Rouwproces

Vervolg eerste blog. 

Ik had mijn afscheid genomen, zoveel mogelijk mijn verdriet onderdrukkend. We moesten met de bus naar huis, ja met de bus, in zandvoort. 

Ik weet nog heel goed, ik hield me zo groot, zo sterkt, tot het moment dat ik in de bus zat en naar het ziekenhuis keek. Dat is het moment dat ik brak, dat ik oncontroleerbaar begon te huilen. Mijn meisje, perfect gezond, helemaal perfect, had ik daar achter moeten laten. 

Hayley was geboren op 06-10-2011, op een donderdag, om 15:45. Zij zou de maandag erna opgehaald worden om in een tijdelijk gezin geplaatst te worden. Haar vader, ook meteen smoorverliefd op zn dochter, was er elke dag tot zij werd opgehaald. Ze werd alleen ziek, een paar dagen na haar geboorte lag ze al aan een infuus. Ik wilde zo graag elke dag de hele dag bij haar zijn, maar had geen manier er te komen. Fysiek was ik kapot, mentaal was ik kapot en financieel zat het ook nog eens zwaar tegen. Ik ben er helaas maar 1 keer geweest, en ik had het heel erg naar mijn zin.

 Het heeft 9 jaar geduurd, pas met de geboorte van mijn zoon, dat de pijn en verdriet van die dagen binnen kwam. Het besef dat die arme meid, daar zo ziek, schreeuwend voor de warme omarming van haar papa en mama, ander halve week heeft gelegen. 

De vrijdag, 14-10, werd ze dan opgehaald. En het zou een beste tijd zijn voor ik haar weer zou zien.

 Laat me je vertellen, ook in zo een situatie ga je door een rouwperiode. Dit werd bij mij bemoeilijkt door mijn borderline. Hierdoor kwamen niet alle emoties naar boven die bij zo een proces horen. Na 9 jaar zit ik er nogsteeds mee. Het heeft niet geholpen dat in de periode na haar geboorte ik geen begeleiding kreeg, geen hulp in de verwerking. Ik stond er alleen voor, niemand begreep hoeveel verdriet ik had. Tot de dag van vandaag praat ik niet graag over de eerste periode na haar geboorte. Maar het is tijd dat ik dat doorbreek, leer erover te praten en daarmee er beter mee leer te leven.