7 jaar geleden
Openheid over postnatale depressie
Fijn dat er een documentaire komt over pnd. Hopelijk zorgt dit voor meer openheid zodat je je niet zo alleen hoeft te voelen.
Aanstaande maandag komt er op npo2 een documentaire op over postnatale depressie en het taboe dat daarop heerst. (Roze wolk, 21.00 uur) Ik vind het zo fijn dat er meer openheid over komt. Ik heb het na de geboorte van Peuterdochter niet als zodanig herkend, omdat het mijn eerste kindje was en ik niet beter wist.
Natuurlijk had ik ook wel in de gaten dat de 'roze wolk ' niet aanwezig was, maar ik gooide het er op dat ik gewoon niet zo'n moedertje was en dat baby's niet leuk zijn. De donkere gedachten en het lege gevoel schoof ik af op de zware zwangerschap, pittige bevalling en het ontzwangeren. Ik kende het begrip postnatale depressie wel, maar ik dacht dat dat te maken had met moeders die hun kind wat aan wilden doen. Gelukkig had ik het niet in die mate, maar ik vond het leven toen wel heel zwaar. Van mensen die me vertelden dat ik ervan moest genieten kreeg ik de zenuwen. Ik begreep echt niet waar ik nou precies van moest genieten. Ook begreep ik de mensen niet die boven de wagen hingen en Peuterdochter zo schattig vonden.
Wat me vooral is bijgebleven van deze tijd is het onbegrip van andere mensen. Ik heb altijd geprobeerd eerlijk te zijn over wat ik ervaarde, maar ben daar snel mee gestopt omdat ik merkte dat ik alleen maar op onbegrip stuitte. Het was net alsof ik de enige was die zo moest wennen aan het moeder zijn. Ik was de eerste van de vriendengroep die moeder werd en de vrouwelijke collega's die ik had waren allemaal echte oermoeders en begrepen mij net zo min als ik hun.
Het was zo'n eenzame periode, ik begreep mezelf niet eens, dus hoe konden andere mensen mij begrijpen? Ik was zover heen dat het niet eens in me opkwam om hulp te zoeken. Ik hield op een gegeven moment de schijn maar op en schakelde zoveel mogelijk mijn gevoel uit. Ik leefde maanden op de automatische piloot.
Het is zo'n ellendig gevoel waar veel te vaak geen begrip voor is. Vaak uit onwetendheid, maar soms ook omdat mensen alleen de leuke dingen willen horen. Ik ben dus blij dat er steeds meer over te vinden is en dat er nu zelfs een documentaire over op tv komt. Voor iedere aanstaande moeder hoop ik dat ze het nooit hoeft mee te maken, maar dat ze, mocht het wel gebeuren, weet dat ze niet de enige is. Weet dat het echt wel goed komt en dat er altijd licht komt aan het einde van de tunnel, hoe donker het ook lijkt.
Ik heb met heel veel tranen en moeite mezelf weer redelijk terug gevonden. Ik ben er nu nog niet en ik verwacht ook niet ooit nog diezelfde onbezorgde vrolijke meid te worden, maar ik geniet weer van het leven en hoop door mijn verhaal (in grote lijnen) te delen de onwetendheid een beetje weg te nemen en misschien iemand anders het gevoel te geven dat ze niet de enige is.
Anoniem
Zo herkenbaar. Vooral ook het stukje onbegrip, ik kreeg hier te horen van iemand met wie ik al 17 bevriend was: 'kom op zeg, hoe ga je met tegenslagen om'. Ik heb een moeilijke zwangerschap gehad, vanaf dag 1 moest ik het alleen doen en veel complicaties. De bevalling was ook heel heftig, heb de dood in ogen gekeken door ontzettend veel bloedverlies. Krijg nu EMDR therapie om alles een plekje proberen te geven. Wat was het zwart.. Ik heb het er nog heel moeilijk mee, mijn dochtertje is nu zes maanden. Ook ik heb gelukkig geen negatieve gevoelens richting haar gehad, maar het was en is soms nog echt ontzettend donker.
Anoniem
Is wel een goede om er zo over te denken! Het zijn ook hormonen die zo raar kunnen doen, gelukkig ben ik er idd sterker uit gekomen! En de liefde naar mijn kinderen is gelukkig heel groot nu
Anoniem
Ik zit nu voor de 2de keer in een postnatale depressie. Heb me er zoveel mogelijk op voorbereid dat het niet nog eens zou gebeuren, maar helaas. Het is weer een heftige tijd, maar het gaat de goede kant op. Kan weer genieten van mijn 2 boefjes. Ik ben er altijd heel open in geweest. Volgens mij is dit ook belangrijk voor het herstel. Gelukkig vriendinnen die er fijn mee om gaan. Maar wat is het toch heftig wat je mee maakt. Wil ook absoluut geen 3de. Zelfs bang om per ongeluk zwanger te raken. Wens iedereen veel sterkte!
Anoniem
Ik heb er al 3 jaar last van, sinds de geboorte van mijn eerste. Niemand zou het herkennen, het gaat nu van buitenaf erg goed met me. Ik last laatst een stukje over High functioning depression. Ik kan er in het nederlands niks over vinden. Dit betekent dat je depressief bent maar wel goed kan functioneren op je werk en naar de buitenwereld toe. Niemand ziet het en niemand zou je geloven. Dit is erg gevaarlijk want daarom vraag je niet om hulp en niemand gaat je helpen want er lijkt niks aan de hand te zijn. Ik heb hier erg veel problemen mee, want ik heb misschien wel hulp nodig, maar ik ben zo depressief dat ik niet eens meer hulp wil... Hebben jullie weleens gehoord over deze vorm van depressie?