Over babykriebels en een compleet gezin

Toen ik klein was zag ik mezelf altijd al als mama van twee kinderen. Sterker nog: als mama van twee meisjes. Dit beeld is helemaal uit gekomen. Toen de jongste bijna 1 werd, had ik af en toe wel de kriebels...3 zou toch ook wel leuk zijn? Ik zag overal zwangere vrouwen en vond het best even slikken toen we de Maxi Cosi waarin onze meisjes zo piepklein lagen, hadden verkocht. Het voelde allemaal zo definitief en het leek wel of mijn gevoel en verstand geen match meer waren. Op een gegeven moment was het wel duidelijk dat er geen 3e meer zou komen ( vriendlief vond het goed zo, beter op financieel gebied, noem maar op ) en troostte ik mezelf maar met de gedachte dat iedere vrouw het vast moeilijk vond om deze fase af te sluiten en dat je om die redenen niet aan een derde moet beginnen. Bij nummer 4 of 5 heb je toch altijd weer dat gevoel, vrees ik. Wel was ik bang dat de babykriebels weer zouden komen als de jongste naar school zou gaan.

Inmiddels is dat bijna aan de orde: over een week of 6 gaat ons kleine meisje naar school, maar nog babykriebels? Integendeel! Vanochtend ben ik nog even bij een collega op kraamvisite geweest en hoe schattig het jongetje ook was, het verlangen is er helemaal niet meer. Ons gezin is met zijn vieren compleet, beter kan het gewoon niet meer worden. De laatste luiers heb ik dan ook met heel weinig weemoed weg gegooid. De dametjes worden langzamerhand steeds zelfstandiger, dus ook voor mama tijd om andere dingetjes te gaan doen. Het gevoel van vrijheid wordt steeds groter, maar dan wel binnen de gezelligheid en veiligheid van ons prachtige gezin. Wat wil je als moeder nog meer?

Hoe zit het bij jullie met die babykriebels?