Roze wolk? Welke roze wolk?

Zie je die foto? Met die grote wallen onder mijn ogen en nog steeds enorm opgeblazen. 

Ik hoorde zoveel mooie verhalen van mama’s die op een echt wolkje zaten na hun bevalling. Ik hoopte dit ook te hebben en met volle teugen te kunnen genieten! 

Na die heftige bevalling en het trekken en sleuren om Liyo er uit te krijgen was ik doodop, van het huilen alleen al. Laat staan van het persen. 

ik was echt heel gelukkig met de geboorte van Liyo! Want eindelijk daar was mijn mannetje waar ik zolang op had gewacht.

Ik dacht alle miserie achter mij te kunnen laten en een nieuwe start te maken met Liyo en ik. Maar alles bleef spoken in mijn hoofd, duizend vragen die ik niet beantwoord kreeg. 

Ik betrapte mezelf vaak op dingen die ik echt nie zou moeten doen of hoe ik reageerde naar Liyo toe. Mijn psychologe had mij al gezegd dat dit ‘normaal’ zou zijn als ik bepaalde dingen zou doen of anders reageer. Maar ik voelde me daar slecht bij. 

Ik nam contact op met de psycholoog en we bekeken samen wat opties die we zouden kunnen overwegen. We hadden al veel gesprekken gehad voor mijn bevalling ook omdat ik al was opgenomen en er door zat. Aangezien doorheen de zwangerschap en de bevalling die er bij kwam kijken heel heftig waren geweest, moesten we echt een oplossing vinden om kalmte te brengen voor dat ik dingen zou doen die echt niet mogen gebeuren. 

Ik merkte al snel dat ik echt heel ambetant werd als Liyo huilde dat ik me machteloos voelde en ik merkte woede in mezelf op. Niet goed dus! Ik kon echt wel genieten van Liyo als hij bij me lag en knuffelen maar zodra hij begon te Wenen knapte er iets bij mij. 

Samen met de psychologe bespraken de enkele dingen maar niets helpte. We probeerden yoga, mind games enzovoort om mijn gedachten te verzetten maar dit lukte niet. 

Ik stopte alles in mijn hoofd en het werd niet beter, het werd erger. Tot op de dat van vandaag heb ik dat nog steeds, ik voel me nog steeds zo en het gevoel als Liyo weent heb ik ook nog. We hebben nu besloten om naar een psychiater te gaan, niet iets wat ik graag wil doen maar alles voor mijn welzijn en dat van Liyo! 

Ik heb dagen dat in echt niet kan, niet vooruit geraak. Ik kan dingen nog steeds geen plaats geven. 

Mensen zeggen altijd dat ze fier zijn op mij om hoe ik alles doe en hoe sterk ik ben, maar vele weten niet hoe diep ik werkelijk zit en wat ik omgaat in mijn hoofd. 

Natuurlijk doe ik alles om Liyo gelukkig te maken! Maar ik moet ook aan mijn eigen welzijn denken want een gelukkige mama is beter voor Liyo dan een ongelukkige mama.  

Gelukkig heb ik zelf rap aan de alarmbel getrokken voor dingen te laat waren en krijg ik nu alle hulp en steun die ik nodig heb! Ik ben er nog niet waar ik moet zijn, ik heb nog een lange weg te gaan maar stap voor stap kom ik er. Mijn roze wolk is een donker grijze wolk die opgeklaard moet worden.