Papa is

werken meestal. Als ik eerlijk ben. Hij is er vaker niet dan wel. En dat is moeilijk en de druppel die mijn vat aan geklaag vaak doet overlopen.

Maar papa is ook schaterlachen, domme mopjes maken, de beste buik voor een dutje, een knorpot.

Maar wel de hare.

De aanleiding naar deze blogpost is overduidelijk ; vaderdag. We zitten allemaal klaar met ons zelfgeknutseld kunstwerk, waar we meer tijd in hebben gestopt dan we willen toegeven. Ook meer poetswerk aan hebben gehad achteraf dan we willen toegeven. En hij zal blij zijn.

Dat is hij eigenlijk altijd. Ookal begroet ik hem vaak aan de deur, popelend om mijn zeurend minimonster in zijn armen te duwen en 5 minuten alleen te zijn.

Ik onderschat hem vaak en dat geef ik niet graag toe.

Op een of andere manier leest hij zijn dochter als geen ander en dat kwetst mij in mijn ego als "hoofdverzorger". Vaak vind ik dat hij haar niet genoeg aandacht geeft, dat ik moet zeuren aan zijn hoofd - ja, gebeurt vaak- tot hij eindelijk uit de zetel komt en met haar speelt. En toch loopt Charlie als een speer naar hem, elke keer. Sta ik ertussen dan loopt ze in een boog naar hem, om mij heen. Dat wil denk ik zeggen dat hij het wel oke doet.

Toen ik hem leerde kennen was ik meteen erg duidelijk over mijn kinderwens. Hij ook over zijn twijfels. Niet over het al dan niet willen van kinderen. Meer de twijfel aan zichzelf. Als ik nu zie hoe Charlie naar hem kijkt weet ik dat hij zijn twijfels ver mag wegbergen.

Niets is te veel voor haar, voor ons.

Dankjewel dat je 12 uur per dag werkt voor ons, mijn driftbuien overleeft, mijn voeten masseert, mijn culinaire misbaksels binnen werkt met een lach. Dat je doet wat je kan.

Dat wij ruzie maken en er elke keer sterker uit komen. Als team.

4 jaar geleden deed ik van " swipe right" , een romantisch verhaal voor de kleinkinderen later, 4 jaar geleden begon de rest van mijn leven.

Papa is...mijn beste vriend.