Rouwen & van elkaar houden..
Moeilijke tijden maakt je relatie sterker dan ooit zeggen ze, ik geloof hier niet in. Ja, wij hebben een goeie en stabiele relatie misschien dat dat als 'sterk' word gezien. Maar ik zou liegen als ik zeg dat het makkelijk is om van elkaar de houden en samen te rouwen..
"Veel stellen redden het niet samen" een van de eerste dingen die je hoort/leest naar mate de overlevingsstand uit gaat en het verwerkingsproces begint. Redden het niet? Ik kon me er niks bij voorstellen, hoezo redden het niet? Wij hebben dit toch samen meegemaakt, als stel verlies je allebei je dochter je bent de enige die elkaars pijn kent, dus hoezo?! 'redden het niet'.. Nu bijna 2jaar verder kan ik dit terug relativeren, je relatie tot stand houden na het verliezen van je kind is knokken, kei hard knokken.
Dwight & ik hadden allebei een eigen manier van rouwen, onze rouw verschilde zo erg van elkaar. Ik was het liefst alleen, met mijn hoofd onder de dekens. Dwight had graag mensen om zich heen met wie hij kon praten, wie hij kon vertellen over June. Gezelligheid en afleiding, terwijl ik alleen maar kon denken 'waarom lachen al die mensen, heeft niemand in de gaten dat mijn dochter dood is? Denken ze überhaupt nog wel aan haar?'
En toen kwam ik op het diepste punt in mijn relatie, want ik hield het even vol, het mee rouwen met Dwight maar al snel zat de emmer bij mij vol. En dan komt het aller moeilijkste gedeelte, hoe gaan we samen rouwen en blijven we van elkaar houden?
Wij besloten samen in therapie te gaan, simpelweg omdat we zelf de 'handvaten' niet hadden om hier uit te komen. Ik was zo verdrietig om June en zo was Dwight, ik kon dat vaak alleen niet zien omdat ik zo met mijn eigen verdriet zat, en bij hem precies hetzelfde. Ik moet ook zeggen dat het het eerste was waar ik aan dacht toen we hoorde dat het hartje van June niet meer klopte, ik dacht naast June raak ik ook Dwight kwijt..
Therapie zijn we 3x heen geweest, ze leerde ons om onze gevoelens met elkaar te delen & het stukje acceptatie van rouwen. Na 3x vonden we het goed. Het paste niet bij ons om veel vaker te gaan. Ik zat met een enorme knoop in mijn maag elke keer als we er naar toe gingen. maar ik ben blij dat we het hebben gedaan, samen.
Langzaamaan beginnen wij onze weg te vinden in het stukje acceptatie van elkaars rouw. Vaak proberen we een middenweg te vinden tussen elkaars behoeftes, dit werkt voor ons. Of onze relatie er veel sterker door is geworden? Ja en nee, tijdens het verliezen van June zijn we er achter gekomen dat wij de enige zijn die elkaars pijn kennen, wij hebben hetzelfde meegemaakt. We zijn allebei onze dochter verloren. Aan de andere kant maakt June ons ook zwak, want de rouw om June zal altijd een zwakke plek blijven. Maar echte liefde overwint alles ?
Daannhz
Herkenbaar... mijn man en ik hebben ook heel verschillend gerouwd... veel praten en elkaar in de waarde laten heeft ons geholpen en ons huwelijk uiteindelijk versterkt...
nessen
Heel herkenbaar. Rouwen doe je elk op je eigen manier.
Mamaplaats
Mooi geschreven!
Loes84
Mooie blog hoor! Wij zijn een maand geleden ons zoontje verloren een paar minuten na de geboorte. We wisten het van tevoren en maakten samen al een heel traject door, maar het verdriet blijft overweldigend. Voorlopig doen we het nog heel goed samen, maar ik kan het me nu ook echt voorstellen. Het is gewoon nog zo veel harder werken voor elkaar en dat terwijl je beiden niet op je best bent!