- PANIEK AANVALLEN -

Zoals je misschien in mijn twee vorige blogs hebt kunnen lezen (over onze HORROR vakantie in Italië) gaat dit er eigenlijk ook nog een klein stukje over.

In juni 2017 waren wij op vakantie, die eindigde met dat ons dochtertje in het ziekenhuis kwam te liggen. En als klap op de vuurpijl kreeg mijn moeder een hartstilstand. Waar mijn man haar heeft gereanimeerd. thank god heeft zij dit overleefd, maar is zij echt 1000000% door het oog van de naald gekropen. 

' Het verwerkingsproces' 

Maar, daar bleef het niet echt bij. Iedereen verwerkt traumatische gebeurtenissen natuurlijk op zijn eigen manier. Inmiddels was het juli 2017, we waren ' ruim' een maand verder inmiddels. Alles nog een beetje onwennig. Want elke keer wanneer ik ergens heen ging met mijn moeder (wat wij heel vaak deden en gelukkig nog steeds doen) raakte ik zowat in paniek wanneer zij zich verslikte, of even te weinig energie had in mijn ogen. Eigenlijk was deze periode ook best pittig. Want zo ben ik helemaal niet, en zo wilde ik ook niet zijn. De overbezorgde dochter. Maar goed, lastig na wat je op vakantie allemaal met elkaar had mee gemaakt.

Op een random dag in juli, waren Ricardo Yentl en ik lekker naar de Kralingseplassen gegaan met een picknick mand, kleedje erbij lekker lunchen tussen de bomen op het gras. Was echt een hele fijne dag. We gingen nog een stukje wandelen, en daarna naar huis. Later op de dag zouden we naar Ikea gaan, en daar blijven eten iets wat we eigenlijk nooit deden. Maar goed , nu dus wel. Eenmaal aangekomen in Ikea was er niets aan de hand. Toen we de winkel een beetje door liepen, besloten we eerst te gaan eten en dan weer verder. Tijdens het eten werd ik ineens ' naar' . Geen idee hoe het kwam? Het was best druk, want het was weekend... Zou dat het zijn? Ik raakte een beetje lichtelijk in paniek merkte ik. Wat was dit nou weer...Ik begon te zweten, en zei tegen Ricardo dat hij maar de laatste spullen moest gaan halen met Yentl samen. Ik wist niet hoe snel ik uit die Ikea moest komen. Liep letterlijk als een kip zonder kop rond in die winkel. Wilde met de lift terug naar beneden, maar die lift ging alleen de winkel zeg maar in. Oh my, helemaal die winkel alsnog door op zoek naar de uitgang. Inmiddels had ik het gevoel elk moment neer te kunnen vallen.

Ricardo was inmiddels ook bijna aangekomen bij de kassa, en die begreep werkelijk geen snars van mij. Ik zelf natuurlijk ook niet. Eenmaal in de auto werd het gevoel erger en heftiger. Het enige waar ik aan kon denken was, oh jee ik krijg hetzelfde als mijn moeder! Mijn hart stopt er elk moment mee.. Ricardo reed naar huis, maar ook alles behalve op zijn gemak natuurlijk met zo' n vrouw naast je. Hij zei me rustig te blijven, maar daardoor raakte ik alsmaar meer in de paniek. Eenmaal thuis rende ik naar binnen, en viel gewoon neer naast de bank. Alles tintelde, mijn handen, mijn lippen mijn voeten, vingers bah! BEL 112 !! NUUUUUUU.. Ik voel me zoooooo slecht. Dat riep ik, en Ricardo dacht echt no way niet weer?! En deed wat ik vroeg. En dus kregen we 112 aan de telefoon en had Ricardo de situatie verteld. Ik hoorde die mevrouw zeggen of ze me even aan de telefoon mocht. Nou wat is dat voor vraag, kom liever hierheen en help me dacht ik. Maar goed, ik kreeg die mevrouw aan de telefoon en ze gaf me wat instructies. ook stelde ze me vragen waarop ik kon antwoorden. Ze vertelde dat ik mogelijk een flinke paniekaanval had. Nog nooit gehad.... Ze vroeg me of ik iets naars had mee gemaakt deze periode, en ja dus vertelde ik van de hartstilstand van mijn moeder. Hoe langer ik met haar sprak, hoe rustiger ik werd. Heel raar?! Maar natuurlijk heel fijn. Na die ' aanval' ben ik naar bed gegaan, was letterlijk helemaal leeg gezogen qua energie. 

Ik vond dit echt een heel nare en enge ervaring, omdat je gewoon niet weet hoe je ermee moet omgaan. En waar het ineens vandaan komt. Ja, tuurlijk ik heb iets zeer traumatisch mee gemaakt maar ik dacht dat ik het door middel van praten etc wel onder controle had. Helaas bleef het dus niet bij die ene aanval. En heb ik hier zeker 1.5 jaar last van gehad. Waar ik ook was met ik ook was, het overvalt je en grijpt je......

Ik merkte aan mezelf dat ik weer bepaalde plekken, die bijvoorbeeld druk waren ging vermijden. Puur omdat ik bang was dat ik het weer zou krijgen.en mensen mij dan raar zouden vinden. Want ik vond mezelf in zo'n situatie behoorlijk raar haha. Ook wilde ik mijn naasten er niet mee lastig vallen, en probeerde ik wanneer ik het voelde opkomen te onderdrukken Wat dus helemaal niet gaat, want dan werden de aanvallen alleen maar nóg heftiger. En uiteindelijk had ik alleen maar mezelf ermee. Het is voor de mensen die je lief hebben zo verrotte lastig om mee om te gaan. Waarom? Omdat, wanneer je dit zelf niet hebt mee gemaakt je echt no way kan voelen of iets wat je op zo' n moment mee maakt. Het is heel heftig heel intens en na zo' n aanval ben je letterlijk helemaal gesloopt.

Ik was er inmiddels mee naar de huisarts gegaan, en alles verteld. Ik dacht dat ik het ook aan mijn hart zou krijgen. Dit vond ze een logische gedachten maar dat was in dit geval niet zo. Je weet het natuurlijk nooit, maar dit was 100% paniekaanvallen. Ik kreeg voor nood medicatie waar je rustig van zou worden, oxazepam. Door mijn werk in de verzorging ben ik bekend met het medicijn. Ik ben dus echt géén fan van dit soort medicatie, überhaupt niet van medicatie alleen wanneer het echt nodig is. Dus ook zo met deze tabletjes. Wanneer het echt echt mijn hoogte punt had bereikt en ik kreeg de aanval niet onder controle nam ik er 1tje. En dan zakte het na een paar minuutjes wat af. Gelukkig heb ik hier niet veel van hoeven slikken, en probeerde ik steeds mezelf moed in te praten. Natuurlijk lukte dit niet altijd... Ik had ook Yentl nog, en stond er vaak alleen voor omdat Ricardo dan moest werken. Ik merkte dat ik daardoor wel strenger was voor mezelf. Ik had om het trauma te verwekken EMDR therapie gehad, en voor mijn paniekaanvallen was ik naar de Mensendieck geweest. Waar ik ademhalingsoefeningen onder andere kreeg. Dit werkte fijn.... Ik merkte dat ik na maanden steeds wat rustiger werd. Gelukkig had ik het echt niet elke dag hoor, maar zeker meerdere keren per week. En geloof mij, dat is ZWAAR. Verder stond ik ook toen gewoon goed in het leven verder. Dus ik baalde als een stekker dat die aanvallen soms mijn leven probeerde over te nemen. 

September 2018 is mijn laatste paniekaanval geweest. Wonder boven wonder heb ik ze nooit (laat ik het afkloppen) meer gehad. En dat voelt zó fijn, je bent zoveel vrijer. Het klinkt allemaal nu alsof ik een gestoorde vrouw ben, maar geloof me dat is niet zo ben vrij normaal ;p .

Ik weet dat heel veel meer mensen dit hebben, en ook dat zij denken dat er geen uitweg voor is. Maar die is er wel. Er is licht aan het einde van die rot tunnel. Je moet er alleen wel voor vechten! Erover praten met je naasten, maar ook professionele hulp kan je helpen, zoals ik de hulp van de mensendieck had ingeschakeld. En geloof mij, er zijn heel wat tranen aan vooraf gegaan. Maar nu denk ik bij mezelf, wat een opluchting. Ik ga weer naar drukke plekken ( dat ging ik toen ook wel maar als het niet hoefde liever niet, en als ik wel ging altijd met een staart tussen mijn benen bang het weer te krijgen). Het neemt zonder dat je het wilt of misschien door hebt je leven over. En dat wil je NIET!!

Wat mijn symptomen waren tijdens een paniekaanval?

ZwetenTintelende lippen en vingers en ook vaak mijn orenhet voelt alsof je geen adem kunt halen, dus snakken naar ademhyperventileren heel onrustig worden geen controle meer hebben mijn hart die echt uit mijn borstkas sprong zo hard en snel klopte hij

Bij sommige mensen komen de volgende symptomen nog voor:

misselijkheiddiarreedroge mondduizeligheid opvliegers of koude rillingenniet helder kunnen nadenken ( dat had ik soms ook)gevoel flauw te vallen /dood te gaan

Ik hoop dat diegene die ermee te maken hebben, of iemand in haar/zijn omgeving kent die ermee te maken heeft dit wellicht kan helpen. Het is niks geks, je bent niet gek in tegen deel maar het kan je wel gek maken. Fight for it... Het heeft alles te maken met hoog oplopende spanningen, door een nare gebeurtenis bijvoorbeeld. Deze ellende gun je niemand toe. Ik ben blij dat het voorbij is, en hoop het nooit meer mee te hoeven maken.

Bedankt weer voor het mee lezen!

Liefs,

Kimberly