Overspannen, moeder en terugvallen

Omdat ik dit nooit eerder geschreven heb en het niet terug te vinden is tussen mijn blogs zal ik bij het begin moeten beginnen.

Tussen 2002 en 2003 ben ik overspannen geweest maar ben daarna weer parttime gaan werken.
In die tijd ben ik ook op mijzelf gaan wonen en heb mijn man leren kennen.
Langzaam ging het steeds beter en ik kon weer fulltime werken. 
Het voelde alsof het een eeuwigheid duurde al was het maar iets langer dan een jaar.

De jaren verstreken en mijn man en ik spraken steeds meer over onze kinderwens.
We besloten het te proberen en hoopten erop dat we snel zwanger zouden raken.

In het begin waren wij nog niet echt bezig met hoe lang het duurde voor wij zwanger waren.
Ja, als het zover was dan zou hij of zij zeer welkom zijn.

Na 2 jaar 'proberen' zwanger te raken en de nodige zwangerschapstesten verder besloten wij een gynaecoloog te bezoeken.
Hierover staat alles al beschreven in mijn blog: Zwangerschap... Het is niet altijd vanzelfsprekend
Wat ik in die blog niet beschreven heb is hoe het voelde als de zwangerschapstesten negatief waren.

In het begin vond ik het jammer dat de test negatief was.
Na een test of wat begon ik het wel erg vervelend te vinden.
Ik deed test na test en het nadat ik het vervelend vond werd ik er verdrietig om.
Het zullen er vast niet zoveel zijn maar het voelt als 100 testen verder begon ik steeds opnieuw depressief te worden.
Om deze reden wilde ik niet meer testen. Ik wilde mij niet meer depressief voelen, ik wilde niet steeds huilen en al zeer zeker niet schuldig voelen dat door mij onze kinderwens misschien nooit zou uitkomen.

Elke keer dat ik weer een negatieve zwangerschapstest had voelde ik steeds weer een leegte, verdriet, ergens een boosheid op mijzelf (of mijn lichaam) tot op het punt dat ik geen testen meer wilde of durfde te doen.

Na 6 jaar was er eindelijk een positieve test en ik kon mijn geluk niet meer op.
Ik dacht echt dat ik nu geen reden meer had om depressief te zijn en richtte mij op ons prille geluk.

Nu, 35 maanden na de geboorte van mijn zoontje, heb ik toch weer een terugval.
Het is niet door zwangerschapstesten, door zwangerschapswensen of een zwangerschap.
Het is een terugval doordat ik weer teveel in mijn hoofd heb, ik weer alles opkrop en niets uitspreek.
Alles voor lief neem voor de lieve vrede.
Ik weet wel dat dit niet goed is maar ik kan het gewoon niet helpen.
Ik wil niet verdrietig en gedeprimeerd zijn in bijzijn van mijn zoontje, maar ook ik kan het niet altijd helpen dit toch te zijn.

Het gevaar is dat ik het (in the heat of the moment) op mijn zoontje botvier, dat hij mij ziet huilen terwijl hij zijn moeder niet zo hoort te zien.
Ik wil niet dat hij mij ziet huilen omdat het hem verdrietig maakt.
Omdat ik niet wil dat hij denkt dat het aan hem ligt, want dat is echt niet zo. 
Hij is mijn alles en ondanks dat hij nu in zijn peuterpubertijd het bloed onder mijn nagels vandaan probeert te krijgen moet ik proberen sterk te zijn.

Ja, mijn zoontje zit in de peuterpubertijd maar ik weet zeker dat hij mijn gevoel aanvoelt.
Hij heeft 42 weken in mijn hart en onder mijn hart geleefd. Natuurlijk voelt hij mij aan.
Het gevoel van mijn depressies, de gedachten in mijn hoofd zijn moeilijk op papier te zetten maar nog moeilijker om over te praten omdat ik niet weet waar te beginnen.
Sterker nog, het is zo'n warboel in mijn hoofd dat er 10000 gedachten tegelijk opkomen.

Tot slot een note to my babyboy:

Schatje, mama kan soms erg verdrietig zijn of boos reageren als je weer recalcitrant bent maar het ligt niet aan jou.
Het ligt aan mama.
Ik probeer constant rustig te zijn om de rust bij jou te bewaren maar bovenal zodat jij gelukkig zal zijn en blijven.
Ik hou van jou mijn lieve schatje!