Respect voor de vrouw...

Respect voor de vrouw

Na 1,5 week behoorlijk ziek te zijn geweest, er gelukkig weer helemaal boven op. Wel mooi de kans gehad om eens even stil te staan bij het feit dat wij mama's eigenlijk toppertjes zijn.

Vier weken geleden werd manlief ziek. Voorhoofd- & bijholte ontsteking. Nu moet ik eerlijk toegeven, mijn man is als vluchteling hier gekomen en omdat ik hem heb leren kennen toen wij nog pubertjes waren, heb ik hem altijd wel vertroeteld en behandeld alsof hij mijn kindje was/is. Met als nadeel nu, dat ik mijn aandacht moest verdelen, want dochterlief gaat voor en manlief die ietwat zielig deed (is misschien ook wel een beetje mannen eigen, bij meer herkenbaar??) Hij heeft zich twee weken echt beroerd gevoeld, dat is waar. Hij was er echt niet lekker van en al snel verzorg ik hem toch weer...

Twee weken geleden was mijn dochter niet lekker vanwege doorkomende tandjes (die helaas nog steeds niet door zijn). Dochter lief wou amper slapen, amper eten en wou continu bij mama hangen. Het huis houden gaat ook door. Eigenlijk het hele reilen en zeilen gaat door en op de één of andere manier lukt het ook. Hoe, ik weet het niet want waar ik de energie vandaan heb gehaald, ik vraag het me nog steeds af.

Begin vorige week was mijn lontje blijkbaar op, want ik werd zelf niet lekker. Maar net zoals bij manlief en dochterlief gaat ook als ik ziek ben alles gewoon door. Mijn man is een lieverd zodra hij thuis is probeert hij alles zoveel mogelijk over te nemen. Maar overdag moet er ook van alles gebeuren. En een baby zet je gelukkig niet aan en uit, dus dan maar lekker knuffelen op de bank met de kleine of gewoon wat speelgoed mee naar de slaapkamer en de uurtjes dat ze wakker is, lekker spelen op bed. Maar als klap op de vuurpijl, gister een gigantische migraine aanval. Ik kon geen licht of geluid verdragen, maar ik moest nog de hele dag door. Na de middagmaal van mijn dochter, ging ze heerlijk naar bed en mama ook! Ik was op, had geen energie meer. Gelukkig werd ze wakker op het moment dat papa thuis kwam van zijn werk. Hij heeft lief eten voor haar gemaakt, eten gegeven en alleen naar me toegebracht voor de laatste voeding zodat ik mijn uren slaap goed kon pakken. En zo schattig, alsof mijn dochter door had dat mama niet lekker was...

Toen ik vanmorgen wakker werd van het gebrabbel van mijn dochter, stond ik fris en fruitig naast mijn bed en besefte me voor het eerst dat ik respect heb voor alle mama's in dezelfde situatie of zelfs met nog meer kinderen of een nog vervelender situatie. Op de één of andere manier geeft ons instinct aan dat we door moeten en moeten overleven. Dus alle mama's van deze blog, mijn respect is voor jullie! Respect dat we de grootste aandeel zijn in een draaiend gezin inclusief huishouden. Respect voor alle pijn die we moeten doorstaan. Gewoon respect omdat we mama's zijn!

Bedankt....