Opnieuw een eerste werkdag

Lievelingsmoeder

“Mamaaa!” juicht Dunya als ze de school uitkomt stormen. Ze springt in mijn armen. “Hoe was jouw eerste werkdag?” vraagt ze dan als ik nog sta bij te komen. “Oh lief dat je daaraan denkt!” zeg ik. “Natuurlijk! Want je bent mijn lievelingsmoeder!” antwoordt Dunya. Ik vertel, over de juffen die geen juf genoemd worden, maar gewoon bij de voornaam aangesproken worden door kinderen. Over een kindje dat zich niet lekker voelde en erg moe was. De juf maakte een bedje in de huishoek, zodat hij tijdens de overblijf even kon slapen. Ze gaf hem ook een knuffelleeuw om hem te bewaken. “Dat vond ik zo lief!” zeg ik tegen Dunya. Zeheeft met een glimlach geluisterd. “Dat is ook heel lief” zegt ze. “Dat gebeurt bij mij op school niet!” ’s Middags, maar ook bij de overblijf, werden de kinderen zelfs ingesmeerd met zonnebrandcreme. En ze kregen de opdracht om twee bekertjes water te drinken voordat we naar buiten gingen. Ik ben echt onder de indruk. Het was gewoon armen uitsteken, spuit-spuit, zelf uitsmeren en klaar. De juf deed het een keer voor en daarna ging het hartstikke goed. Kleuters kunnen zoveel meer dingen zelf dan je misschien zou denken. Toen Dunya een kleuter was had ik dat ook niet zo in de gaten.

Superleuke juf

“En hoe was jouw dag vandaag?” vraag ik dan. “Fantastisch!” roept ze. “Ging het goed tussen jou en de juf?” vraag ik voor de zekerheid. Ze is helemaal uitgelaten en ontspannen. De laatste tijd voel ik wat spanning bij haar en komt ze soms wat down uit school. Soms komt ze ook heel vrolijk naar buiten, maar slaat haar stemmig ineens om. Alsof ze een masker laat vallen. Dus ik informeer voorzichtig hoe de dag verlopen is, of ze lekker gewerkt heeft en of haar werk af is. “Superleuke juf!” roept ze. Ik ben blij verrast. Misschien was het even wennen voor allebei, nadat de juf lange tijd met zwangerschapsverlof is geweest. In elk geval is ze nu heel blij.

Overblijf

Als ik haar kom ophalen tussen de middag, op mijn vrije dag, is ze boos en teleurgesteld. Vroeger vond ze de overblijf vreselijk, maar tegenwoordig vindt ze het wel leuk. Ze hoort haar naam als we op de fiets stappen en ze kijkt achterom. Daar, op het dakterras, staan kinderen van de overblijf. “Dat is niet eerlijk! Ik wil ook daar eten!” roept Dunya. De vrolijke stemming van zonet is helemaal weg. Ik vind het zo dubbel. Aan de ene kant is het makkelijk als ze op school eet, aan de andere kant kost me dat gewoon een hoop geld en gebruik ik dat liever voor eten en kleren voor Dunya. Ze begrijpt mij ook wel, maar dat neemt de teleurstelling niet weg. Ik beloof dat als het weer heel mooi weer is binnenkort, op een vrijdag bijvoorbeeld, we tussen de middag gaan picknicken in het plantsoen aan de overkant. “Ik hoop dat je snel weer een baan vindt dat je elke dag moet werken, zodat ik altijd kan overblijven!” moppert ze nog even na. “Ik ben juist blij dat ik tijd met jou kan doorbrengen” zeg ik. “Dat kan toch ook op woensdagmiddag?” vraagt ze verbaasd.

BSO

Ik gun het haar wel, ook om naar de BSO te gaan bijvoorbeeld. Eén van de leidsters zegt dat ik toch afspraken met Dunya kan maken, dat ze niet verdrietig wordt als ze er al snel weer af moet. Ze zou zo goed in de groep passen, maar ik geef aan dat werk steeds veel te onzeker is. Ik kan geen BSO afnemen voor een paar maanden. Voorschoolse opvang doen ze ook niet aan. Een echte oplossing is er dus niet. Voorlopig heb ik gewoon het geluk dat ik mijn werktijden af kan stemmen op de schooltijden van Dunya. Maar ik hoop dat er een keer een baan voorbij komt voor langere tijd, zodat Dunya ook naar de BSO kan. Hoewel ze natuurlijk zoveel te doen heeft na schooltijd, dat ze er toch bijna geen tijd voor heeft.

Meerdaagse schoolreis

In elk geval heb ik een leuke eerste werkdag gehad. En meteen afgesproken bij wie ik woensdag in de groep ben. “Vanaf groep drie gaan kinderen op meerdaagse schoolreis” vertelt een collega. “Pffff...” zeg ik. “Blij dat mijn kind hier niet op school zit!” Ik lach. “Ik zou haar gewoon laten gaan hoor, maar ik vind het wel heftig!” De juf lacht ook. “Ja, er zijn meer ouders die dat ingewikkeld vinden”. Op Dunya’s school gaan de kinderen op kamp in groep 7/8. Vroeger was het vanaf groep zes. Dat is veranderd, ook omdat veel ouders hun kinderen te jong vinden. Loslaten is moeilijk. Ik heb overwogen om Dunya naar een andere school te brengen na de zomervakantie, omdat ik bang was dat ze in een groep 6/7/8 zou komen. Dat blijkt niet zo te zijn gelukkig, dus ze blijft gewoon hier op school. Maar op die andere school zou ze dan ook volgend schooljaar al op kamp gaan. Ik heb geluk, want ik mag nog even een jaartje wennen aan het idee. Dagkamp in de zomervakantie, vind ik prima. En tegen de tijd dat ze wel gaat logeren kan ik dat prima aan. Tenminste..... van te voren en achteraf..... Ik ben erg blij dat ik nu op deze school werk. Volgens mij ga ik hier, ook al is het misschien maar voor korte tijd, heel veel nieuwe dingen leren en ervaringen opdoen. Daar verheug ik me op!

 

• Outlet bij Kleertjes.com »
• Gratis zwanger- en babyspullen »
• Win lekker eten »
• Nieuwe collectie bij Noppies »