Roze wolk, voor iedereen een andere ervaring

Gisteravond in gesprek met een paar vriendinnen over een online platform dat wij eigenlijk best heel negatief vonden. En dan specifiek negatief over zwangerschap, bevalling en opvoeding. Als je al die artikelen mag geloven dan worden er vanaf nu geen baby's meer geboren. De zwangerschap is afschuwelijk, niet alleen vanwege de kilo's, maar ook vanwege misselijkheid, vermoeidheid en overige kwaaltjes. De bevalling is hels en daar zouden ze eigenlijk iets op moeten verzinnen. En als laatste de opvoeding; baby's huilen (teveel), dreumessen te snel gefrustreerd en peuters... Tja... wat is er uberhaupt positief aan peuters. 

Als je dus dat platform mag geloven. Zo af en toe gooien ze er dan ook iets positiefs in maar over het algemeen is het ouderschap verre van leuk. En dat is jammer. Tijdens het gesprek vroeg vriendin M. wat dan nu precies een roze wolk was. Vriendin K. zei dat de roze wolk was bedacht zodat je kan zeggen dat hij niet bestaat. Toen ik vertelde dat ik, bij wijze van spreken, al 2,5 jaar op een roze wolk zit vroeg vriendin M. hoe dat dan precies werkt. 

Omdat ik al dagen niet goed slaap (Joost mag weten waarom...) heb ik er afgelopen nacht even over nagedacht. Ik denk dat het voor iedereen weer anders is, die roze wolk. Niemand ervaart dingen zoals zwangerschap, bevalling en opvoeding hetzelfde. En mijn roze wolk betekend ook niet dat deze alleen maar roze is. Hij is ook wel eens pastel, neigt naar wit of is een zwarte donderwolk. 

Mijn roze wolk begon op 31 januari 2013, toen kwamen wij erachter dat er ergens in september een klein minimensje zou worden geboren. Na de eerste schok kwam berusting en blijdschap. De weken/maanden die daarop volgden verliepen prima; we trouwden (dat stond al gepland), verhuisden en ik werd thuisblijfmoeder. Tussen alle bedrijvigheid gingen we naar de verloskundige, planden we extra echo's en genoot ik zelfs van de slapeloze nachten. De nacht en ik werden dikke vrienden. Maar ach, ik heb de zwangerschap ook wel eens vervloekt. Als ik weer tot tranen toe met flinke beenkrampen naast het bed stond te joelen of als ik mijn voorraadkast weer met Rennie moest aanvullen. Zelfs toen ik uiteindelijk met een bloeddruk van 200/100 in het ziekenhuis belandde bleef ik glimlachen. Ik werd ingeleid, ging na de ruggenprik met een stapel icepacks weer naar boven en tranen van blijdschap toen de gynaecoloog een mes in mijn buik ging zetten. Het herstel van de keizersnee was echt peanuts en Sara bleek een modelbaby. 

Met een kraamverzorgster die gekroond mag worden als koningin zweefde ik de kraamweek door. Ook de nodige credits voor Jurre, hij liep de benen uit z'n lijf en zorgde ervoor dat het huishouden op orde was. Het grootste compliment ooit kregen wij van de kraamverzorgster; waar onze andere 5 kinderen waren. Het ging zo goed en natuurlijk dat ze ons met een gerust hart kon achterlaten. 

Sara was de droom van elke ouder; was altijd vrolijk (tenzij hongerig of moe) en liet ons al gauw 's nachts slapen. De trend van eten en slapen zet ze tot op heden prima door, uitzonderingen daar gelaten. Sara groeit op zoals het hoort; Van modelbaby naar rellende peuter. Gewoon zoals dat bij peuters hoort. Ik grijp wel eens naar wijn of ben wanhopig op zoek naar behang, maar voor het grootste gedeelte is het gewoon heel tof om moeder te zijn van haar. 

Met Iris lijkt de geschiedenis zich te herhalen; van droomzwangerschap tot torenhoge bloeddruk tot keizersnee. Van een geweldige kraamverzorgster tot een fantastische Jurre. Het herstel van de keizersnee viel wat tegen, duurde langer en was lang pijnlijk. Ik weet nog dat ik 24 uur na de keizersnee mijzelf jankend naar de douche sleepte. Ik voelde mij zo vies, ik moest en zou douchen. Alsof ik de hele wereld weer aankon kroop ik terug op mijn knalroze wolk. Ook Iris is weer een modelbaby, al is ze meer van het plakken en huilde ze als ze niet bij mij kon zijn. Daar hebben ze dan weer een draagzak voor uitgevonden. Positief bekijken. Slapen doet ze heel goed, eet als een slootgraver en lacht van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat, zelfs tegen vreemden. 

Vannacht besefte ik mij ook echt dat dit lang niet iedereen is gegeven. Dat er echt meer donderwolken zijn dan roze wolken in strakblauwe luchten. Daarom snap ik wel dat er meer over het een wordt geschreven dan over het andere.

Voor iedereen zonder roze wolk; ik kan je nu niet omhelzen, maar ben in gedachten bij je.