Op vakantie met 2 jonge kinderen (deel 2)

"Zijn we al bij de vakantie?" Horen we na nog geen 2 minuten rijden vanaf de achterbank komen. Eddo en ik schieten in de lach! "Simon, we zijn om de hoek van ons huis, bij het gemeentehuis om Boris z'n id-kaart op te halen". Als hij dit maar niet om de 5 minuten gaat vragen, dan wordt dit een heeeele lange reis. Vandaag proberen we aan te komen op de camping in Saint Hilaire de Riez in Vendée in Frankrijk. Zo'n 918 km rijden vanaf ons huis. Het gaat misschien niet lukken omdat we eerst de id-kaart van Boris om 10.00 u moesten ophalen in het gemeentehuis. Als het tegenzit, pakken we ergens een motel. Maar ik hoop het niet... 

Na een minuut of 10 begint Boris te jengelen. Wat nu? Dit gaat wat worden zo'n lange reis, als dit maar goed gaat... gaat er door m'n hoofd. Het gejengel houdt nog geen 10 minuten aan en we horen hem niet meer. Soms kletsen en brabbelen de jongens wat maar het grootste deel van de tijd slapen ze. Bij onze 2e stop kwamen we erachter dat Simon's Cars-fiets niet zo stabiel meer hing. Het scheelde niet veel of we waren hem kwijt geweest, maar dat wist Ed gauw op te lossen met de riem van zijn broek. Hij dacht dat hij nog van die touwen mee had om de fietsen nog beter vast te maken, maar die bleken nog thuis op de trap te liggen. 

Verder verloopt de reis heel voorspoedig. Viel me alles mee. En we arriveren rond 20.30 op onze camping! Nog even snel in ons chalet onze spullen dumpen en dan nog net op tijd om een hapje te eten in het restaurant. De jongens waren verrassend fit en gezellig. (Die hadden natuurlijk bijna de hele dag liggen pitten) 

Eenmaal op de camping hadden we een heerlijke relaxte vakantie. We deden niet zoveel. Zeker niet zoveel als vroeger, toen we nog geen kinderen hadden, maar dat maakte ook niet zoveel uit. We moesten toch rekening houden met 1 en het liefst 2 slaapjes van Boris. 

Eén van redenen om niet ver weg op vakantie te gaan voor mij is; Wat als de jongens nou wat overkomt? Als ze ziek worden? Dan zit je wel weer in vreemd land... De 2e nacht in ons chalet werden we een keer of 3 wakker van Simon die wat overstuur was. Hij was bloedheet. Ik tempte hem; 38.7 graden. Maar in deze warme nacht leek het wel 40 graden. Ongelofelijk, begin die week thuis was hij ook al niet fit, misschien was zijn griepje toch niet helemaal over. Die volgende dag moest hij de hele dag flink hoesten. 'S avonds in bed werd het hoesten nog erger en moest hij er van overgeven. Lekker handig... Ik had maar één dekbedhoes voor hem mee. En daar stond ik dan handwasjes te doen en mijn hoofd vol zorgen. Wat als hij keelontsteking had? Of nog erger? Longonsteking? En dan zitten we hier in Frankrijk op een plek waar er echt geen hond Nederlands spreekt? Ik werd er onrustig van... en had even heimwee. De volgende dag zijn we opzoek gegaan naar een apotheek, die we gelukkig al snel vonden en hebben we een goeie hoestdrank voor hem gekocht. Niets aan het handje. 

Mijn moederhart leek voor niets zo overstuur geweest te zijn. Zoals vaker. We hebben een prachtige zonnige middag doorgebracht op het strand. Heerlijk. Alleen uiteten kan in Frankrijk pas vanaf een uurtje of 19.30. En toen zaten wij daar bij een heerlijk strandtentje om 17.00 u met trek. Het enige wat we konden krijgen was een kaasplank. Nou daar worden wij en de jongens ook niet echt vrolijk van. Dan maar weer terug naar de camping. Toen we terug waren in ons chalet was Boris een beetje uit zijn doen. Hij was bloedheet, oververhit, misschien had hij heel hoge koorts, maar ik wilde eigenlijk zijn temperatuur niet eens weten. Hij was gewoon doodvermoeid en ik voelde me onwijs schuldig. Een baby op dat hete strand... die zijn middagslaapje oversloeg omdat we op het strand waren, was dat nou wel zo'n goed idee? Misschien had Boris wel een zonnesteek? En dan was dat mooi mijn schuld, leuk hoor vakantie!

De volgende dag was Boortje weer de oude en was er niets aan de hand. En was ik ook weer in vrolijke vakantiestemming! Toch maak ik mij als mama altijd zorgen. En juist in situaties als op vakantie gaan, nog wel meer. Wat voor narigheid kan ons allemaal overkomen? Ik denk meteen het ergste. En voelde me in Frankrijk met een peuter van 3 en een baby van 11 maanden toch wel wat onrustiger. Ik was blij dat wij de keuze hadden gemaakt om hier ruim een week te blijven en dan te vertrekken naar Hengstdijk in Zeeland. Het was heerlijk om de rust te ervaren van even geen Nederlanders om je heen. Alleen maar Fransen en wat Ieren, telefoon uit, geen social media. Echt rust. 

Simon riep in het zwembad uit; "Heee papa, ik hoorde er daar een paar en die praatte echt als mensen!" Hij bedoelde het Nederlandse gezin dat er ook was. 

Maar ik verlangde wel weer naar een oer-Hollands animatieprogramma en een praatje maken met Nederlanders en voor Simon ook wat meer echte vriendjes maken. En gewoon normaal brood en water uit de kraan, vond ik ook fantastisch. 

Dus die vrijdag vertrokken we om 06.00u, nou ja, 06.20 (wij lopen nou eenmaal altijd achter op planning) richting Zeeland. 20 minuutjes later dan gepland, hartstikke netjes voor ons doen! Uit mijn berekening zouden wij om uiterlijk 16.00u (inclusief pauze's en wat file) op de camping in Zeeland arriveren. Nou niet dus.... 

Om 11.00u in Parijs kregen we autopech. Uit de motor kwam rook. Eerst nog een stukje doorgereden. De motor was aan het oververhitten. Ik heb geen verstand van auto's. Maar ik snapte wel dat dit niet okee was. We moesten per direct stoppen. Op de middenbaan in de file in Parijs, op de vluchtstrook, maar er was geen vangrail om achter te gaan staan. Eddo ging aan de slag met bellen. Bellen, bellen, bellen. Ik denk dat ik hem toen wel 6 x het verhaal hoorde vertellen. Elke keer werd hij doorverbonden, snapte ze hem niet, moest hij een ander nummer bellen enz. Uiteindelijk zouden ze ons binnen een half uur komen redden. Maar wij wisten inmiddels wel dat we flink in de penarie zaten. Na 3 kwartier was er nog niemand. 

Simon en Boris werden onrustiger. Simon mocht even uit de auto, maar moest achter de auto blijven staan. Waar hij dan weer helemaal gefrustreerd van werd. Het was ook nog eens bloedheet en dat kind wilde natuurlijk gewoon spelen en vroeg zich af of we nu al in Zeeland waren. Sinds een kwartiertje begon het verkeer door te rijden en dat was voor ons gevaarlijk, want wij stonden daar stil. Eddo was inmiddels weer aan het bellen waar ze nu bleven... Na nog even wachten besloten we al ons drinkwater in de motor te gooien en naar een garage te rijden die op een paar minuten rijdafstand was. Dit was een te gevaarlijke plek om te staan. Zometeen moest er een vrachtwagen plots uitwijken op de vluchtstrook waar wij stonden? 

Maar doorrijden vond ik ook doodeng. Zoals ik al zei, heb ik geen verstand van auto's en was ik bang dat die motor zou ontploffen en we misschien allemaal zouden ontploffen... Eén geruststelling... dan ontplofte we iig wel met zijn vieren. Maar dat zou niet gebeuren...toch? Ik probeerde die gedachte echt uit mijn hoofd te zetten. En toch kwam het in me op, dat het ook zomaar over zou kunnen zijn. Dat je zomaar een ongeluk kan krijgen met je hele gezin. En dat iedereen dat dus kan overkomen. Dat wat je in de kranten leest en wel eens hoort via via, dat zoiets zomaar op je eigen pad kan komen. Er schoot heel even, een paar seconden door mij heen dat ik wel wat minder bang was voor de dood. Mijn vader was ook dood, misschien zagen we hem dan weer... Een gekke gedachte want ik weet eigenlijk niet of ik in iets als de hemel geloof. Maar goed, ik dwaal af. Ik was dus heeeel blij dat we bij de garage aankwamen. Al baalde ik dat we 16.00u op de camping wel uit ons hoofd konden zetten. 

Het bleek daar dat we wel meer uit ons hoofd konden zetten.... Kennen jullie het stuk van Brigitte Kaandorp over het ANWB-echtpaar? Nou dat zijn Eddo en ik dus niet. Helemaal niet! Wij moeten ook altijd erg lachen om dat stuk. Nou nu even niet. Het ANWB-echtpaar heeft namelijk alles voor elkaar. En wij niet, bleek weer. We dachten dat het wel in orde was met onze ANWB-verzekering. We bleken verzekerd te zijn voor het binnenland en niet voor het buitenland. We moesten dus zelf alles regelen. 

De man bij de garage zei dat de reparatie aan onze motor kon gebeuren, maar pas in september. Eddo heeft racefiets nog gepakt en is nog bij een garage beland wat een auto-spuiterij bleek te zijn. Het schoot allemaal niet op. Maar we moesten naar Zeeland of naar huis. Iig weg van hier. En desnoods moest de auto maar hier blijven staan. Uiteindelijk zijn we hele middag bezig geweest. Uuurren bij een autoverhuurbedrijf rondgehangen, waar we uiteindelijk geen auto konden krijgen want we hadden geen creditcard. Simon werd hyperactief en begon te springen en om zich heen te slaan. En Boris was heel erg snotterig en hing tegen mij aan met zijn duimpje in zijn mond en viel dan een paar seconden in slaap en schrok weer wakker. We waren allemaal gesloopt. 

Om 18.00u konden we onze kamer in van een 5-sterren hotel in Parijs. Na veel moeite doen was het de receptionist gelukt om ons een 4-persoonskamer te geven inclusief bubbelbad! Dat was dan wel weer een meevaller in alle ellende. En 's avonds tijdens het diner om 21.00u een enorme Leffe Blond was ook heerlijk. 

Ach we moesten er maar het beste van maken. Boris was loeiheet en had koorts. Hij sliep op een matras op de grond (de babybedjes waren al vergeven). Een geluk dat hij motorisch nog niet zoveel deed anders had dat niet gekund. Een hete nacht volgde, waarin Simon wel een keer of 2 wakker werd en Boris, omdat hij niet lekker was ook... Wat een ellende. We waren gesloopt, maar blij met een slaapplek. De volgende dag om 10.30u kwamen de ouders van Eddo ons ophalen met een geleend busje om door te gaan naar Zeeland. 

Waar wij in Zeeland vervolgens de helft van onze bagage uitzochten. Eddo bracht de helft van de bagage die zaterdag terug naar Houten en kwam met de kleine sport-Mercedes van mijn moeder, mijn vaders trots naar Zeeland. Om 15.00u waren we in Zeeland. Precies 1 dag later. En Eddo arriveerde die zaterdagavond, toen de jongens net sliepen om 21.00u bij onze stacaravan. Onze vakantie in Zeeland kon beginnen! 

Onze auto kon bij dat hotel blijven staan en haalde Eddo op met een auto-ambulance (ik had nog nooit van het woord gehoord, maar dat is dus zo'n ding waar je een auto op kan zetten die kapot is) als we terug waren van vakantie. 

En volgend jaar? 

Dan blijven we lekker dichtbij huis... We willen nu al zo snel mogelijk reserveren voor Zeeland. Niet alleen om de autopech hoor... Maar als je Simon vraagt wat hij het leukste vond... Vind hij Zeeland en Frankrijk allebei even leuk. 

En mijn moederhart maakt zich toch een stuk minder druk in Zeeland.