Op van de zenuwen...

Laatst werd ik door een collega een hypochonder genoemd.

Eigenlijk wordt Hypochondrie omschreven als angststoornis. Een hypochonder is een persoon die denkt ernstig ziek te zijn terwijl medisch gezien niks daarop wijst.

Tsja, oké misschien heb ik weleens het idee als ik iets heb dat het ook weleens iets ergs zou kunnen zijn, maar dat heb ik niet direct en altijd en ook zeker niet bij alles

Ik spreek dit eigenlijk nooit uit. Ik wil niet zeuren of denk wellicht als ik er niet over praat is het er niet en zoiets in de trant van “het gaat wel weer over”. Ik zeg tegen mezelf dat het vast iets kleins en onschuldigs is, maar diep van binnen maak ik me wel zorgen. Wat als het niet onschuldig is? Wat als ik iets ergs heb dat niet te genezen is? Wat als te horen krijg dat ik nog een paar maanden heb? Wat als ik doodga? Dan zie ik mijn kinderen niet opgroeien. Wat zullen ze mij missen, wat zal ik hun missen.

Ik moet mijn gedachtegang een halt toe roepen want anders maak ik mezelf gek. Ik ben geen dokter en ik speur dan ook wel internet af om uit te zoeken wat het is waar ik last van heb of wat het zou kunnen zijn , of de symptomen overeenkomen en of het niet eens tijd wordt om er een “echte” dokter naar te laten kijken.

Ik ben met mijn dochters niet zo. Die hou ik goed in de gaten en als ik ergens geen goed gevoel bij heb klop ik gelijk bij huisarts aan. Maar mezelf kan ik nog weleens verwaarlozen…. Of het uitstellen en er geen tijd voor hebben. Maar nu ben ik toch gegaan. Sinds Februari had ik al klachten. Drukkend gevoel in mijn hoofd. Vrijwel constant en de ene dag erger dan de andere. Als de druk meeviel kon ik nog goed functioneren, maar op slechte dagen moest ik echt gaan liggen. Ik kan me dan niet focussen en alleen mijn ogen sluiten geeft dan rust. Ik kan me moeilijk concentreren, voel een verwarmde druk in mijn hoofd en achter mijn ogen. Lezen gaat ook moeizaam en de letters lijken te dansen. Toen ik merkte dat ik dus problemen krijg met de meest dagelijks dingen trok ik aan de bel.

Bang voor wat ik zou kunnen horen, maar nog banger voor het niet te weten ben ik dus naar de huisarts gegaan weliswaar met lood in mijn schoenen. Mijn bloeddruk was prima in orde en tevens kon de arts ook niks vreemds of afwijkend zien wanneer hij met een lichtje in mijn ogen scheen.

Hij voelde wel een druk die vanuit mijn nek leek te komen. Hoogstwaarschijnlijk een beknelde zenuw. Ik kreeg direct een doorverwijzing omdat ik al zo lang met klachten rondloop. Diezelfde week kon ik nog bij een manueel therapeut terecht. Ik voelde me vreemd en onwennig zo'n eerste keer naar een therapeut. Ik was dan ook sceptisch. Ik had niet echt het idee dat dit zou gaan helpen en ook niet echt het idee dat deze man mij zou kunnen helpen.

Nu ben ik zo'n 3 keer geweest. Het gaat niet beter, maar ook niet slechter. Vrijdag ga ik een weekje weg. Op vakantie met mijn moeder en dochters. Toen ik mijn therapeut dit zei nadat hij vroeg of ik er nog even tussenuit ging zei hij direct “een weekje”? Dat is eigenlijk te kort hé? Op een jaar werken en zo te voelen aan je lichaam heb je wel wat meer dan een weekje nodig.

Kijk, daar krijg ik dan gelijk weer stress van. Ik wil heel graag langer, maar qua dagen is dat nu niet te doen. Volgend jaar wellicht en wellicht ook naar een warm land. Na 4 jaar geen vakantie te hebben gehad, vindt ik een weekje al een verademing. En ja, toen dacht ik ook "dat is misschien het probleem ook". Druk zijn met alles en geen echte rust kunnen vinden. Misschien creëer ik zelf wel het probleem? Maar nee, ik ben geen hypochonder. Ik zie geen beren op de weg die er niet zijn, maar wellicht kan ik wel proberen me minder druk te maken voor als er eventueel wel een beer op de weg zou kunnen komen.Voor nu ga ik heerlijk genieten van mijn weekje weg. Ookal zit het aan een groot bos, hopelijk zal ik er geen beren zien.