Quarantaine en toch vliegen de dagen voorbij.

Nou ik kan je vertellen ik heb “maar” 1 dametje maar dit dametje ziet geen gevaar en doet alles.. dat wil zeggen : Stef stuntpiloot, Bob de bouwer, Adriaan van Bassie, en ga zo even door.

Ik kan jullie ook vertellen : mijn hart werkt echt goed !!

Hij/zij doet het nog steeds na al die keren dat ik me even omdraai en weer terugdraai en zij heel trots balanceert op iets waar je dus echt niet op moet balanceren. Onze stuntpiloot heeft ongeveer 4x haar knieën opengehaald in 5 dagen en struikelt werkelijk over alles (voornamelijk haar eigen zorgvuldig gemaakte zooi).

Deze week is onze “Fleur Humeur” erg goed gemutst, ze is gezellig .. met af en toe een kleine mental breakdown.

Deze momenten doen zich voornamelijk voor bij het woord : “Nee” of als we even met de auto weg moeten zodat de gehele buurt mee kan genieten.

Ik heb me de afgelopen weken echt wel meer dan eens wanhopig gevoeld als het een slechte dag was van haar, dan was helemaal niks goed.. ik zie ‘s morgens al wat de dag ons gaat brengen : Een goede of een minder goede , maar ik geloof dat de zon haar goed doet.

Ik merk dat ze steeds meer wil zeggen maar dat hoe ze haar mond gebruikt nog niet helemaal juist is. Voor de mensen die dit als mijn eerste verhaal zien : ze is geboren met een open gehemelte en heeft 2x een operatie aan het gehemelte gehad.

Papa is nog steeds Kaka

Peppa is Kekka

En opa is oka

Panda is kanda

En ga zo door.

Naja jullie snappen wat ik bedoel, nu is ze nog hartstikke klein daar ben ik me bewust van maar soms is het lastig om te zien dat ze iets wil zeggen maar struikelt over hoe ze dat haar mond uit krijgt en dan vervolgens maar wijst en

hhh zegt.

Naja we zien wel hoe het zich verder ontwikkeld, alle tijd.

Al met al vliegen de dagen toch voorbij,

ik heb geen tijd om me te vervelen.

Man, wat zou ik dat graag eens doen..

En s’avonds rond 22.00 (als ik dat al red) heb ik het gevoel alsof het al 3.00 snachts is 🤣.

Wat is er gebeurt met me, ik was altijd een avondmens.. en nu .. nu schrijf ik dit berichtje om half 7 ’s morgens.

Ik ben in ieder geval een super dankbare vermoeide en soms ook een wanhopige moeder, die niet kan wachten tot ze iedereen weer kan zien want ik vind het mega belangrijk dat ons ook meisje leert dat er nog meer mensen zijn dan alleen mama en papa. En dat is een beetje lastig nu...