'Pas' vier maanden

Chrissy Teigen en John Legend zijn hun kindje verloren. Ik kijk naar de hartverscheurende foto's op Chrissy's instagram en moet even flink slikken.

Op facebook lees ik een artikel over het kindje dat ze verloren zijn. Ik open de reacties, en ik schrik van de opmerkingen er onder: "Ze was pas vier maanden zwanger. De titel dat ze hun kindje zijn verloren klopt niet." "Als je je kindje verliest, dan is dat beter. Dan was er iets goed mis." "Beter nu dan dat het kindje voldragen was."

Ik denk aan ons kindje. Aan ons kleine kerngezonde meisje dat na 'pas' vier maanden zwangerschap werd geboren. Aan hoe ik haar vingertjes telde, alle tien. Aan hoe ik haar teentjes telde, ook tien. Aan haar neusje, haar ogen, haar mondje, haar kleine oortjes. Aan hoe alles er op en er aan zat. Aan hoe compleet ze al was. Aan hoe gewenst. Aan hoe welkom. En aan de pijn die ik voelde. De pijn van het verliezen van je kind, maar ook van de toekomst. Van het nooit zullen meemaken van haar eerste geluidjes, stapjes en alle andere mijlpalen.

Ik zeg niet dat een voldragen kindje verliezen niet erger is. Ik zeg niet dat alle kindjes die overlijden kerngezond waren. Ik wist alleen niet dat rouw een grote vergelijkshow is. Dat de ene het zwaarder mag hebben dan de andere. Dat verlies niet gewoon verlies is, dat daar blijkbaar gradaties in zitten.

Deze maand is het childloss awerness maand. Blijkbaar is deze maand nog hard nodig. Blijkbaar valt er nog veel te leren. Want je hoeft het er niet mee eens te zijn, je hoeft het niet eens te begrijpen. Het enige wat ik vraag, is om mij -en anderen- in hun waarde te laten als ik rouw om mijn kindje dat 'maar' vier maanden in mijn buik zat.