Pleegzorg: contact houden met hun ouders.

Het is nu zo'n 9 jaar geleden dat we de eerste stap richting pleegzorg zetten. Meteen op de informatieavond werd ons al verteld: pleegzorg is geen adoptie. Pleegkinderen hebben (meestal) een vader en een moeder, ze houden hun voor- en achternaam en de opzet is dat pleegzorg een tijdelijke maatregel is. De bedoeling is dat er wordt gewerkt naar een terugkeer naar huis en dat er in de tussentijd contact blijft met hun ouders. Ik vertel jullie graag hoe dat bij ons verloopt...

Daar is Lotte dan...

Lotte was slechts twee weken oud toen ze bij ons kwam wonen. De hele selectieprocedure kregen we te horen dat pleegzorg tijdelijk is en nu mochten we een pasgeboren baby van de kraamafdeling gaan halen met de boodschap dat de situatie anders is dan 'normaal'.

Ze willen wel, maar kunnen het echt niet.

De ouders van Lotte konden niet voor haar zorgen. Hoe graag ze ook willen, het lukt hen nu niet en eigenlijk is het zeker dat ze dat nooit zullen kunnen. Bij haar plaatsing kregen we dus te horen dat ze echt bij ons zou blijven. Hoewel ik blij was om dat te horen, bedacht ik me tegelijkertijd hoe moeilijk het moet zijn voor haar ouders. De pijn die wij voelden omdat we zelf geen kinderen konden krijgen, die pijn bij hen moet minstens zo erg zijn omdat ze niet voor hun meisje mogen zorgen...

De eerste kennismaking.

Oh, wat was ik zenuwachtig om kennis te maken met de mama en papa van Lotte! "Ze zullen wel kwaad zijn op ons..." zei ik tegen Bert toen we naar hen op weg waren. De pleegzorgbegeleidster en consulente van de jeugdrechter hadden beslist dat het in dit geval beter was als we de kennismaking lieten doorgaan bij de ouders thuis. Zij zouden met ons meegaan om het gesprek in goede banen te leiden.

Met knikkende knieën belden we aan. Toen de voordeur open ging zag ik twee mensen staan die blijkbaar nog veel meer stress hadden dan wij... Ze lieten ons beleefd binnen en de begleidster begon het gesprek: "Het is de bedoeling dat we elkaar vandaag een beetje leren kennen. Dat is vooral voor jullie heel belangrijk omdat Lindsay en Bert degenen zullen zijn die voor Lotte gaan zorgen."

Tranen en schuldgevoel.

Bij die woorden brak de moeder van Lotte. De tranen bleven maar komen terwijl haar man haar probeerde te troosten. Wat voelde ik me schuldig zeg! 

De begeleidster sprak op een kalme toon verder: "Jullie hebben alle reden om verdrietig te zijn en jullie mogen dat zeker laten zien. Maar wat we wel duidelijk moeten stellen: als Lotte niet naar Bert en Lindsay zou gaan, dan ging ze naar een ander pleeggezin... niet terug naar jullie. Ik hoop dus dat jullie allemaal overeen kunnen komen voor Lotte."

Mama herpakte zich en vertelde dat ze zelf ook wel beseffen dat ze niet voor hun meid kunnen zorgen, maar dat ze haar nu al heel erg missen. (Lotte woonde op dat moment al een paar weken bij ons) Daarop nam ik snel wat foto's uit mijn handtas die ik voor hen had meegebracht. Ook vroeg ik een foto van hen samen, zodat ook zij een plaatsje konden krijgen op het kamertje van Lotte...

Meteen stonden ze op en begonnen ze te rommelen in allerlei laatjes en kasten totdat de fotoalbums tevoorschijn kwamen. Ze vroegen ons welke foto van hen het mooist was. Ik keek op naar onze pleegzorgbegeleidster die me een knipoog en een duim omhoog gaf. "Oef, het ijs is gebroken!"

De bezoekregeling.

Die dag maakten we ook meteen een passende bezoekregeling. Ze mochten Lotte 1 keer per maand zien op een neutrale plaats waar ook de pleegzorgbegeleidster aanwezig was. Omdat het vervoer bij hen wat moeilijker lag, werd mij gevraagd om naar hun woonplaats te rijden, op een uurtje van ons vandaan. Autorijden is niet bepaald mijn hobby, maar daar zou ik me wel over zetten.

Als ik de bezoekruimte in kwam, deed ik altijd mijn best om hen een goed gevoel te geven. "Kijk eens wie daar zijn? Mama en papa! Ga maar fijn bij mama op schoot!" Ik overdreef echt, zo vaak dat ik 'mama' zei, maar ik wou haar vooral laten voelen dat het niet mijn bedoeling was om Lotte van haar af te pakken. Ook zorgde ik dat zij een flesje of een fruithapje konden geven.

Je zal nooit haar moeder zijn.

Maar dan op de terugweg naar huis... dan brak ik, elke keer weer. "Je kan thuis wel moedertje spelen, je bent het niet, je zal nooit haar moeder zijn," dacht ik dan terwijl de tranen over mijn wangen liepen.

Dit hadden we geleerd toen we het pleegzorgtraject in gingen: je moet het ouderschap kunnen delen...Ik wist hoe het moest en het lukte vrij goed, maar het was met momenten heel confronterend om haar bij haar echte mama te zien zitten.

Te weinig bezoeken?

Eén keer per maand lijkt heel weinig, ik weet het. Er werd ons verzekerd dat dit genoeg was. Uiteindelijk bleek het zelfs nog te veel, want het gebeurde regelmatig dat ik bij de bezoekruimte aankwam en ze er niet waren...

Dat klinkt misschien onbegrijpelijk en ik moet toegeven dat dat ook voor ons zo aanvoelde in het begin. Maar gaandeweg hebben we zowel de ouders als hun problematiek leren kennen en één ding is ons duidelijk: ze kunnen echt niet beter, hoe graag ze ook willen. Zo lang Lotte klein was, merkte ze er niet zoveel van of een bezoek nu doorging of niet. Echter toen ze een jaar of 5 was en ze daar klaarstond met haar knutselwerkje voor papa en mama, maakte het echt wel indruk als ze er niet waren. "Vinden ze mij niet lief dan?" vroeg ze me in de auto. Pff, dan breekt je hart hoor!

Een regeling die wel haalbaar is.

Desondanks hebben we na 8 jaar eindelijk een bezoekregeling gevonden waar iedereen zich goed bij voelt. Drie keer per jaar haalt de begeleidster de ouders op bij hen thuis, terwijl ik naar de bezoekruimte rij met Lotte. Beter drie keer per jaar een bezoek dat kan doorgaan, dan maandelijks een afspraak plannen die vaak vergeten wordt.

Gelukkig is Lotte er in die 8 jaar zelf achter gekomen dat het 'probleem' bij haar ouders ligt en niet bij haar. Door de mislukte afspraken is ze ook gaan beseffen waarom ze bij ons woont en niet bij haar ouders.

Toch een band opbouwen.

Tijdens zo'n bezoekje spelen ze wat met zijn drietjes, ruimen papa en mama al haar rommel op (hihi) en wordt er door iedereen wat bijgepraat over de stand van zaken. Er heerst een ontspannen sfeer tussen haar ouders en mij en het is Lotte en haar papa en mama gelukt om een mooie band op te bouwen.

Na afloop maken we altijd een foto van hen voor bij haar verzameling. Thuis kijkt ze dan vol trots naar de foto's en zegt ze blij: "Ik heb echt geluk he! Ik heb twee mama's en papa's die van mij houden!"

Volgende keer vertel ik jullie over de situatie van onze pleegzoon Robbe.