Ruim twee jaar na het verlies van eva....

Ja hoe doe je dat nou eigenlijk... Heel eerlijk heb ik daar natuurlijk helemaal geen goed of fout antwoord op. Wat ik wel graqg doe is jullie meenemen in ons leven zonder Eva. Het is nu ruim 2 jaar geleden dat wij het ergste wat er in je leven kan gebeuren mee maakte, het verlies van onze mooie dochtertje Eva was mijn grootste nachtmerrie. Je krijgt kinderen en dan ineens wordt je het zwakste wezen op aarde lijkt wel. Waar je vroeger zelf dacht 'waar zeurt mijn moeder nou om' is nu verandert in 'ik begrijp zo goed wat mijn moeder vroeger bedoelde'. En daar kwam bij nog bovenop dat wij te horen kregen dat ons prulleke ernstig ziek was en niet meer beter te maken is. 

Wat er dan door je heen gaat? De eerste keer toen ik deze woorden hoorde was ik zo van slag dat ik mezelf in een film waande een drama of horror of een combinatie daarvan. Ik dacht echt gebeurd dit ons? Gebeurd dit echt? Waarom Eva? En dat vraag ik mijzelf nog steeds af. Nog steeds vraag ik mijzelf af waarom kinderen en jonge mensen ziek moeten worden? En als zij dan ziek moeten worden waarom er dan niks is om ze beter te maken? Als maar die vragen, vragen voor altijd en ze zullen nooit beantwoord worden daarom wil ik er het beste van maken want wat ik ook mijzelf afvraag het brengt haar nooit meer terug. Alles wat voor altijd blijft is de herinnering, dde mooie herinneringen aan haar korte, moeizame, zware maar ook bijzonder mooie leven. 

Nu is het dit jaar extra moeilijk door die gekke nieuwe griepsoort in de wereld. Er gaan mensen dood er worden mensen ziek maar er worden ook veel mensen weer beter. Er is ineens enorm veel geld in de wereld om vaccins te maken en onderzoek te doen om medisch apparatuur aan te schaffen maar ook om andere redenen. En dat is natuurlijk fantastisch maar het maakt mij ook boos. De reden die de artsen gaven dat zij Eva niet beter konden maken was doordat er te weinig patiënten zijn dus dure onderzoeken zou zichzelf niet terug verdienen omdat er te weinig mensen beter gemaakt zou hebben. Ja pardon zo eerlijk wordt het even haarfijn in je gezicht geworpen. Ontzettend pijnlijk om te horen, dat voor jou het dierbaarste bezit, niks betekent voor de medische wereld er is te weinig geld te verdienen aan het bestaat van mijn kind. 

Wat ik probeer te delen met jullie is dat er dagelijks zoveel mensen en ook kinderen ziek worden en niet alleen aan corona maar aan hele andere ziektes en die ziektes moeten we niet vergeten door deze crisis. Dat de normale zorg stil komt te liggen door corona maakt mij erg verdrietig, dit mag naar mijn idee niet gebeuren. Maar goed ik begrijp wel meer niet in deze tijd. Dit jaar is dus extra zwaar en zeker nu met kerst, in 2018 wilde ik kerst het liefst thuis vieren alleen met Stefan en Yara omdat ik haar zo miste en thuis voelde het nog alsof ze er bij was. Vorig jaar was iets moeilijker ik wist niet zo goed hoe ik die gevoelens moest beheren dus erg gezellig was ik volgens mij niet. En dit jaar vieren we ineens weer kerst met vieren door ons wondertje genaamd Nora. Ook heel mooi en toch ook heel gek ik had zo graag al mijn meisjes rondom de kerstboom willen zien zitten. 

De hele week wil ik haar plekje mooi maken met kerststukken en kerstversiering en als ik ben geweest wil ik alweer terug. Het liefst ga ik daar een avondje gourmetten om even uit te leggen wat  mijn gevoel is en ik het probeer uit te leggen naar jullie. De hele dag loop ik onrustig rond of ik iets vergeten ben en heb ik het gevoel dat ik bij haar langs moet gaan. En het besef dat het elk jaar zwaarder wordt