Postnatale depressie: Ik moest er ook aan geloven.

Ik ga er niet om liegen: ik zat, naja zit nog half, kwart..een beetje in een postnatale depressie. Eerst vond ik het heel moeilijk om toe te geven dat je depressief bent. Het krijgt dan meteen een stempel. Na een lang gesprek met manlief heb ik besloten om actie te ondernemen. Ik heb er een tijdje tegenaan gehikt en uiteindelijk de stap gestapt gemaakt om jullie hier over te vertellen. Veel vrouwen herkennen het als de beroemde 'kraamtranen'. Maar bij een hoop vrouwen blijft dat een hele tijd hangen. Hoe herken je het? Stemmingswisselingen, heel veel stemmingswisselingen. Waar vind je hulp in dat geval? Wat kan je er aan doen?

Nadat je je kindje eindelijk na negen maanden in je armen hebt liggen en alles is goed gegaan, heb je alle reden om blij te zijn. Maar wat nou als je je helemaal blij en gelukkig voelt? Ik voelde me eerder bedroefd dan blij. Eerst dacht ik dat het kwam omdat Codi een huilbaby was. Hij heeft zes/zeven weken lang aan één stuk gehuild. Opgegeven moment belde ik mijn moeder op om te vragen of ze alsjeblieft één dag in de week wilde oppassen omdat ik het zelf niet meer trok. Maar toen was die fase voorbij en voelde me nog steeds niet goed in mijn velletje zitten. Ik had het gevoel dat ik mezelf verloor.

Er zijn dagen dat je tranen met tuiten huilt om helemaal niets. Of dat je ontzettend erg aan jezelf twijfelt, het gevoel hebt dat je de enige bent. Al gauw komen de schuldgevoelens om de hoek kijken, je komt tot niets omdat je uitgeput bent. Want ja, slapen lukt al helemaal niet. Je beleeft totaal geen plezier meer aan de dingen die je voor je bevalling zo leuk vond. Zoals een avondje uit met vriendinnen, uit eten met je liefje of knuffelen met je kindje. En omdat je er zeker van bent dat niemand je begrijpt zoals jij je voelt, probeer je het te verdringen naar je omgeving. Ongeveer 10% van de vrouwen, dus bij 1 op 10 vrouwen treedt er weinig of geen verbetering in.

Op het moment dat je er voor hebt gekozen dat het zwijgen verbroken wordt, is de redding nabij. Dit voelde als een grote opluchting toen ik hoorde, dat ik niet de enige op deze aardbol ben en dat ik begrip kreeg van mijn omgeving. Dat kan komen door je huisarts, die ervaring heeft op het gebied van deze hersenspinsels en goed weet hoe je een postnatale depressie moet behandelen. Het kan natuurlijk ook komen van je hubby en directe familieleden. Ik zet een aantal symptomen op een rijtje:

• Angst die je niet kunt verklaren
• Angst dat het nooit meer over gaat
• Depressie
• Somberheid
• Prikkelbaarheid
• Snel geïrriteerd zijn
• Grote onzekerheid
• Rusteloosheid/opgejaagd gevoel
• Hyperventilatie
• Concentratieverlies
• Agressiviteit b.v. tegenover anderen: je man, je buurvrouw, huisdier...
• Transpireren (opvliegers) vaak ook in de nacht
• Slapeloosheid of juist heel veel slapen
• Slecht eten of juist veel eten
• Vermoeidheid
• Lethargie (lusteloosheid), nergens meer toe komen
• Overbezorgdheid met name gericht op de baby
• Onscherp zien
• Vergeetachtigheid
• Sociale contacten mijden
• Dérealisatie (je onwerkelijk voelen)
• Dépersonalisatie (je kijkt in de spiegel en je vraagt je af: ben ik dat wel?)
• Melkafscheiding uit de borsten buiten de borstvoedingsperiode
• Overal pijn hebben
• Duizeligheid
• Hoofdpijn
• Labiliteit (snel huilen)
• Paniekaanvallen
• Je diep ongelukkig voelen
• Je nergens meer op kunnen verheugen
• Geen toekomst meer zien, angst om te falen als vrouw en moeder
• Verlies van alle gevoel, ook seksueel (libidoverlies)
• Enorm schuldgevoel naar partner en kind.

*Je hoeft niet al deze klachten te hebben om een PD te hebben.

De mogelijke oorzaken hiervan kunnen zijn door een snelle bevalling, veranderingen in je hormoonhuishouding door het ontzwangeren, weinig rust voor en tijdens je bevalling, een te laag HB-gehalte, een miskraam of door het opnieuw beginnen met de pil. Het is zo fijn om te weten waarom ik me anders voel dan anders, waarom ik altijd het idee heb dat ik zo twijfel aan mezelf en waarom ik me altijd zo lusteloos voel.