6 jaar geleden
Opgebiecht: schokkend of niet? Ik heb een lievelingskind
Het is een gevoel waar ik al heel lang mee rondloop, maar wat ik maar niet durf te uiten... tot nu.
Zojuist las ik een artikel op Lindanieuws en het artikel deed me meteen besluiten mijn gevoel op papier te zetten. Het is namelijk iets waar ik niet trots op ben, iets waar ik niets aan kan doen, maar wel iets wat ik graag wil opbiechten. Ik geef het eerlijk toe, ik heb een lievelingskind.
Ik ben gezegend met 3 mooie meiden en wat hou ik onwijs veel van ze, van allemaal evenveel, NO DOUBT ABOUT THAT! Alleen heb ik wel 1 lievelingskind... ik kan er niets aan doen en schaam me er best voor, maar las zojuist in een artikel dat er meer moeders zijn die hier 'last' van hebben. Dat deed me besluiten erover te schrijven, want wie weet zijn er nog wel meer moeders die hetzelfde ervaren en zo kunnen we elkaar misschien wel helpen er open over te zijn.
Op de een of andere manier heb ik wel een idee waar mijn 'voorliefde' voor het ene kind vandaan komt. Ik heb namelijk een dochter met overgewicht, en niet een beetje, nee ze wordt er flink door gepest. Ze wordt dikzak genoemd en wordt buitengesloten op school. Ze is onzeker en wil het liefst lekker thuis zijn zodat ze niemand onder ogen hoeft te komen. Al vanaf haar geboorte is ze 'anders' dan haar zusjes en dat maakt haar erg kwetsbaar. Haar zusjes hebben nergens last van, spelen veel buiten, hebben veel vriendjes en vriendinnetjes en lachen de hele dag. Naar die twee meiden hoef ik niet om te kijken, die vermaken zichzelf wel, maar wanneer je als moeder ziet dat 1 van je kinderen niet lekker in haar vel zit, dan wil je daar iets aan doen. Nou ja iets... zeg maar alles! Misschien dat dit ervoor heeft gezorgd dat mijn oudste en onzekerste van de 3 mijn lievelingetje is geworden...?
Zoals al eerder gezegd schaam ik me er best voor en is het ook zeker niet mijn bedoeling om discussie op te roepen. Het enige wat ik wil (en heb gedaan) is mijn gevoel delen, samen voel je altijd meer dan alleen.
-X-
Anoniem
Weet niet helemaal of de koptekst ook daadwerkelijk te maken heeft met de 'inhoud' van je blogje....want heb het idee dat het meer een ' zorgenkindje' is.....maar ik werd wel door de koptekst getriggerd. En wil graag toch reageren op 'lievelingskind'. Mijn moeder heeft 4 kinderen.. en vanaf mijn 4de! jaar begon ik het al te herkennen. Die ontroerde glimlach en glunderende ogen, vol lof en liefde praten met anderen/familieleden, vol enthousiasme over kleding, uiterlijk en hobby's en studiekeuze.... Deze gedragingen van mijn moeder golden uiteraard niet voor mij, maar waren bestemd voor mijn andere zusjes. In mijn jonge jaren heb ik hemel en aarde bewogen om op een betere voet te staan, en geschreeuwd om haar aandacht. Zelfs mijn zusjes hadden het al door op jonge leeftijd en gaven mijn moeder wel eens een standje. Begrip heb ik er niet voor.... ik kan het op volwassen leeftijd een plekje geven. Het beschadigd alleen wel een hele boel. Onzekerheid, nooit goed genoeg, en liefde. Heb heel lang gedacht dat ik mij aanstelde, mijzelf in een slachtofferrol aan het drukken was, en dat het allemaal mijn eigen schuld was. Helaas merk ik het soms ook wel eens in mijn omgeving met andere mama's. En dan draait mijn maag letterlijk om:(...Het is voor mij ook een soort van missie geworden om dit op een subtiele manier die andere mama's en papa's duidelijk te maken. Dit is overigens niet makkelijk.... maar mama's en papa's zoek een oplossing om hiermee om te gaan, blijf praten met je kinderen en zorg dat je altijd een spiegel voor houdt en zoek naar dingen wat je verbindt.
Vosje Denise
Nouja ik weet het niet. Ik zou je toch willen adviseren om dat iets minder te uiten. Ik was níet het lievelingskind, mijn moeder trok mijn broertje in álles voor en dat doet ze nog steeds, terwijl ik 27 ben en mijn broer 25. Stefan dit, Stefan dat, Stefan zus, Stefan zo. Laatst zei ik er een keer wat over tegen mijn moeder. Dat Stefan voor altijd en eeuwig haar engeltje is die niks verkeerds doet. Ook al zit ie elk weekeinde aan de snuifsels en pillen. Dat zou ik eens moeten doen, dan zou het huis te klein zijn. En dat is zo met meerdere dingen. Heb nu ook nog maar nauwelijks contact met mijn moeder, omdat ze zich niet interesseert in mijn leven, enkel in dat van mijn broertje. Geloof me, je andere 2 kinderen voelen dat. Dat is wat ik wil zeggen.
Anoniem
Precies mijn gedachte! Het is geen lievelingskind, maar een meisje dat net iets meer liefde nodig heeft ter compensatie voor wat ze allemaal buitenshuis meemaakt.
mamavaneenmeisje
de meeste reacties op fb zeggen eht ook, je hebt geen lievelings kind je hebt een zorgen kind. Een kindje die gewoon meer aandacht nodig heeft. Je doet het niet omdat je het wil of omdat je har echt leuke en beter als je rest vind maar omdat ze het nodig heeft. Ze heeft je gewoon meer nodig als de rest. Zo lang jij het zelf ook maar door hebt en de rest ook de aandacht geeft die ze verdienen, niet persee nodig hebben maar wel verdienen, is er in jou situatie echt niets aan dehand hoor!!!