeld kan je het hem laten lezen als opzet naar een gesprek toe.