Opgepast! Ongepast!

Komen de volgende gesprekken je enigszins bekend voor?

“Zoooooo heeeeeee… Weet je zeker dat het er maar één is?”-“Eh… ja… Hoezo?”“Nou, ik wil niet veel zeggen hoor, maar Jézus Chrístus, wát een enórme buik heb jij!”-“Ehh…”

Of

“Jij bent toch uitgerekend in augustus?”-“Eh.. ja.. Hoezo?“Arm kind, dan komt er nooit iemand op haar verjaardag.”-“Niet..?“Nee, dan is iedereen natuurlijk op vakantie.-“Ehh…”

Of

“Jij bent toch uitgerekend in december?”

-Eh… ja… Hoezo?”“Arm kind, dan krijgt hij natuurlijk veel minder cadeautjes vanwege Sinterklaas en Kerst.”-“Ehh…”

Of

“Je bent zwanger? En, was het gepland?”-“What the f..?”

Ergens is het idee ontstaan dat je tegen iemand die zwanger is álles mag zeggen of vragen, of dat nu gepast is of niet.Raar maar waar, op een of andere manier verliezen veel mensen al hun sociale filters als het aankomt op de Bevruchte Vrouw.

Mijn ervaring is dat je jezelf er vrijwel niet tegen kunt wapenen. Regelmatig klapperden mijn oren terwijl allebei mijn klompen braken. Ik was zwanger! Ik was blij! Ik strooide confetti en wierp slingers in de rondte. Waarom mijn plezier vergallen met een ‘meeeh’-opmerking over mijn geliefde skippyballenbuik of mijn uitgerekende datum? Alsof je op die skippybal ook maar enige invloed hebt (nou ja, oké, een klein beetje invloed dan) of alsof je de jaarplanner naast je bed hebt liggen tijdens de conceptie.

Ik zie het al voor me.

“Nu niet schat, want dan komt de baby (blader blader) waarschijnlijk in december en dat is vervelend, want dan is het bijna kerst en dan krijgt onze vrucht veel minder cadeautjes.”

Nee, jouw baby, dát is het cadeautje. Of die nu op 29 februari, 11 september of 25 december jouw wereld komt verrijken.

Ongevraagd aangeraakt worden, ook zo’n leuke.Stel. Je komt ’s ochtends aan op je werk, je ziet een collega die je aardig vindt en je zegt “Hey Hetty!” terwijl je haar met beide handen vol in haar borstpartij grijpt.

Of je staat op een verjaardag, loopt op de jarige af, geeft hem een paar klapzoenen en pakt hem even lekker ferm bij zijn billen.

Raar toch?

Oké, hoe raar dat is hangt natuurlijk af van waar je werkt en hoe de band met de eerdergenoemde jarige is, maar over het algemeen genomen, bedoel ik dan.

Toch zullen de meeste zwangeren zich wel herkennen in wat ik schets, namelijk dat je gemeengoed wordt.

Het lijkt alsof er, tegelijk met de baby, een magneet in je buik wordt geïmplanteerd waardoor mensen gewoonweg niet meer van je af kunnen blijven. Natuurlijk, zo’n buik is prachtig, een wonder, heel erg mooi, maar het is nog altijd jouw lichaam.

Je begint er misschien al een beetje aan te wennen dat JIJ even niet meer bestaat, maar dat het alleen nog om jouw buik-met-inhoud lijkt te draaien.

“En hier is dan mijn kleinkind!” sprak mijn schoonvader, trotse-opa-in-spe, stralend en enthousiast toen hij mij met een grootsch gebaar voorstelde aan een goede kennis.

Mij..? Wacht eens even! Niks ‘mij’! Ik was in het hele plaatje niet meer terug te vinden. Nee, de baby, díe had hij voorgesteld, met alle egards. Ik was slechts het omhulsel, de drager. Ik zat gewoon toevallig om de baby heen.

Nee, tof.

In het kader van de verdwenen sociale filters past ook het ongevraagd betasten. Sommige mensen laten echt geen kans onbenut om je eens even lekker te bespringen. Dat was jou een paar maanden daarvoor al gebeurd, vandaar dat je nu met die toeter rondloopt. Hoogstwaarschijnlijk was dat jouw eigen partner geweest of iemand anders die je daar zelf zorgvuldig voor had geselecteerd. Op de grijpgrage tengels van je collega, buurvrouw, jarige oudtante of willekeurige persoon in de supermarkt zit jij echt niet te wachten.

Waar het vandaan komt? Misschien is het een soort heimwee naar hun eigen zwangerschap. Nog één keertje ervaren hoe zo’n buitelaartje voelt, of zoiets.

Ongevraagd aan je zitten, dat kunnen de meesten maar van een handjevol mensen hebben.Ik vond het tijdens mijn zwangerschappen dan ook zeer frappant om te zien hoe weinig mensen erbij nadenken en maar gewoon letterlijk bovenop je duiken.

Mijn advies, dat ik nu achteraf makkelijk durf te zeggen: als je vindt dat mensen op moeten flikkeren, zeg dat maar gewoon. Ook als dat eigenlijk niet zo bij je doorgaans zachtmoedige karakter past.

Je hebt immers altijd nog je hormonen om op terug te vallen. Maak er gebruik van. Of, zoals een van mijn beste vriendinnen zegt: “Wees een eend en laat alle negativiteit van je afglijden.” Dus hou je confetti en je slingers onder handbereik, aai je skippybal nog een keer en blijf door het leven dartelen, als de blije zeekoe die je bent.