Posttraumawattuh? Deel 1

jeetje wat voelt dit toch naar dat indalen of oefenweeen zeg ik tegen mijn vriend. Nooit gedacht dat toen de bevalling ging beginnen ,de pijn werd steeds heftiger maar ging gewoon veder net boodschappen doen en met me nichtje mee haar haar verven. 

2 dagen later zat ik bij mij verloskundige in de auto onderweg naar het ziekenhuis. Michael en mijn moeder in onze eigen auto met uitzet en al met de gedachte dat we die zelfde dag wel weer thuis zouden zijn.

Wat kan een bevalling toch anders lopen dan je denkt. Leuk zo een geboorteplan echt een goed idee !! de moeder het gevoel geven dat er een plan is nou ik zal je wat vertellen totaal nutteloos. Bij de volgende zeg ik nee bedankt !! (Nooit gedacht dat ik dat zou zeggen de volgende )

Na 2 dagen pijn te hebben totaal niet geslapen te hebben kwamen er ook nog eens rugweeen bij kijken. Ik heb toen vrij snel voor de ruggenprik gekozen (waarvan ik volmondig in mijn geweldige geboorteplan van zei NEE ik wil geen ruggenprik dat vind ik eng en dat durf ik niet , (geen idee dat het zo pijn deed dat ik er vrij snel toch voor toch koos.) 

Na een paar uur kwam de arts binnen ik zag aan hem dat er iets niet klopte, hij vertelde dat het hartslagje daalde en dat ze wouden kijken of de baby genoeg zuurstof nog had. Ze deden dit dmv kleine sneetjes in het hoofdje.wat was dit vreselijk en brak mijn hart hiervan het zuurstof gehalte was gelukkig goed en we konden weer veder maar, ik begon me naar en niet lekker te voelen en bleek koorts te hebben en had me mooie pyjama ondergespuugd die ik speciaal had gekocht voor de bevalling en ik had trouwens ook mijn bril al op waarvan ik had gezegd nee ik beval met mijn kleur lenzen.

2 uur later kwamen er 3 artsen binnen en vertelde dat het weer niet goed ging en dat we met 8cm ging proberen om de baby op de wereld te krijgen. achteraf denk ik proberen hoe kan ik het hier mee eens zijn geweest . Maar het lukte niet en de gynaecoloog zei dat ze een vacuümpomp wou proberen .Ik heb toen gezegd nee ik wil nu een keizersnee.

We zijn met spoed naar beneden gegaan en heb huilend afscheid van mijn moeder genomen. Wauw wat een gevoel er dan door je heen dat is gewoon niet te beschrijven je bent angstig omdat je wilt dat de baby goed op de wereld komt maar je bent ook emotioneel want zou ik me moeder nog terug zien ? 

Beneden aangekomen ging het heel snel ik werd op de tafel gelegd en ze wouden al beginnen maar ik was in schock want waar is Michael ? Tussendoor komt er een man langs en vraagt voel je dit ? Ik vertel hem ja en ik ga weer veder met zoeken naar  Michael,gelukkig ik zag hem .

Een paar seconde later voel ik een scherpe pijn waarvan ik alleen kon schreeuwen IK VOEL HET IK VOEL HET ...!! Michael begint ook te schreeuwen en ze geven me extra verdoving .