Raar en onverwachts

Het is alweer een enige tijd geleden dat ik een blog heb geplaatst. Want waarom zou ik een blog plaatsen als alles zo goed gaat en er eigenlijk niks te vertellen valt. Echter is mijn wereld op dit moment 180 graden omgedraaid en veranderd.

7 Oktober laat in de middag kreeg ik een berichtje van mijn moeder of ze de volgende dag langs konden komen. Ondanks dat we heel druk waren met de kinderkamers vonden we het wel even gezellig als ze langs zouden komen en stemden dan ook mee. Ons zoontje was dat weekend lekker naar mijn schoonouders zodat we even ook samen nog wat konden doen. 

8 Oktober waren mijn ouders een half uur te laat, voor ons niet erg want dan konden we nog even door met klussen. Toen ze er eenmaal waren gingen we lekker buiten zitten en koffie drinken tot mijn moeder op een bepaalde toon tegen me begon te praten: "Meis we moeten even goed met je praten". Op dat moment schrok ik en was het eerste wat in me opkwam, wat heb ik nu weer gedaan. Nu ik achteraf weet wat ze me wilden zeggen wou ik dat het was omdat ik iets gedaan had. Mijn moeder gaat verder: "Het gaat niet goed met oma". Ik schrok want mijn oma kampte al meerdere malen met heftige hoofdpijn. Dit kwam door een ader ontsteking in de hersenen deze was al voor de tweede keer terug gekomen en hiervoor slikte ze medicijnen. "Oma heeft afgelopen donderdag een scan gehad waarop te zien is dat ze uitgezaaide kanker heeft" vervolgde mijn moeder. Ik schrok, dit kan niet, niet mijn oma die nog zo midden in het leven staat, mijn oma van 65. Ik heb gelijk gevraagd of er wat aan te doen was toen mijn moeder verder ging, "Helaas heeft ze een tumor in haar kleine hersenen, longen (waardoor al 1 long is uitgevallen) en een tumor in haar rug". Op dit moment wist ik het mijn oma zou nooit meer beter worden. De doktoren gaven haar een levensverwachting van 8 tot 12 maanden. 

De volgende dag heb ik dan ook gelijk mijn oma gebeld. We hebben een uur gepraat met elkaar en wat mij zo verbaasde was dat ze er zelf zo rustig onder was. Dit getuigd maar weer wat voor sterke vrouw ze is, dacht ik bij mezelf. Wel vond ze het heel moeilijk om af te spreken want ze wilde niet dat iemand haar ziek zou zien, maar als ze terug was van haar midweek weg met haar schoonzus zouden we een afspraak maken.

2 November, dit was de dag waar me oma al twee weken naar uitkeek. Samen met haar schoonzus ging ze naar het zorghotel voor even een relax weekje. Ik stuurde haar die ochtend nog een berichtje om haar heel veel plezier te wensen en kreeg zoals gewoonlijk een lief antwoord terug met daarin hoeveel ze van ons houd en dat we elkaar snel zouden zien. 

Maandag 7 November, ik word gebeld door mijn vader dat mijn oma al veel eerder terug was gekomen van haar vakantie. Het scheen niet goed gegaan en mijn vader heeft samen met mijn oom mijn oma gehaald. De dokter kwam snel langs en had gekeken naar mijn oma. Het leek alsof de plek op haar rug gegroeid was. De dokter kwam met de conclusie dat het niet meer om maanden ging maar om weken. Op dit moment realiseerde ik me dan ook heel goed dat ze de geboorte van haar tweede achterkleinkind niet meer mee zou maken. Dit deed heel veel pijn maar we hadden nog weken dus ik moest snel langs bij mijn oma.

Dinsdag 8 November, ik had die nacht slecht geslapen omdat ik het gevoel had dat ik naar mijn oma moest omdat ik haar anders nooit meer zou zien. Waarom ik dit gevoel had weet ik niet maar ik belde mijn vader om te zeggen dat ik die kant op zou komen. Mijn vader zei echter dat ik dit niet moest doen het ging namelijk zo slecht met mijn oma dat ze al prikken kreeg om in een diepe slaap te blijven zodat ze geen pijn had. Mijn oma wilde ook niet zo door de kleinkinderen gezien worden. Om 20:00 toen mijn man thuis kwam werden we gebeld. Het telefoontje wat ik niet wilde krijgen... Mijn lieve maar o zo jonge oma had die dag haar ogen voor eeuwig gesloten. Ik kon het niet bevatten! Het is zo oneerlijk dat mijn oma niet langer van het leven mag genieten, want ze genoot van alle kleine dingen. Ondanks dat haar crematie is geweest, is het besef er nog steeds niet. En dit is erg moeilijk. Wel zijn we blij dat we onze dochter naar haar gaan vernoemen en we zo toch een stukje van mijn oma aan haar mee kunnen geven.