Operatie 2 gehemeltesluiting

Daar gaat ze , deze keer hebben we afgesproken dat Yoni mee gaat naar de OK en dat ik haar ophaal als ze wakker is.

Vorige keer was het andersom.

En dus zit ik hier alleen met al mijn 1001 gedachten. Mijn meisje van amper anderhalf voor de 2de keer onder het mes. Laten we alsjeblieft hopen dat 2 maal scheepsrecht is.

( Voor de mensen die denken dat het alleen even een velletje spannen is , het is ook een spier die ze aan elkaar moeten hechten.)

Ik  schrijf overigens niet omdat ik op zoek ben naar medelijden maar omdat het me helpt tijd te verzetten. De realiteit is dat dit naast de 1001 leuke foto’s op social media ook ons leven is. We kunnen het wel mooier maken, maar ik ben liever gewoon echt.

Ik maak me zorgen over van alles, ze is ouder en weet heel erg goed wat ze wel en niet wilt dus straks met dat infuus word het vast een feestje, dit was vorige keer al zo.

Ik maak me zorgen over het feit dat ze onder narcose is, of het wel zal lukken , het idee dat ze pijn heeft. Maar ik weet ook dat het goed komt, het zullen weer pittige dagen worden voor haar en ons, want je kindje met pijn zien dat gaat diep.. maar ik weet ook dat ze zelf pittig is. En daarmee komt zij er wel. En wij dus ook.