OV- frustraties all over the place

Kan iemand mij het uitleggen? Ik word er zo gek van en ongelofelijk boos/ chagrijnig. Logisch dat je in je eigen wereld zit en druk bezig ben met tentamenstof in je hoofd te krijgen of een presentatie waarmee je promotie kunt krijgen. Misschien ben je wel hartstikke moe die dag of ben je verdrietig omdat het net uit is met je vriendje.

Maar…….waarom…..waarom!! Kun je niet opstaan in de bus of tram voor een zwangere vrouw of voor een moeder met kinderwagen?!?!?!?!?!?

Ik weet niet hoe het met de lezers van deze blog zit, maar ik heb toch echt altijd geleerd om netjes op te staan voor ouderen, zwangere vrouwen of moeders met kleine kinderen. Kijk, als het afgeslagen wordt, blijf ik ook gewoon lekker zitten, maar uit respect hoor je het aan te bieden. Niet dat er tegenwoordig nog veel respect is. Zag vanmorgen nog in het nieuws dat het blijkbaar dagelijkse routine voor bus/ tram- chauffeurs is om spuug van reizigers van hun gezicht te vegen. Dit terzijde.

Goed daar gaan we dan, dacht ik vanmorgen, met de tram naar het centrum. Drinken? Check, Hapjes? Check, Luiers? Check, Peuter? Check. Helemaal volgestouwd en met een peuter, die het druk had met haar veters lospeuteren, op naar de tram.

Op de heenweg begon het al. Er stapte een zwangere vrouw in en het was druk. Daar stond ze dan middenin het gangpad met een dikke buik, slingerend aan zo’n lusje. En nu komt het…..er zat een meisje van ongeveer 20 jaar lekker op haar kauwgom te kauwen en druk in de weer met haar telefoon. De zwangere vrouw keek naar het meisje en het meisje keek op. Het meisje bekijkt de vrouw van top tot teen, kauwt nog even lekker en gaat weer verder met haar telefoon. Ongelofelijk!!! De zwangere vrouw wist even niet wat ze moest doen zo verbaasd was ze. En nu komt het nog een keer……een oudere man met een stok stond op voor de zwangere vrouw! Het moet toch echt niet gekker worden…..maar dat wordt het wel.

Afijn, lekker geshopt met een peuter die het stilzitten nu wel zat is en eist dat ze onmiddellijk eruit wordt gehaald. We zaten toch nog wel even te wachten op de tram dus ik tilde haar uit de wagen en zat wat met haar te spelen. Daar kwam de tram….de tram met een trappetje…..shit……Mijn dochter op de arm en de wagen voortduwend bedacht ik mij dat er vast wel iemand zou helpen. De tram zat immers vol……verkeerd gedacht……Niemand…maar dan ook NIEMAND hielp mij even. Ze drongen gewoon allemaal langs mij heen de tram in. Ik denk dat ik letterlijk met mijn mond wagenwijd openstond.

Gelukkig zag ik iets verderop een oma met dochter en kleinkind instappen met een wagen. Ik snel ernaar toe en gevraagd of ze mij konden helpen. Yess ik was binnen!

Maar daar was ook alles mee gezegd. Op de plek waar de kinderwagen moest staan stonden allemaal mensen terwijl er nog wel genoeg plek was naast andere passagiers of andere staplekken. De oma met dochter en kleinkind begon al te roepen dat dit toch echt de plek was voor kinderwagens en of de mensen opzij wilden gaan. Ze keken haar even aan en gingen toen weer verder met naar buiten staren of naar hun telefoon.

En toen was ik het zat. De eerste de beste die voor mij stond kreeg een flinke klap van mijn kinderwagen te verduren. Ze had nog het lef om mij beledigd aan te kijken ook.

Nadat de oma ook op deze manier de kinderwagen door de menigte had geduwd, stonden we eindelijk op de goede plek….goed gelezen….stonden! ik had nog steeds mijn dochter vast, omdat ze het op een krijsen zette als ik haar in de wagen wilde zetten en dit gold ook voor de dochter die haar kindje ook vasthield. Wederom….niemand stond op!! Zelfs niet een tiener die naast mij stond die nadrukkelijk uit het raam bleef kijken, maar mij wel iedere keer bekeek in de weerspiegeling van het glas. Uiteindelijk kwam er achter mij een bankje vrij en daar rende ik bijna naar toe….samen met weer een andere tiener. Wat keek zij boos toen ik als eerste het bankje in glipte! Ze bleef mij arrogant aankijken en ging uiteindelijk na een lange zucht naast mij zitten. Uiteraard duwde ze haar tas dicht tegen ons aan om ons te irriteren.

En ik? Ik bleef rustig zitten en stapte met een glimlach op mijn gezicht uit. Want waar ik niets van had gezegd, had mijn dochter iets gezegd of beter gezegd iets tegen gedaan……

Ik ben benieuwd hoe lang het heeft geduurd voordat het arrogante tienertje doorhad dat er koekjes handafdrukken op haar tas en jas zaten…..