Pleegzorg: contact met hun ouders (deel 2)

Vorige keer vertelde ik jullie over de bezoekregeling van Lotte. Vandaag vertel ik hoe dat bij Robbe verloopt.

Moeilijke start.

Robbe was 5,5 maand toen hij bij ons kwam wonen en eigenlijk liep het daarvoor al niet helemaal zoals gepland. Robbe werd na een zware bevalling geboren in het ziekenhuis. Op dat moment pikten de artsen, vroedvrouwen en verpleegsters eigenlijk al meteen op dat het niet helemaal lekker liep met de situatie van zijn ouders. Ook hun eigen familie uitte hun zorgen tegenover het ziekenhuispersoneel. Er werd besloten dat zijn mama samen met hem ergens naartoe zou gaan waar ze begeleid werd in de verzorging van haar zoon. Er was alleen plaats voor hen tweetjes, zijn papa mocht hen wel komen bezoeken.

Op die plek zaten ze ook al snel met de handen in het haar en werd er besproken wat nu de beste beslissing zou zijn voor Robbe en zijn moeder. Maar voor die beslissing zou vallen, werd Robbe ziek en was het noodzakelijk dat hij werd opgenomen in het ziekenhuis. Daar bleef hij twee weken. In die periode werd er door verschillende partijen melding gedaan dat ze zich zorgen maakten. Er werd beslist dat Robbe voorlopig naar een crisispleeggezin zou gaan, totdat er meer duidelijkheid was voor een blijvende oplossing. 

Pleegzorg of...?

Toen Robbe 2 maanden oud was, werd hij dus uit het ziekenhuis opgehaald door zijn crisispleegouders. Een ouder echtpaar dat zich regelmatig tijdelijk ontfermden over kinderen totdat er een oplossing gevonden werd. Ondertussen werd onderzocht wat voor Robbe nu de beste plek was. Eerst werd bekeken of Robbe bij iemand in zijn familie terecht zou kunnen, maar al snel bleek dat de problematiek van zijn ouders al een aantal generaties meespelen... Daarna werd er afgewogen of de problemen die zijn ouders hebben kunnen worden opgelost binnen een korte termijn of toch niet. 

Dat zou bepalen of hij naar een perspectiefzoekend pleeggezin (enkele maanden) of een perspectiefbiedend pleeggezin (minstens een jaar) zou gaan. Toen hij 3,5 maand was, werd er beslist dat de laatste oplossing de beste zou zijn. Op zoek naar een pleeggezin waar hij langere tijd kan blijven dus... En toen werd de matching opgestart. Tijdens een teamvergadering werden alle mogelijke pleeggezinnen besproken om te zien welk gezin het best past bij Robbe. En dat bleken wij te zijn. We hadden al wat opgevangen, maar hebben uiteindelijk nog een maand moeten wachten op dat telefoontje omdat de feestdagen voor de deur stonden. Dat was vooral jammer omdat Robbe zich ondertussen was gaan hechten aan zijn crisispleegouders.

Eerst een kennismaking.

Hij kon na dat telefoontje echter nog steeds niet naar ons verhuizen omdat de jeugdrechter erop stond dat er eerst een kennismaking geregeld werd tussen zijn ouders en ons. Dat bleek niet zo eenvoudig, de ouders waren namelijk nergens te bespeuren. Na verschillende pogingen werd dan toch maar beslist om Robbe eerst naar ons te laten komen, het sleepte veel te lang aan op deze manier!

De overgang naar ons gezin werd voorzichtig aangepakt, omdat hij al zo naar zijn eerste pleegouders was gegroeid. We gingen eens bij hen op bezoek en de crisispleegouders ook eens bij ons. Dan bleef hij een paar uurtjes op zondag en daarna ging ik hem elke dag een paar uurtjes halen. Langzaamaan bouwden we dit op totdat hij 'definitief' bij ons kon blijven. Op zijn 5,5 maand zijn wij dus naast zijn verblijven in het ziekenhuis, instelling en pleeggezin al de vierde plaats waar hij terecht kwam.

Bezoekregeling.

Na een tijdje meldde zijn moeder zich bij de dienst van pleegzorg. Ze was niet meer samen met de vader, maar wilde graag een bezoekregeling met haar zoon. We waren allemaal opgelucht dat ze zich gemeld had, hoopten op een goede bandopbouw tussen die twee. Maar eerst mochten wij zijn mama ontmoeten, weer een spannend moment. 

Bert en ik zaten in de wachtzaal bij de consulent van de jeugdrechtbank. Er komt een meisje binnen en ik herken haar meteen als mama van Robbe, geen twijfel mogelijk. Ze was jong, een mooie meid... ze lachte zenuwachtig en ongemakkelijk. "Ik zie al meteen op wie Robbe lijkt," zei ik haar. "Oh echt?! Lijkt ie echt op mij?!" Een opmerking die haar deugd deed, dat zag ik meteen. Ik duwde haar snel wat foto's in haar handen en ze straalde van oor tot oor, zo trots! Op het moment dat ze ons komen halen voor de kennismaking, is het ergste al achter de rug. Ze geeft aan een goed gevoel te hebben bij ons en we spreken af dat we 2 keer per maand een bezoekmoment inplannen.

Ik voelde me verscheurd.

Die bezoeken gingen veel moeilijker dan verwacht. Robbe, die zijn mama al maanden niet had gezien omdat ze even uit beeld verdwenen was, herkende haar niet meer. Bang kroop hij tegen mij aan en ik voelde mij verscheurd... Ik wilde hem troosten en geruststellen, maar ik had ook zo te doen met zijn moeder, die zich duidelijk afgewezen voelde. Ik probeerde rustig uit te leggen dat het echt wel goed kwam, dat het even wat meer tijd nodig had. Maar zo rustig als ik was, zo boos werd zij... Op mij, op Robbe,... keer op keer. 

Pas toen de jeugdrechter haar erop wees dat die reacties niet kon, draaide ze volledig. Ze liet Robbe het tempo bepalen. Hij zat dan vaak bij mij op schoot terwijl zij hem een fruitpapje gaf. Ik zag steeds vaker een lieve, rustige versie en dat gaf me hoop. Tegelijkertijd was het ook een meisje dat zelf nog zoveel te verwerken had. Op moeilijke momenten verdween ze weer even uit beeld en dat maakte de bandopbouw met Robbe er niet beter op. 

Team Robbe.

We hebben een periode van twee jaar gehad waar de bezoeken heel goed verliepen. Dan gingen Robbe en ik haar samen bij de bushalte halen, stak hij zijn twee handjes uit, eentje voor mij en eentje voor zijn mama en zo wandelden we met zijn drieën naar de speeltuin. We waren alle drie op ons gemak. Mama speelde wat met Robbe, dan kwam ze weer even bij mij zitten terwijl we een koffietje dronken, praatten we wat bij,... het voelde echt als een team! Na verloop van tijd mocht ze zelfs alleen met hem naar de speeltuin, we hadden al heel wat opgebouwd!

Hoe gaat het nu?

Helaas kreeg mama weer heel wat problemen op haar pad en bleef ze regelmatig weg van de bezoekmomenten. Telkens een enorme klap voor Robbe, afgewezen worden door zijn eigen mama... Hoe goed ik hem ook probeerde op te vangen, hetgene dat hij wilde, kon ik hem niet geven: zijn mama! Op den duur hebben we duidelijkheid gevraagd aan haar... Kan ze er voor hem zijn of niet? Hoe pijnlijk het ook is, hij heeft recht op de zekerheid dat zijn mama er zal zijn of niet. Ze heeft hem die zekerheid gegeven, helaas is de zekerheid op het moment dat er geen bezoeken kunnen zijn. Boos worden of oordelen heeft geen zin, ik loop namelijk niet in haar schoenen... 

Het stoppen van de bezoeken ging niet zonder slag of stoot, Robbe gaat nog regelmatig naar een psychologe en heeft het op school ook heel moeilijk gehad. Na een lange tijd van verdriet en boosheid zie ik dat hij nu ook zijn rust heeft gevonden. Hij heeft zijn zelfvertrouwen terug en begint te beseffen dat hij er echt wel mag wezen. Dat is het belangrijkste mijn maatje: je mag er zijn! <3