7 jaar geleden
Roze (of blauwe wolk? Vergeet het maar!
Na de bevalling wachtte ik op de roze wolk... of blauwe in mijn geval. Maar de werkelijkheid bleek anders.
Al tijdens de zwangerschap werd me duidelijk dat de realiteit soms ver af staat van de prachtige foto's uit de diverse magazines die ik van mede-zwangeren te leen kreeg. Ik zag daar mama's in staan die eruit zagen alsof er niets gebeurd was. Die als het ware een keer gezucht hadden en toen was de baby al geboren. Die betreffende baby was meteen goed gaan drinken aan de moederborst en alles loopt op rolletjes...
Wat een contrast met mijn eigen spiegelbeeld toen ik eenmaal mama geworden was. Verlept haar, wallen die een tsunami kunnen tegenhouden en een vermoeide blik in de ogen. Tepelkloven en als een berg opzien tegen het voeden.
Begrijp me niet verkeerd, ik ben enorm blij met mijn zoon en ik zou hem voor geen goud willen missen, maar die eerste weken waren heel erg wennen. De hormonen gieren nog door de aderen en je wordt opeens met de neus op de feiten gedrukt: je bent MAMA. Dat betekent dat er een klein hoopje mens van jou afhankelijk is. De angst slaat je om het hart. Doe ik het wel goed. Kan ik dit wel? Wil ik dit wel? Komt het ooit goed?
Je durft nog niet echt op je eigen moeder-gevoel te vertrouwen, want alles is nieuw. Hoeveel informatie-avonden je ook bezoekt, niets kan je echt laten ervaren of voorbereiden op wat je nu doormaakt.
In dit soort gevallen ben ik gezegend met een 'helderziende' moeder. Ze kwam op die bewuste dag op bezoek, zag mijn verwarde en verontruste hoofd en zonder iets te zeggen begreep ze wat ik bedoelde en wat er aan emoties door mij heen ging. Ze maakte direct rechtsomkeert en kwam een uur later terug met een lekker vest voor mij en een pan eten.
Na een week of wat raakte ik een beetje in de schwung van het nieuwe-moederschap. Mijn zoon gedraagt zich voorbeeldig en zijn moeder nu ook. Langzamerhand begon ik op mijn moeder-instinct te vertrouwen.
Conclusie: het komt goed, maar die roze (/blauwe wolk) bestaat niet, tenminste niet voor mij!
Anoniem
Heel herkenbaar en als ex kraamverzorgster weet ik dat het bij heel veel zo gaat. Ps prachtige naam van je zoon. (1juli bevallen van Joshua)
Anoniem
Roze wolk? wat is dat?.... ouders van een doodziek prematuurtje.... ik dacht dat ze van het ziekenhuis was..... en wij toeschouwers waren.... zogenaamde ouders die 'bezoekuren' moesten hanteren om hun eigen kindje te mogen zien... 2 uurtjes per dag... en toen ze eenmaal naar huis mocht .... 2 maanden later.....een dubbel gevoel.....een moeder die doodsbang was en de eerste paar weken niet alleen durfde te zijn met dat kleine mensje....doodsbang omdat er geen monitor en slangetjes meer waren om er zeker van te zijn dat ze het nog deed..... maar tegelijkertijd dolgelukkig dat dat kleine mensje gevochten heeft voor haar leven.... het wennen aan elkaar ging niet vanzelf.... dat heeft enorm veel tijd gekost....
Anoniem
Heel herkenbaar, en fijn dat men er over durft te schrijven. Ik durfde het niet na de geboorte van mijn dochter, omdat ik dan twijfelde of ik wel een goede moeder was.... Maar dat ben ik wel
pcat
Eerste twee weken bleef ik ook wachten op mijn verliefde gevoel en blauwe wolk. Daarna kwam die wel. Toen gingen de nachten veel beter en begin je de verschillende kreetjes te herkennen en begon het genieten.