"Hoe gaat het met je?" Die vraag krijg ik regelmatig, en vaak gaat het goed of redelijk. Maar ik hoef maar even aan Daan te denken of het kan alweer de andere kant op gaan. Als je denkt dat hormonen of een menstruatie zorgt voor stemmingswisselingen, dat is niets vergeleken met rouw 'verwerking'.
Het kan de hele dag goed gaan, en 's avonds op de bank kan ik ineens huilen en enorm verdrietig zijn. Op die momenten heb ik het ook nog niet geaccepteerd merk ik, ik word boos en wil mijn liefste zoontje zo graag terug.
Dat dat niet gaat gebeuren weet ik, maar dat maakt het verdriet niet minder.
Afgelopen week haalde ik mijn dochtertje op van de opvang, toen ik haar in de auto zette wees ze naar de plek waar Daan altijd zat. Ze zei uit het niets: "Daan zitten." Ik vind het fijn als ze zijn naam noemt uit het niets, zo blijft hij ook in haar gedachten. Al weet ik dat dat niet altijd zo zal blijven op haar leeftijd, maar die paar keer dat ze het uit zichzelf doet vind ik heel fijn.
Ze zorgt ook voor een lach op ons gezicht en we zijn ons er nu extra bewust van hoe fijn het is om een gezond kindje bij ons te mogen hebben.
Ze zegt overigens dat Daan een sterretje is, tot voor kort zei ze nog dat Daan in het ziekenhuis was.
Vandaag zijn mijn vriend en ik naar een uitvaart geweest.
Deze uitvaart was van een baby'tje die tegelijk met Daan op het IC lag.
Een ontzettend mooi afscheid, vol met liefde.
Daar werd de volgende zin opgelezen die enorm veel indruk maakte:
"Jij mocht de wereld niet leren kennen, maar de wereld heeft jou wel leren kennen!"
Er kwamen mooie herinneringen terug aan de ziekenhuis tijd van Daan.
Zoals de momenten dat we hem vast mochten houden, het lachen en kletsen met de verpleging, en de persoonlijke gesprekken met de artsen.
Met enorme waardering denk ik terug aan de verpleging en de artsen. Want nogal hadden ze de zorg voor vele kinderen, we voelden ons altijd gehoord en voelden de liefde voor Daan.
Liefste Daan,
laatst was ik op je kamer, ik was alleen thuis en wilde even heel dicht bij je zijn.
ik keek in je kledingkast en zag je eerste kleertjes hangen. Helaas roken ze naar wasmiddel en niet meer naar jou. Maar het was heerlijk om je kleertjes vast te pakken en tegen mij aan te houden, zat jij er maar in!
oh, en er was ook nog een avond dat ik niet kon slapen.. ook toen ben ik bij je bedje gaan zitten en bij alle knuffels die er in liggen. Het was zoiets 23.00uur en ik bedacht me dat ik normaal rond die tijd jou de fles kwam geven, in jou kamertje op de schommelstoel.
Alles staat en ligt er nog zoals voorheen. Maar nu dus met een bed vol knuffeltjes.
Ik heb je dag en nacht mij me, in gedachten maar ook dankzij het kettinkje.
We missen je!
