Over kappersbezoekjes en ouder worden

Ik was al enige tijd dringend toe aan een kappersbeurt, maar dit kwam er maar niet van. Vanmorgen was het dan eindelijk zo ver. Heerlijk om even goed in de watten gelegd te worden en naar buiten te gaan als een verbeterde versie van jezelf. In mijn geval was dit vandaag in verband met de stromende regen van hele korte duur, want ik kwam als een verzopen straatkat thuis; maar dat terzijde.

Het bezoekje zelf was wel even confronterend. Vooruit, het licht daar is niet zo flatteus en de spiegel vlak voor mijn gezicht echt mega groot, maar toch...Was ik dat bleke gezicht met die grote wallen en hier en daar een rimpeltje? Zag ik daar nu bij mijn mond ook iets wat op een rimpel gaat lijken?

Ja, dat was ik! Maar die ik is ook al 37 jaar. Sterker nog: bijna 38. Zag ik het van te voren echt niet of wilde ik het niet zien? Met die vier dartelende kapsters van begin 20; zowel het gezicht als  haar perfect in de verf, moet ik mezelf gewoon niet meer vergelijken. Toch blijft het raar: ik kan mezelf op de één of andere manier niet zien als een vrouw die over enkele jaren een veertiger is. Af en toe, heel af en toe, voel ik mezelf niet eens een 'vrouw' maar simpelweg nog een 'meisje'. Een meisje dat regelmatig verbaasd op kijkt als iemand haar met 'u' aanspreekt.

Ach, ik mag absoluut niet klagen, maar het gaat allemaal zo snel. Mijn hoofd kan mijn spiegelbeeld niet meer helemaal bijbenen.

Gelukkig hebben we thuis wat subtieler licht...