Pappa is ziek en dat gaat nog wel even duren.

De pappa van mijn kinderen, mijn alles, is ziek. Geen griepje, geen verkoudheid maar zaadbalkanker. Ik schrijf het maar 1 keer want ik vind het verschrikkelijk om te horen en te lezen. Ik kan er niet aan wennen en hoop dat het ook niet nodig is. 

Hoe de behandeling eruit gaat zien is nog onduidelijk.  Chemotherapie is zeker en dat het rond een half jaar gaat duren wordt ook gezegd. En daar moeten we het deze week mee doen totdat de oproep van het ziekenhuis er is en we met de Oncoloog een behandeling gaan uitstippelen. 

Mijn hoofd draait overuren. Er zijn zoveel vragen en er is zoveel wat ik wil weten.

Hoe gaan we dit doen? Onze kindjes hebben ons nodig.  De jongste is nog maar 9 maanden. Straks zijn er momenten dat ik moet kiezen. Ga ik mijn man verzorgen of geef ik de kindjes aandacht? Alles tegelijk kan ik waarschijnlijk niet altijd. Wanneer vraag ik hulp en van wie? Is iedereen om ons heen bereid te helpen of zegt iedereen dat maar zal straks anders blijken? 

Ik wil dit niet. Ik wil niet weten hoe het gaat lopen maar we moeten wel. We hebben geen keuze.  De kansen op genezing zijn groot maar makkelijk wordt het niet...