3 jaar geleden
Op deze manier raak je nooit zwanger
De huisarts vertelde ons dat mijn man niet verminderd vruchtbaar was. Maar dat bleek een grote fout te zijn.
Een week na onze bruiloft zaten we in de wachtkamer van de gynaecoloog. We waren al eerder bij de huisarts geweest, mijn man zijn sperma was al onderzocht en van de huisarts kregen wij het nieuws dat daar niets mee aan de hand was. Er moest dus iets mis zijn met mijn lichaam óf hadden we gewoon nog steeds pech gehad ?
Wat was ik zenuwachtig voor de afspraak. Ik was nog nooit bij een gynaecoloog was geweest en wist dat ik een inwendige echo zou krijgen. Ik moest me letterlijk bloot geven voor een wildvreemde. Tot mijn grote schrik zat er naast de gynaecoloog ( een vrouwelijke gynaecoloog, wat ik erg fijn vond ) een co-assistent. Een jonge man van ongeveer begin twintig schat ik zo. En op de vraag of hij mee mocht kijken heb ik toen nee gezegd. Ik was daar echt nog niet aan toe. De echo viel mij erg mee en er werden geen gekke dingen gevonden. Wel werd er voorgesteld om een cyclus analyse te gaan doen om te kijken hoe mijn eisprong zich ontwikkelde. De weken erna was ik regelmatig in het ziekenhuis te vinden voor de cyclus analyse. Hieruit bleek dat mijn cyclus niet goed verliep. Na nog wat bloedonderzoeken werd er clomid aan mij voorgeschreven. Dit zou een eisprong bevorderen. We hoopten dat hiermee het probleem was opgelost, maar helaas was dat niet het geval. Ook met het gebruik van de clomid moest mijn cyclus in de gaten gehouden worden, dus van de ziekenhuis bezoekjes was ik nog niet af. Mijn man ging hier trouwens niet mee naartoe omdat het met zijn niet te combineren was, en ach... Het stelde ook niet zo veel voor. Tot die bewuste dag dat ik een andere gynaecoloog had dan anders. Hij vond het beeld van de echo er goed uitzien, maar was hij zag vond hij ook wel bij PCPS passen. Maar hier is nooit wat mee gedaan omdat wat hij daarna vertelde van veel groter belang was. Hij was in ons dossier gedoken en had de uitslagen van het sperma onderzoek gezien. Hij vertelde mij dat de clomid zijn werk deed, maar dat ik op deze manier nooit zwanger zou raken. Daar stond ik dan in mijn eentje. Op dat moment heb ik me groot gehouden en de nodige dingen kunnen plannen. Er moest opnieuw sperma worden onderzocht en we moesten weer met onze gynaecoloog om tafel. Ook de volgende uitslag bleek slecht nieuws te zijn. Maar hoe had de huisarts ons dan kunnen vertellen dat er niets aan de hand was ? Later hebben we verhaal gehaald bij de huisarts en kwamen we er achter dat niet alles van ons dossier doorgestuurd. Na nog een gesprek met de gynaecoloog was het wel duidelijk dat zwanger worden alleen nog maar via ICSI Zou kunnen lukken. En daarvoor moesten we naar het UMCG in Groningen.
Na een aantal weken op de wachtlijst te hebben gestaan konden we dan eindelijk op gesprek komen. Daarna kwam alles in een stroomversnelling terecht. Na een intensieve info middag met een lesje " hoe geef ik mezelf een spuit " verlieten we het ziekenhuis met een tas vol medicatie. Het kun nu echt gaan beginnen. Vol goede moed zette ik op gezette tijden mijn hormoon spuiten en had ik regelmatig controle om te zien hoeveel follikels er aan het groeien waren. Wat een teleurstelling was het dan ook dat er maar één folikel groeide. Omdat je maar drie pogingen vergoedt krijgt van de zorgverzekering, en de kans van slagen met één folikel zeer klein is, werd de poging afgebroken. Ik moest dus weer opnieuw beginnen. De dosis werd verhoogd en dit keer zag het er beter uit en de punctie werd gepland. Wat een hel !! De punctie was ontzettend pijnlijk en ik kon daarna bijna niet meer lopen van de pijn. Maar goed, een bevalling is ook niet zonder pijn, dus even doorbijten en hopen dat de poging zou slagen. Er waren wel een paar eicellen bevrucht, een momentje van opluchting. Maar een terugplaatsing kon niet doorgaan omdat ik overstimulatie had ontwikkeld en er vocht in mijn buik zat. Dit kan erg gevaarlijk zijn en moest ik om de dag langskomen voor een echo en bloedonderzoek om te kijken of de overstimulatie afnam. Na een paar dagen zag het er al weer veel beter uit,een maar goed ook anders had ik opgenomen moeten worden. Het embryo was intussen ingevroren en werd op een later tijdstip teruggeplaatst. Na twee slopende weken van wachten, was de test negatief en was poging één voorbij.
Poging twee verliep bijna hetzelfde als de eerst keer. Alleen dit keer minder vocht in mijn buik en wel een terugplaatsing. De punctie was trouwens erger dan de eerste keer en ik wilde dit nooit meer. Ook nu waren de weken na de terugplaatsing zenuwslopend. Voelde ik me misselijk? Voelde mijn buik anders? Waren mijn borsten gevoeliger ? Allemaal kleine dingen die door je hoofd gaan in die dagen. En toen was het tijd om te testen...... JAAA ik was zwanger. Maar na 6 weken begon ik bloed te verliezen en was op de echo een heel klein vruchtje te zien. Te klein en zonder hartslag. Intussen was ik op een forum mee gaan schrijven met lotgenoten en daar kwam ik voor het eerst in contact met wensmoeders die naar Duitsland waren gegaan voor de behandelingen. Ik las veel informatie en kwam er zo achter dat er in Düsseldorf een kliniek zit die Nederlandseartsen hebben en waar de punctie onder narcose gedaan wordt Natuurlijk nog wat meer inwinnen van informatie en het uitpluizen van zorgverzekeringen was het voor ons duidelijk. We zouden overstappen naar de kliniek in Düsseldorf.
Düsseldorf, een eind rijden maar dat kon ons niet zo veel schelen. Alles om zwanger te raken. Er waren al twee pogingen verspeeld en met een aanpassen in de zorgverzekering kon ik een vierde poging ook nog vergoedt krijgen. Nog twee pogingen te gaan dus. Het intake gesprek was erg fijn. Zo kwamen we er achter dat de manier van werken in het UMCG niet bij mijn lichaam past. Het was een standaard protocol en niet een op maat programma voor mij. Dit keer niet eerst aan de pil zoals bij poging één en twee wel moest. Maar nu werd er in mijn eigen cyclus gewerkt. Ik hoefde veel minder hormonen te spuiten en in voelde mij veel beter. De punctie, waar ik erg tegenop zag, werd onder narcose uitgevoerd en voor het eerst kon ik na de punctie zelf naar de auto lopen. Ook de dagen na de punctie had ik veel minder pijn. Wat ze in Düsseldorf ook deden, en in Groningen ( nog ) niet, was het terugplaatsen van het embryo vijf dagen. In Groningen was dit al na drie dagen. Na vijf dagen heb je een beter beeld van welke embryo's goed door delen. Dus vijf dagen na de punctie werd er één embryo teruggeplaatst. Er lagen twee klaar maar omdat ik gevoelig ben voor overstimulatie en dit door een zwangerschap in stand wordt gehouden is er gekozen om één te doen in plaats van twee. De andere is ingevroren. Ook nu weer het lange wachten..... De dagen kropen voorbij. Maar ook nu weer blijdschap. De rest was positief en ik was weer zwanger! We waren erg blij, maar tegelijkertijd was ik ook erg bang. Bang dat het weer mis zou gaan. Elke dag was weer één, elke dag een beetje groter en sterker. Met ongeveer zes weken zwangerschap wat het tijd voor een echo in de kliniek in Düsseldorf. Ik was zo bang om slecht nieuws te horen, maar gelukkig was het vruchtje groot genoeg en was er een hartje te zien. Wat een opluchting......
Elke dag kreeg ik wat meer vertrouwen dat het goed zou gaan. En terecht, want dat kleine bolletje op het scherm van het echo-apparaat is bijna jarig en mag dan zes kaarsjes uitgeblazen.
Na ruim 2 jaar na de geboorte van onze prachtige dochter Jackie begon het weer te kriebelen. En hebben we weer contact opgenomen met de kliniek in Düsseldorf. Een aantal weken maanden begonnen we weer vol vertrouwen met nog weer een ICSI behandeling. En ook dit keer hebben we ontzettend geluk gehad , want ook dit keer was ik in één keer zwanger en ging alles goed. Vijf dagen voor Jackie haar derde verjaardag beviel ik van nog een prachtige dochter genaamd Lily.
Had ik dit kunnen dromen na de vernietigende woorden van de gynaecoloog? NEE zeker niet. Maar met de steun van mij man, een dikke dosis geluk en een geweldig team van artsen was het dan toch mogelijk. En daar ben ik ontzettend dankbaar voor.