Playdate of gratis oppas?

Nu Valère zijn eerste jaar basisschool achter de rug heeft en net begonnen is aan zijn tweede jaar, kan ik ook zeggen dat ik mijn draai een beetje gevonden heb als "basisschool moeder". Er gaat toch een hele nieuwe wereld voor je open als je oudste kind voor de eerste keer naar de basisschool gaat. Een hele wereld vol nieuwe woorden, begrippen en ook regels. Zowel geschreven als ongeschreven regels natuurlijk. En vooral dat laatste is wel een dingetje.

Bij het basisschool leven kwamen natuurlijk ook de playdates. Nu waren het niet alleen de kinderen van vrienden, die er ook meestal bij waren als de kids met elkaar speelde of in ieder geval kende ik deze kinderen natuurlijk veel beter. Nu kwamen er ook klasgenootjes mee naar huis die ik helemaal niet kende of nog niet wist wie de ouders waren. Mijn kinderen zijn heel sociaal dus Valère vraagt iedereen die maar wil mee naar ons. Ik vind het allemaal wel prima. Ik ben 2 dagen in de week na school thuis en zolang ze leuk samen spelen en niet het complete huis verbouwen mag er altijd bij ons gespeeld worden. Waar ik wel een beetje van stond te kijken is dat sommige ouders opeens speelafspraken vooruit gaan plannen en het zo draaien dat ze je gewoon als gratis oppas gaan gebruiken. Het ging een beetje zo...

Ik krijg een app binnen van een moeder in de vakantie. Valère heeft verder nog nooit met dit kind afgesproken. We noemen hem voor het gemak even pietje.

Moeder: Hey! Alles goed? Pietje wil toch zo graag met Valère afspreken!

Ik: Hey! Ja alles goed hier. Dat zal Valère vast leuk vinden.

Moeder: Zou het vrijdag kunnen?

Ik: Ja moet wel lukken. We hebben nog niet echt iets op de planning

Moeder: Oh fijn! Kan het dan bij jullie? Wij zijn echt druk bezig thuis. Hoe laat zal ik hem brengen?

Ik: uuuhhmmmm 

Je kunt wel begrijpen (of niet) dat ik natuurlijk ja zei en dacht oh voor de jongens is het echt leuk. Was wel nog zo slim om hem zelf thuis te brengen voordat ik op het laatste moment nog een app ging ontvangen dat het later werd en ik een hele dag met een vreemd kind thuis zat. 

Begrijp me niet verkeerd. Ik ben echt een voorstander van de uitspraak "It takes a village to raise a child". We hebben allemaal wel eens hulp nodig, omdat je in de knoop komt met werk, een ziek kind of welke reden dan ook. Vriendinnen herinner ik er zelf vaak aan dat ze even moeten bellen en vragen sowieso geen probleem is. Mocht ik echt niet kunnen helpen op het moment kan ik altijd nog nee zeggen. Misschien is het voor mij geen probleem om even op je kind te letten en ben jij uit de brand geholpen. Al zou het een moeder zijn die ik bijna niet kende die eerlijk aan mij zou vragen of haar kind na school met mij mee mocht, omdat ze echt even geen andere oplossing had. Dan zou ik meteen ja zeggen. Zelf kom ik ook wel eens in zo'n situatie en dan is het alleen maar heel erg fijn als er een andere moeder is die je even helpt. 

Berichten gaan sturen omdat jouw kind zogenaamd met de mijne wil afspreken en je dan ook nog gaat aangeven wanneer en op welk tijdstip, omdat "jij het even druk hebt" vind ik echt MEGA asociaal. Ik zou er zelf echt NOOIT opkomen om dit te doen. Ja na veel wikken en wegen zou ik het wel eerlijk vragen, omdat ik bij andere altijd aangeef dat ze hulp moeten vragen, maar dit zelf toch nog niet snel zal doen. Maar mijn kind ergens dumpen met een kut smoes vind ik echt zo laag. De volgende keer dat dit gebeurd ga ik ook meteen aangeven dat het niet gebeurd en ik het ronduit asociaal vind op de manier waarop het gevraagd wordt. Kijken wat dan de reactie gaat zijn!

Hebben jullie dit ook wel eens meegemaakt? Wat hebben jullie gedaan toen? Of denk je stel je niet zo aan?