Pashokjesvrees......

Pashokjes, ik heb er een hekel aan. Verkeerd licht waardoor je eruit ziet alsof je in geen jaaaaren hebt geslapen, te kleine ruimte waarin je je kont nauwelijks kunt keren, gordijnen of deurtjes die niet goed sluiten waardoor andere mensen mee kunnen genieten wanneer jij je in die te krappe broek probeert te wurmen, geen spiegels aanwezig en je dus écht uit het hokje moet om jezelf te 'bewonderen', irritante verkoopsters die om de haverklap roepen of alles lukt en je anders even moet roepen ( jahaaaa, dat weet ik, laat me met rust), je slechts drie kledingstukken mee naar binnen mag nemen en zucht.... ik vind het verschrikkelijk. Ik ben absoluut geen shopalholic, nooit geweest trouwens. Het liefst kruip ik achter mijn pc, shop vanuit mijn vertrouwde woonkamer en ontvang dankbaar de volgende dag mijn kleding om het in mijn eigen slaapkamer te passen. En is het niet goed? Jammer, dan stuur ik het weer terug. Geen probleem. Alles liever dan die stomme pashokjes. Toch hem ik een paar keer per jaar 'last' van een enorme behoefte om eens flink te shoppen. En dan gaan bij mij alle remmen los. Afgelopen weekend was het weer zover. De kids hadden nog nieuwe zomerkleding nodig en ook manlief en ik konden wel wat nieuws gebruiken. Op naar de stad! We maakten er een feestje van. Dat begon met een treinritje, Peuter en Diva vonden het geweldig. Eenmaal in de stad keken de kids hun ogen uit. Peuter moest bij elke fontein stilstaan en Diva zat als een ware koningin in haar wandelwagen naar iedereen te zwaaien. En het was druk in de stad, dus ze kon haar lol op. Iedereen werd begroet met een brede lach en een wuivend handje. Ik had me op het ergste voorbereid (huilende kids, geen kleding kunnen vinden), maar de dag verliep uitermate soepel. Iedereen was goed gemuts. Zelfs het passen bereikte een hoogtepunt. Peuter zoch vol trots kleren uit voor papa en mama, wees aan wat hij mooi vond. En wij maar passen. Peuter ging mee het hokje in en trok geregeld het gordijn open. Maar het meest vleiende: hij zei precies wat een mama wil horen: 'Mama, je bent zo mooi in die jurk'. En dan smelt je. Zo paste ik onder toeziend oog van Peuter een zomerse jurk. Ik bekeek mezelf kritisch in de spiegel. Op het moment dat ik manlief wilde roepen of hij even om het gordijn wilde gluren voor zijn mening, opende Peuter met een groots gebaar het gordijn en riep vol trots: 'Hier komt mijn supermama!!!!'. Op dat moment keek iedereen naar mij, maar dat kon me niets schelen. Het enige wat ik kon doen was op mijn hurken gaan zitten en mijn allerliefste Peuter een dikke kus en knuffel geven. Wat hou ik toch van dat manneke. Oh en de jurk was wel wat prijzig, maar ik heb hem toch gekocht hoor! En niet alleen omdat Peuter hem mooi vond ;-). De rest van de dag liep ik op wolken. Met heel veel tassen en een voldaan gevoel kwamen we pas eind van de middag thuis. Het was een geslaagde dag, de kids gedroegen zich voorbeeldig en sliepen die avond als roosjes. En mama? Die zat nog in de shopmood en kroop 's avonds nog even achter de laptop om verder te shoppen. De volgende keer dat we weer gaan shoppen, maar Peuter uiteraard mee!

En, ga jij wel eens shoppen met je kids of doe je dat liever alleen of online?