Over plagen en pesten

Persoonlijk vind ik het geweldig dat mijn meiden al zo groot worden. Een nadeel daarvan is dat je kinderen vanaf ze naar school gaan steeds een beetje los meer moet laten. Natuurlijk hoort dat erbij, maar dat dit niet altijd even leuk is, daar kwam ik zojuist achter. Sinds kort mag de oudste ( 6 jaar ) zelf buiten spelen en aangezien we een speeltuintje hebben pal voor onze deur ( ik kan vanuit de woonkamer een oogje in het zeil houden ) mag de jongste ( bijna 4 ) soms even mee. Natuurlijk kijk ik dan heel regelmatig of alles goed gaat.

Helaas liep het vandaag een beetje verkeerd. De oudste kwam huilend binnen, want twee grote meisjes hadden haar en haar zusje geduwd, waardoor ze gevallen waren. Tja, ik begrijp nu waar de term 'tijgermoeder' vandaan komt: als een woeste tijgerin ging ik op jacht naar 'mijn prooi'. De twee meiden van 9 jaar keken een beetje schaapachtig en stonden op het punt om te vertrekken. Ik heb ze als een ware tijgermoeder aangesproken op het incident en dat maakte volgens mij wel indruk, want die schaapachtige lach maakte al gauw plaats voor de gedaante van een mak lammetje.

Als ik er over na denk vind ik het zo laf: twee meiden van 9 jaar tegen twee meisjes van 3 en 6 jaar, bah. Ik hoop echt dat mijn meisjes niet zo worden, want als ik ergens een hekel aan heb is het wel aan plagen en vooral aan pesten. Misschien is plagen wel iets wat bij het leven hoort en worden mijn meisjes beetje bij beetje weerbaarder, maar wat zou ik ze stiekem nog graag een tijdje onder mijn vleugels houden...