Papa is onze held ole ole

De nacht van dinsdag op woensdag was ons ventje al onrustig en toen ik eenmaal sliep werd ik opeens wakker gebeld. Mijn vriend had nachtdienst en hij belt eigenlijk nooit, tenzij er echt iets aan de hand was. Ook nu was dat het geval.. 

Gelukkig was er niets met mijn vriend! Wel had hij iets gevonden op het terrein. Zo rond 1 uur vond hij op het Schiphol terrein een klein zwart katje. Het was zwaar vermagerd en was super blij dat mijn vriend hem gevonden had. Mijn vriend kon zo snel niet zien wat het was, maar het beestje ging heerlijk de auto door. Op schoot, in zijn nek, echt helemaal blij met alle aandacht die hij kreeg. Zoals ik al zei, was hij zwaar vermagerd dus mijn vriend had eerst even wat te eten gehaald bij het pompstation. Dit was natuurlijk zo op, maar het beestje kon niet op het werk blijven. En nu?

Mijn vriend belde met de dierenambulance maar zij gaven aan dat zij alleen met erg grote spoed zouden komen en dat mijn vriend het beter zelf op kon lossen. Op dat moment belde hij mij dus maar. Het katje moest even bij een van ons thuis wachten tot we ’s ochtends naar de dierenarts konden. Ik heb eerst gewacht tot Tjez wakker was voor we naar mijn vriend gingen rijden. Zo kon ons mannetje bij papa blijven en zou ik met het katje naar de dierenarts gaan. Ik zag bij aankomst direct dat het om een vrouwtje ging, en wat was ze lief! De hele tijd knuffelen, blij met de warmte, het eten en het drinken en je zag gewoon dat ze al even aan het zwerven was. Haar vacht was wat verwilderd, ze had rode oogjes en een wondje bij haar rechter achterpoot. 

Oke, op naar de dierenarts.. Mijn moeder ging even mee, zodat ik haar in de reisbench op schoot kon houden. Eenmaal aangekomen werden wij meteen geholpen. We konden de chip uitlezen, en deze was gelukkig geregistreerd. Het bleek te gaan om Bobbie! Maar wacht, waar kwam zij helemaal vandaan? Bobbie bleek te komen uit Burgum, Friesland. We probeerden contact op te nemen met de eigenaar en ondertussen werd Bobbie onderzocht. Haar oogjes bleken inderdaad wat ontstoken dus hier had zij een zalfje voor nodig. Deze heb ik toen dus maar voor haar gekocht en ik had mijn vriend vast de gegevens van de eigenaar doorgestuurd zodat hij ook vast kon zoeken via internet.

Ik moest even langs huis voor mijn eigen hondje. Mijn moeder bleef meteen thuis en ik ging nog weer even naar de dierenarts. Precies op het moment dat ik er was, werd er gebeld door de moeder van de geregistreerde eigenaar. De oorspronkelijke eigenaar was namelijk verhuisd naar Engeland, maar de nieuwe eigenaar woonde ook in Friesland. Ze hadden dus geen idee hoe het poesje helemaal op Schiphol terecht was gekomen. De moeder zou contact opnemen met de nieuwe eigenaar en vragen wat er gebeurd was, dan werd ik later teruggebeld. Eenmaal bij mijn vriend aangekomen, wist mijn vriend al dat de oorspronkelijke eigenaar in Engeland woonde. Ik was erg verbaasd, maar hij had blijkbaar contact gezocht via Facebook. Zij wist ook niet hoe het zat maar ze gingen er achteraan.

Een paar uur later werd ik gebeld. Bobbie was blijkbaar ontsnapt nadat mevrouw boodschappen had gedaan. En je raad het nooit maar ze was al bijna een maand van huis! De eigenaar was erg blij dat we haar hadden gevonden, maar had nog wel een probleem. Ze had geen auto om haar op te halen. Uiteindelijk heeft zij de dierenambulance van Friesland in kunnen schakelen om Bobbie op te halen. We hebben nog een hele dag van dit lieve beestje mogen genieten want om 21.00 uur werd zij opgehaald. Helaas hebben wij niet meer gehoord of de reis goed is verlopen en of alles nu goed gaat, maar dat zal vast wel. Ik ben in ieder geval ongelofelijk trots op mijn vriend dat hij, ondanks dat hij niet zoveel met katten heeft, dit beestje toch zo onder zijn hoede heeft genomen. Papa is en blijft onze held! 

"Onze" Bobbie: