Snap
  • Mama
  • #prematuur

Rollercoaster en meer..

Dit stukje gaat voornamelijk over Cas, dat verhaal is al lang genoeg hihi

Cas en Lotte werden dus met 32.3 geboren. Bevalling was goed gegaan, Cas had wat vocht in de longen gekregen, maar dit trok nog weg. Gezichtjes hadden ook veel vocht, maar ook dit trekt nog weg werd er verteld.

Na mijn bevalling moest ik eerst wat eten, alsof je trek heb in eten... M'n hele lichaam is aan het trillen en ik moet eten.. Nou vooruit een beschuitje en een beetje opschieten want ik wil naar mijn kindjes. Ergens hadden we in gedachten dat we ze niet mochten vasthouden, ze waren nog zo klein. Maar aangekomen op de afdeling mochten we ze wel vasthouden. Wauw dit was zo mooi. Ze waren nog zo klein maar zo perfect!

Ik mocht een week in het ziekenhuis blijven, 2x per dag ging ik langs de kleintjes. Ik dus tot maandag blijven, maar vrijdag was ik er wel klaar mee. De gedachten was ik woon er toch 5 minuten vandaan en ik wil mijn eigen bed!

Zaterdag, de eerste dag dat ik lekker kon uitslapen, althans dat dacht ik..... Toen kwam dat telefoontje.. Hoi Cas is een beetje ziek, we gaan hem een infuus geven... INFUUS... ZIEK....

Fijn die zwangerschapshormonen... We gingen snel naar t ziekenhuis. Ik al in paniek storm ik de afdeling op, de zuster komt op mij afgelopen (michel was zichzelf nog aan t ontsmetten) ik vraag hoe t gaat, maar haar gezicht zei genoeg. Ik raak in paniek.. mijn kleintje zo ziek..

Hoe zou ik het beschrijven... geel mannetje, met grijze vlekken..

Dokters komen en gaan en we horen ze zeggen 'overplaatsing Sophia'. We weten beiden niet waar we het moeten zoeken, dit is niet zomaar.

Er moet met Lotte gebuideld worden, dit ga ik dus maar doen.. De tranen blijven over mijn wangen stromen. Er blijf maar aan dat mannetje gezeten worden, hij blijft maar huilen.

Toen kwam de beslissing.. De ambulance komt er zo aan, hij word overgeplaatst. Daar kunnen ze hem beter onderzoeken. Wij vragen of we kunnen meerijden.. 'Nee er is hier geen plek voor'. TOP!! Wij zijn ook echt stabiel genoeg om te kunnen rijden..(Gelukkig komen Michels ouders ons ophalen om mee te rijden)

Dan komt de brancard binnen, ons miniventje van net 5 dagen oud word overgeplaatst.

Terwijl we naar buiten lopen zien we een loeiende sirene wegrijden, ik zeg nog tegen mn schoonmoeder.. Dit was hem toch niet? Later zeiden we tegen elkaar vast wel.

Ondertussen heb ik ook mijn ouders gebeld, die reden gelijk door naar Sophia kinderziekenhuis, Huilend omhels ik m'n ouders.

Michel en ik lopen naar de afdeling waar Cas is gebracht, er staan wel 5/6 mensen omheen. Michel herhaalt meerdere keren hoe het nu verder gaat, wat hij precies heeft. Een bacterie, via een urineweginfectie... Deze bacterie tast de hersens aan... We weten niet hoe hij dit verder gaat doen, of hij wel sterk genoeg is om dit te overwinnen. De artsen kunnen ook niets zeggen, laten we hopen dat hij goed de nacht door gaat komen.

We stappen in de auto, we kunnen nu niks doen. Cas slaapt lekker.

Om 23uur bel ik nog naar de afdeling, het gaat goed. Hij reageert op de antibiotica.

Ik kan amper slapen... 5 uur bel ik weer.. stabiel.

Er blijft maar door ons hoofd spoken, hoe kan het met een nacht zo ontzettend slecht gaan.

De volgende dag gingen we weer naar hem toe, wat zag hij er al beter uit. Hij had een infuus en lag aan allerlei toeters en bellen, maar wat zag hij er al beter uit. Hij reageerde er zo goed op.

Gelukkig mocht Cas naar 5 dagen teruggeplaatst worden naar Dordrecht, wat fijn! Nu moesten we steeds heen en weer rijden van Lotte naar Cas.

In Sophia hadden ze een lange lijn aangelegd(als ik het goed zeg haha), dit is ook een infuus, maar dan gelijk in een goede ader (dacht ik). Er sneuvelde verschillende infusen, waarbij hij er dus zelfs 1 in z'n voorhoofd heeft gehad.

De dokter wilde mijn op een dag spreken, Michel was werken. Ze heeft een heel verhaal verteld, maar er bleven maar enkele woorden hangen.. HERSENBESCHADIGING,SOPHIA,ONDERZOEKEN.

Cas moest dus weer naar Sophia om een echo van z'n hoofd te maken, nog een keer kijken of de bacterie iets heeft aangetast. De beste echografist van Nederland en Belgie ging de echo maken. Hij vertelde dat de beschadiging minimaal was en dat we er niets van moesten verwachten. De neonatoloog die erbij was zei wel dat hij een verhoogde kans heeft op epilepsie. Een hele opluchting, gelukkig maar!

Uiteindelijk mocht Cas ondanks dat hij zo ontzettend ziek is geweest, nog een week eerder naar huis als Lotte.

Hij heeft totaal 8 weken antibiotica gehad.

We hebben heel veel gehooronderzoeken gehad, want ook dit kon die bacterie aan doen. We hebben vorige week de laatste gehoortest gehad. Cas kan prima horen, met zijn oren is niks mis.

Nog steeds word hij door de neonatoloog onderzocht in Sophia, hier zijn we nog steeds mee bezig. Maar het is gewoon een vrolijk ondernemend mannetje, wat nu vooral op onderzoek uitgaat.

Tegenwoordig klimt die over op en onder, wij zijn super trots op hem. Sterk mannetje!!

De dag dat Cas naar huis mocht sprak ik de zuster die Cas die dag heeft geholpen, die zwarte zaterdag.

Ze vertelde mij dat ze hem eigenlijk om half 9 zou gaan helpen, maar omdat die wat verhoging had dacht ze laat ik t toch maar eerder doen want het zit me niet helemaal lekker.

Aan Cas z'n gezicht was niets te zien, totdat zij het dekentje eraf haalde.

Ze vertelde dat zij dacht dat ze zo aan ons moest gaan vertellen dat ons kindje niet meer zou leven.

Of het door haar komt weet ik niet, maar voor mijn gevoel is het wel zo.. Door jou leeft mijn kindje nog, als jij niet 3 kwartier eerder naar hem toe was gegaan zoals jij heb gedaan...

Ik weet niet of wij dan dat lieve vrolijke mannetje nog in ons leven zouden hebben

Ik ben jou zo dankbaar! Bedankt lieverd!