10 jaar geleden
Positivisme
Een dure leerschool. Maar laat het maar een leerschool zijn. En de frustratie positief gebruiken.
De afgelopen dagen heb ik een dure leer school gehad. Ik dacht iets goed te doen. Mensen kansen te geven. Geen gebruik te maken van algemene gelden en misschien andere een beetje toekomst te bieden. En ja ook ik werd er zelf beter van, helaas was idee geboren uit noodzaak. Jammer genoeg, werd er nogal kort door de bocht op gereageerd. Ik zou willen profiteren en sommige groepen in de samenleving als minderwaardig zien. Ik denk daar juist het tegenovergestelde over. Meer wil ik er eigenlijk niet over zeggen. Maar dit deed me verdriet en gaf me een slapeloze nacht. En ik ontdekte frustratie. Een frustratie die ik eigenlijk niet wil.
Dus ik heb maar besloten dat ook deze dag en nacht niet zinloos moet zijn. En nog meer dan ooit heb ik besloten het positieve van de mens te zien. Dat maakt me een stuk vrolijker en kost me minder energie. Hoe hou ik me daar aan? Mezelf te straffen als ik het niet doe. De goede doelen collectes zijn weer in volle gang. Dus bij iedere negatieve gedachten een euro in het goede doelen potje. De collectant die als eerste komt heeft mazzel. Die krijgt het potje extra.. Is het potje leeg dan gaan we gewoon weer opnieuw beginnen.
Het potje staat nu op mijn nachtkastje. Eens kijken hoe snel ik me weer beter ga voelen! Ik hoop door zelf positief en open in het leven te staan, het goede voorbeeld te geven en te zorgen voor een evenwichtige opvoeding. Ik denk dat de wereld er weer eens vrolijker uit ziet. Begin dus maar bij mezelf.
Hoe mijn persoonlijke voortgang is. Daarvan wil ik jullie best op de hoogte houden. Mijn vorige blog beschouw ik vanaf nu als niet geschreven. En ik hoop dat mamaplaats deze weg haalt.
Mochten er moeders zijn die mijn goed bedoelde initiatief overnemen. Hou me dan ook op de hoogte!
Stuiter
Ik had er geen goed gevoel over. Dus ik ben naar buren gelopen, om een afspraak met ze te maken onder vier ogen. Zonder kinderen. Toen wisten ze al meteen waar het over ging. Toen kreeg ik meteen te horen dat wanneer papa thuis is het ook dagelijks ruzie is en dat hij ooit zelf heeft aangegeven, dat hij nooit kinderen heeft willen hebben. Dus toch wel reden voor ongerustheid. Sinds het laatse voorval zijn ze met de noordérzon vertrokken. Het weekend bespreken we, met de mensen die hun in hier in de buurt het beste kennen, wat we denken van de situatie. Of we iets moeten en zo ja wat,
Stuiter
Wat me zorgen baart is dat ik altijd wanneer ik weet dat papa thuis is , het midden in de macht gekrijs is. Midden in de nacht om half drie zou een kind moeten slapen. Tenzij het ziek is. Maar dat is echt niet iedere dag. En ja nu twee nachten op straat. In het weekend ook al een keer overdag. Het lastige is, ik ken haar niet. Je ziet haar eigenlijk nooit . Ik ga me afvragen is dat met een reden. Soms zijn dagen de gordijnen dicht. Zo nu ook. Dus het is een dilemma. Vanavond met mijn echtgenoot maar eens over hebben. Ik wil ook niet iets overhoop brengen. Toevallig tegenkomen lukt haast niet. Ze is werkelijk bijna nooit buiten.
Stuiter
Dat is ook precies mijn dilemma. Opvallend is het dat het alleen lijkt te zijn wanneer papa thuis is. Ik kan me alleen niet voorstellen dat je een kind van vier midden in de nacht in pyjama op straat zet. Al is het maar voor een minuut. Ik moet er nog echt over nadenken wat te doen. Ik wil niet een heel gezin en buurt zo maar op de kop zetten. Alleen ja wat wanneer er echt iets flink mis is. Mama komt nl ook bijna nooit buiten.....ik tref haar ook nooit eens toevallig en ze leven erg teruggetrokken.
braamn
Wat vreselijk van vannacht..kan toch echt niet! Daar kan je evt ook best op een rustige manier iets van zeggen. Maar wees aub voorzichtig met oordelen over dat huilen. De oudste hier heeft een enorm volume ( met huilen en schreeuwen...) en laatst hadden wij zelf te maken met een keihard oordeel en dat hakte er hier flink in. ( ga hier verder maar ff niet op de details in )