Over mijn eerste kleine liefde

Deze kleine voetjes waren de eerste babyvoetjes waar ik mij druk over mocht maken. Zoals jullie weten heb ik veel blogs geschreven over het zijn van een couveuse ouder. De kraamtijd die natuurlijk enorm anders van start gaat in vergelijking met de kraamtijd van ouders met een gezonde en volgroeide baby.

Ik kan het inmiddels beamen, het krijgen van een baby met 32 of met 38 weken, ik vind bet verschil tussen mijn twee jongens enorm. De bevalling is anders, de kraamtijd, de groei, de zorgen. Al zou ik de zorgtijd van Teun voor geen goud willen missen, het heeft mij deels gemaakt tot de moeder die ik nu ben. Ik krijg weleens de vraag waarom teun vaak zo pittig reageert, eerlijk gezegd heb ik daar nooit helemaal een volledig antwoord op. Het is denk ik meer een karaktereigenschap verwikkeld mer de fase waarin hij nu zit. Misschien op momenten een mindere fase (wanneer hij bijvoorbeeld de spikkeltjesvloer weer eens van dichtbij bekijkt in de ah), maar met zeker ook hele goede momenten omdat hij altijd al heeft moeten opboksen. Een kwestie van op zijn tenen lopen. Toch omarm ik zijn heftige eigenschappen enorm, ze zijn perfect voor de grote mensen wereld waarin wij leven. Qua infecties, groei en ontwikkeling heeft mijn oudste liefde het nooit makkelijk gehad en dat is wat zijn sterke wil deels maakt. Nu moet ik eerlijk bekennen dat wij teun ook vaak zelf hebben laten ontdekken, uiteraard tot waar het veilig was. Als ouders hoop je dat dit je kind genoeg zelfvertrouwen geeft en dat heeft bij teun ook zo uit mogen pakken.

Wat ben ik daar trots op, op de weg die deze voetjes al hebben bewandeld en wat vind ik het een eer dat ik zijn handje daarbij vast mag houden. Mijn mooie, lieve, eigenwijze maar vooral sterke jongen. Ik kan enorm genieten van de groei momenten die teun doormaakt en mij tegelijkertijd over het feit dat je inmiddels steeds meer het plekje accepteert waar wij jou maar mooi mee opgezadeld hebben, die van grote broer. Je bent een donder, een prachtig boefje. Alsjeblieft blijf zoals je bent en weet dat wij altijd trots op jou zullen zijn. 

Misschien vind ik het nog wel belangrijker om mee te geven dat hij trots mag zijn op zichzelf. Een gezonde dosis dan wel. Dat ik hoop dat hij daar trouw aan blijft. Ja, dat is toch wel echt de meest belangrijke regel die ik hoop mee te geven, niet alleen aan teun ook aan zijn broertje. Je bent perfect zoals je bent, ieder mens heeft zijn flaws, omarm ze, erken ze. Zelfreflectie is zo belangrijk en durf daarin toe te geven,  dan zullen ze zien dat er geen mooiere ik zal opbloeien. 

.

.