Ruim een half jaar verder.

Weten jullie nog hoe ik vertelde over een vermoeden van een postnatale depressie bij papa? Ik zal vertellen hoe het nu gaat...

We zijn nu ruim en half jaar verder. En ja, F. en ik zijn nog bij elkaar. Na mijn vorige blog is er veel gebeurd.

F. is op mijn verzoek naar de huisarts geweest. Daar kwam duidelijk naar voren dat F. tegen een Burn-out aanzat. Hij zat al 10 jaar bij hetzelfde bedrijf met dezelfde functie. Hij had totaal geen uitdaging meer op zijn werk, collega’s waar niet echt een klik mee was ect. Ik wist dit natuurlijk al wel (van zijn werk en zijn collega’s) maar ik vond het doodeng als hij onze “vastigheid”opgaf voor iets “nieuws” en heb dit jaren afgehouden. Ik bedoel, we hebben een huis, een kind, hoeveel mensen komen er wel niet in de problemen omdat 1 vd 2 ouders hun baan kwijtraken?

Uiteindelijk ben ik overstag gegaan, ik zag dat het echt niet meer ging en dat zijn werk de grootste reden was dat het thuis zo liep. En zo ging F. met mijn “goedkeuring”opzoek naar een andere baan.

Sinds 2 maanden heeft hij die ook en het was zo fijn om hem weer op te zien bloeien. Eigenlijk nadat hij op zoek is gegaan naar een andere baan ging het stukken beter. Daarnaast zijn we een paar keer gezamenlijk bij iemand geweest om te praten en dat was ook verhelderend. Ik heb gewoon mijn oude F. terug!

Tussen F. en S. gaat het ook zo goed, ik merk dat hij er veel meer van kan genieten. S, kan nu ook veel meer en dat is ook leuker voor F. Natuurlijk heeft hij nog wel eens een dagje dat het hem teveel word. Sterker nog. S is nu +-17 maanden en krijgt een heel sterk eigen willetje en zelfs mij word het af en toe te veel, haha. (Als ze zich bijvoorbeeld dramatisch op de grond gooit omdat ze haar zin niet krijgt)

Het gaat nu zelfs zo goed, dat F. en ik de keuze hebben gemaakt om te gaan voor een broertje of zusje voor S. Trots vertel ik jullie dan ook dat ik nu zo’n 10 weken zwanger ben J!