Postnatale depressie #3

oke, 10:20 geeft mijn wekker aan. Tijd om mezelf uit bed te trekken, het is tijd voor mijn 2de afspraak met Ruud de praktijkondersteuner. Natuurlijk heb ik B (ons babytje) weer bij. "Zo Sandra ik heb met je huisarts gesproken, ze vertelde dat je nu aan de anti depri zit, hoe gaat het daar mee?" "Ja ik heb last van de bijwerkingen, en merk er maar weinig van" antwoord ik. "Oke, en hoe gaat het met de gevoelens?" Vraagt hij terwijl hij me bedenkelijk aan kijkt. "Ja niet echt beter." Zeg ik terwijl ik mijn schouders ophaal. "Oke gaat het voor jou slechter dan eerst of blijft het wel het zelfde?" Vraagt hij dan terwijl hij het einde van een potlood in zijn mond steekt. "Naja als ik mezelf tegen een boom aan rij dan gaat mijn schoonmoeder voor B zorgen en dat is wel het laatste wat ik wil, dus als je vraag is of ik suïcidale gedachten heb.. nee" zeg ik heel nuchter. "Sandra ik heb met de huisarts besloten je over te dragen aan een psychologisch centrum, we kunnen jou met je problemen niet verder helpen hier." En daarmee eindigt ook ons gesprek 

De volgende dag zit ik weer bij de dokter. "Fijn dat je er weer bent". Ze kijkt ook echt opgelucht dat ik nog leef denk ik. "Sandra heel eerlijk ik heb echt wakker gelegen nadat je hier vorige keer was" gaat ze verder. "Hmm dat is toevallig ik ook" Probeer ik met een beetje humor. Ze lacht maar ze kijkt alsof ze een aangereden puppy ziet "Hoe is het met je?" "Ja goed licht misselijk maar wel oke" antwoord ik weer. Ze kijkt alsof ze het niet geloofd en misschien is het ook zo. "Ik zie dat je weer gewicht hebt verloren?" Vraagt ze vervolgens. "Ja klopt ik heb altijd 60 gewogen en zit nu op 52". "Wat eet je op een dag?" Vraagt ze verschrikt "Gister heb ik 1 glas cola op en 2 happen wortelstamp, oh en 2 slokken water voor de anti depri, ik heb gewoon geen eetlust" "Dan gaan we nu medicijnen voorschrijven om je eetlust te verhogen, dit gaat zo niet" antwoord ze terwijl ze druk begint te typen.

Pff eindelijk thuis. En ineens zit ik weer in tranen. Hysterisch in tranen. Ik kijk op de klok en zie dat elk moment Bart thuis kan komen. Ik kan niet stoppen met huilen. Bart komt al snel binnen. "Schat hoe is het?" "Jaaa slecht" en begin opnieuw te huilen. "Wat is er dan?" Vraagt bart verbaast "Jaaa weet ik niet, ik ben gewoon verdrietig" snik ik. "Maar waarom dan?" Vraagt bart als hij plaats neemt naast me op de bank. "Ja, om alles eigenlijk" snik ik verder. "Is er iets met B?" Vraagt bart "Nee". "Is er iets met ons?" "Nee". "Is er iemand dodelijk ziek?" "Nee" naja uiteindelijk was ik dus geestelijk dodelijk ziek (later erbij getypt). "Nou dan lijkt het me niet nodig om zo verdrietig te zijn" is zijn nuchtere conclusie. Oke ik weet dat hij ergens gelijk heeft maar ik voel me gewoon zo. Ik kijk hem aan. "Je snapt het echt niet he.. ik ben zo ver in de depressie gezakt dat de praktijkondersteuner me niet aan kan en de dokter wakker ligt van me. Hoe moet B  dan ooit blij zijn moeder en hoezo moet jij blij zijn met je vriendin, waarom ben je nog bij mij?" Zeg ik met kleine rode ogen "Ja Sandra hier kan ik niet tegen. Boos loopt hij naar de koelkast om er een snickers te pakken". Ik begin weer te huilen. "Kom op Bart ik faal, zie je dat niet".

Die volgende ochtend sta ik op de weegschaal 51.8 staat er met dikke zwarte letters. Hmm weer wat eraf. Ik stap onder een warme douche, het enige wat mijn dag nog kan redden op deze donkere sneeuw dag. Tegenover de douche hangt een spiegel. Voor het eerst in maanden durf ik te kijken. Ik schrik want ik zie een sneeuw wit gezichtje met een doffe blik in haar ogen. De aanzet van haar ribben bij de borstbeen duidelijk te zien. Ik begin te huilen, "pfff waar ben ik? Gewoon ik? Mezelf?" Ik stap onder de douche uit. Ik ga het gewoon proberen, ik ga mezelf weer tot mij maken. Trek mijn mooiste kleren aan en maak me op. Dan kleed ik B aan in zijn mooiste kleding. WE GAAN SHOPPEN EN WE KOPEN ALLES WAAR WE GELUKKIG VAN WORDEN!