Over werkende moeders en flexibiliteit

Vroeger was het zo eenvoudig: papa werkte buitenshuis en mama zorgde thuis voor het huishouden en de kinderen. Tegenwoordig is dit scenario in veel gezinnen uit financieel oogpunt geen optie meer. Bovendien willen veel moeders zich ook graag blijven ontwikkelen en genieten ze ervan om even met iets anders bezig te zijn dan met strijken, poetsen of het verschonen van luiers van hun kroost. Tot nu toe niets aan de hand.

Maar nu komt het:door de crisis en een steeds harder wordende maatschappij trekken juist de werkende moeders steeds vaker aan het kortste eind. De werkgevers hebben een groot deel van de macht; andere banen liggen immers niet meer voor het oprapen.

Hoe oneerlijk is het dat tegenwoordig veel bedrijven juist welwillende moeders weren? Dat het contract van zwangere vrouwen plotseling niet verlengd wordt? Dat er nauwelijks parttime vacatures zijn voor andere dagen dan de woensdag en de vrijdag? Dat jonge moeders tijdens hun beoordelingsgesprek slecht worden beoordeeld op de competentie 'ambitie'? Dat werkende moeders spontaan wordt verzocht om hun werkdagen aan te passen naar andere dagen? Dat liefhebbende moeders op hun werk niet hardop mogen uitspreken dat hun gezin voor alles gaat? Heel oneerlijk als je het mij vraagt!

Ik zit op dit moment in een soort gevecht met mezelf;een strijd tussen de emotionele ( 'mijn gezin gaat voor alles!' ) en financiële ( 'we hebben het geld hard nodig' ) kant van het verhaal. Mijn werkgever wil opeens dat wij op andere dagen gaan werken. Ik heb enige hoop dat het vanzelf wel goed komt, maar het idee dat een moeder op de werkvloer maar altijd flexibel moet zijn is onrealistisch en wekt bij mij de nodige irriatie op.

Laatst las ik dat sommige partijen willen dat er een wet komt, waardoor thuiswerken niet meer kan worden tegengewerkt. Alhoewel ik niets liever zou willen, gaat dat misschien wel een brug te ver. Het enige wat ik vraag is wat meer begrip voor werkende moeders.