Pessimist of toch optimist?

Want eerlijk gezegd weet ik zo 1, 2, 3 geen antwoord. De vraag of ik een pessimist of een optimist ben, dwingt me om eens goed naar mezelf te kijken. Naar mijn karakter. Best wel een beetje spannend en eng hoor om mezelf een spiegel voor te houden. Het liefst zou ik willen dat ik zonder nadenken 'optimist' op deze vraag zou antwoorden. Maar dat is iets te optimistisch. Ik weet namelijk dat dat niet zo is. Maar ik ben ook geen pessimist, absoluut niet. Ik denk dat ik er tussenin hang of zoiets. Kan dat?

Ik ben een echte denker. Altijd al geweest. Mijn filosofie leraar heeft me ooit gezegd dat het goed is om te denken, maar dat het ook wel eens goed is om eens niet na te denken. En er vrede mee te hebben dat er niet op elke vraag een antwoord is. Dat het niet erg is om iets niet te weten. Het vele nadenken heeft bij mij ook als uiting dat ik soms te ver vooruit denk. Dat ik me zorgen/druk ga maken om iets wat nog moet gaan gebeuren. Ik zie dan overal beren op de weg. Om eens een voorbeeld te noemen: ik moest ooit een heel specifieke schrijfopdracht maken. Er hing een deadline aan de opdracht. Bij voorbaat dacht ik dat ik het niet kon. Want iedereen is vast beter. Deze opdracht was voorbaat gedoemd te mislukken. Overal zag ik beren. Uiteindelijk ben ik om de beren heen gelopen en heb ik de opdracht ingediend. En guess what? Ik kreeg enorm veel positieve complimenten. En zo gebeurt het vaker dat ik overal beren zie staan. Ook met kleine dingen. En achteraf waren die beren nergens voor nodig.

Anderzijds ben ik een echte optimist. Deze optimist heeft veel geleerd van mijn pessimist. Zo probeer ik altijd het positieve in een situatie te zien. Ik wil die beren niet zien, wil me niet overal zorgen om hoeven te maken als het niet nodig is. En dat geeft enorm veel rust. Zo wilden mijn kinderen laatst een groot schilderij maken. Met verf en veel glitters. Ik mijn hoofd zie ik een ontploft huis met verf op de muren en glitters all the way die we nog maanden overal tegenkomen. Maar ik veeg die beren direct weg en denk aan de vrolijke snoetjes van mijn kids en denk: “Het ergste wat me kan overkomen is dat we inderdaad overal glitters vinden. So what?” Is het echt zo erg? Niet dus. De blije snoetjes van mijn kids, die zijn onbetaalbaar. Daar wil ik best nog wel weken door glitteren.

En zo stel ik mezelf meerdere keren per dag de vraag wat het ergste is wat er in een bepaalde situatie kan gebeuren. Was ik eerst een soms bang om iemand om hulp te vragen en ging ik er vanuit dat diegene het niet zo willen, inmiddels vraag ik het gewoon. Is het echt zo erg als iemand nee zegt? En bovendien, ik ben er inmiddels ook wel achter dat de meeste mensen heel anders reageren als dat ik voor ze had ingevuld.

Ik ben blij dat ik niet in het hokje pessimist of het hokje optimist past. Ik hou namelijk niet zo van hokjes. Want je stel voor dat er een beer in zit....

En jij? Pas jij in één van deze hokjes en waarom wel of niet?