Prooi voor onzekerheid

Alvorens ik begin wil ik even melden dat ik dit niet plaats om mensen voor het hoofd te stoten. Ik denk dat de twijfel die ik beschrijf, vrouweigen is, ongeacht het lichaamstype. Dit verhaal gaat dus puur over mijn eigen onzekerheid, en is niet bedoeld als oordeel over anderen. 

Flash back : vroeger klaagde en klaagde ik maar. Ik ben vrij klein (lees: kort) en vond het altijd vreselijk hoe "schattig" men mij vond. De complimenten die mijn moeder kreeg blijven nu nog in mijn hoofd hangen. "Wat een schattig klein poppetje"..... 

Naarmate ik ouder werd, werden mijn problemen groter. Als puber doe je, je best er een beetje bij te horen door middel van kleding. Aangezien ik tot mijn 17e nog kindermaten aanpaste, ging dit natuurlijk niet echt. Gevolg? Ik maakte mijn eigen kleding! Okay, ik zag er misschien wat anders uit dan mijn leeftijdsgenoten maar anders is soms ook prima (ja, ook ik werd gepest op de middelbare).

Naast mijn lengte, worstelde ik altijd met mijn gewicht. Hoeveel ik ook at, ik kwam maar niet aan! Nu zul je denken "boehoe" wat een probleem, maar echt.... (te) mager zijn en niet kunnen aan komen is psychisch net zo'n drama als dik zijn en niet kunnen afvallen. Ik dwong mezelf tot het eten van grote porties en ongezond voedsel..... zonder resultaat.

Toen ik op mijn 18e eindelijk de respectabele ( *kucht*) maat 34 had behaald , begon ik er vrede mee te krijgen. Prima, ik kan in ieder geval kleding kopen voor volwassenen.

Op mijn 21e begon ik met fysiek, zware arbeid. Niet het slimste dat ik ooit gedaan heb. Ik ging in een zomer van 50kg naar een gevaarlijke 41kg. Ik voelde me ziek. Na een openbaring (lees: bijna 24 uur over te hebben gegeven en niet meer op mijn benen kunnen staan) heb ik ontslag genomen. Aju paraplu!

Eenmaal thuis ben ik in een paar maanden tijd (en veel moeite) opgekrabbeld naar zo'n 47 kg. Toen werd ik zwanger. Volgens de verloskundige een klein wonder, gezien de slechte staat mijn lichaam was. 

En toen begon het. Eigenlijk at ik voor mijn gevoel niet bizar veel meer (mijn partner zal iets anders vertellen ;-) ) maar ik kwam aan. Top gewicht: 73kg! Ik was trots. Ik had na precies 40 weken draagtijd, een gezonde zoon van 3970 gram op de wereld weten te zetten. En dat met mijn fragiele lichaampje.

Na de bevalling kwam de ware cultuurschok: mijn buik was niet weg! Een lelijk, verschrompelt stuk vet en vel, ontsierde mijn midden en alsof dat nog niet genoeg was, had ik ineens twee dikke rollen boven mijn broek uitkomen. Een broek die niet eens paste, want ik had, o wat voel ik me naief nu, maatje 34 ingepakt voor het ziekenhuis. Ja, wist ik veel. Ik dacht baby eruit, gewicht kwijt. Iets waar ik nu hard om kan lachen.

Na die eerste bevalling reduceerde ik al gauw weer naar zo'n 54 kg. Ik had er vrede mee. Veel vrouwen zouden immers een arm geven voor mijn maatje 38 toch? Dit maakte ik mezelf dagelijks wijs. Ik kon echter niet naar mezelf kijken in de spiegel. Toen ik een jaar later stopte met borstvoeding, en dus mijn borsten ook nog eens verdwenen, was het hek helemaal  van de dam. Ik bleef alleen over met "de buik". 

In de tussen tijd grapte iedereen (o.a. mijn partner) er op los. Dikkertje dap, ach die extra kilo's staan je goed hoor en vetlebber, passeerden dagelijks de revue. Niemand leek te zien hoe onzeker ik er van werd. Om het af te toppen: ik was weer zwanger.

Ergens was ik opgelucht met de wetenschap dat ik mijn buikje kon verantwoorden door een simpel: ach, ik ben zwanger. In de zwangerschap zelf dus ook geen problemen.... die begonnen weer na de bevalling.

Wederom een gezonde baby. Dit keer 3840 gram, een meisje. Na deze bevalling had ik mezelf voor genomen niet zo streng voor mezelf te zijn. Twee kinderen in twee jaar tijd.... logisch dat je een buikje hebt toch?

Niet dus! De "depressie" kwam juist heftiger terug en ik worstel er nog iedere dag mee. Ik kan het niet goed uitleggen. De ene dag kijk in in de spiegel en denk ik "valt best mee, gaat de goede kant op". De andere dag walg ik van mezelf. Dan kijk ik naar de straie, de rimpels, de kwabben boven mijn broek uit.....  

Begrijp me niet verkeerd, ik heb er iets moois voor terug gekregen (cliche, bah). Ik zou mijn kids echt niet willen ruilen. Mijn eigenbeeld is echter zo slecht dat ik gewoon met tegen zin de deur uitstap. Mijn haar valt ook uit (hormonen), ik pas mijn favoriete kleding niet meer en bij het kleinste puistje raak ik compleet in paniek. Hoe moet ik mijn dochter leren dat ze prachtig is zoals ze is? Ongeacht of ze nu dik, dun, lang of kort is. In mijn ogen is zij het mooiste meisje op deze planeet maar dat heeft mijn moeder ook wel twintig keer tegen mij gezegd.....  heeft dat geholpen?