Oooepsmomentjes tijdens het hardlopen

Hoe ironisch, ik geef zwangerfitles en ik hamer er bij mijn cursisten telkens op dat bekkenbodemoefeningen zo ontzettend belangrijk zijn... En ikzelf? Ik verlies urine tijdens het hardlopen.

Na mijn eerste bevalling dacht ik dat ik er, ondanks de zware persfas, zonder kleerscheuren van af was gekomen. Tot dat tijdstip was alles op lichamelijk gebied ook altijd vanzelf gegaan, zonder enige moeite. Dus die bekkenbodem, die zou ook wel vanzelf weer sterker worden. Dacht ik..... Totdat ik na een week of tien weer voor de eerste keer ging volleyballen. Oooeps. Nattigheid.

Ik ben gelijk op internet gaan rondzoeken naar bekkenbodem versterkende oefeningen. Ik ben dan wel zelf fysiotherapeute van beroep, maar ik was niet gespecialiseerd in de bekkenbodem. Je krijgt dat deel van het lichaam niet echt gedetailleerd geleerd tijdens de basisopleiding. Vandaar dat ik ondanks mijn beroepskennis toch echt zelf aan de bak moest. Gelukkig met succes.

Tot ik zwanger werd van mijn tweede. Ik was ziek, zwak, misselijk, de eerste 25 weken van de zwangerschap. Ik moest regelmatig braken. En dat braken, dat geeft zó’n enorme buikdruk…. Daar was mijn bekkenbodemspier ook écht niet tegen bestand, helaas. Zat ik daar telkens met een extra emmer op de wc…. :-(

Inmiddels had ik een opleiding tot Zwangerfit-docente gedaan. En wat extra mudules over de bekkenbodem. Want door mijn eigen ervaring, werd mijn behoefte om kennis hierover te vergaren, vergroot. Ik combineerde dus wat ik leuk en interessant vond met mezelf; ik had er persoonlijk ook nog wat aan! En de bekkenbodemoefeningen wierpen hun vruchten af: ik bleef droog. Tijdens mijn normaal dagelijkse bezigheden.

Tot ik drie weken geleden begon met hardlopen. Jeetje, toen ging die kraan daar beneden weer open zeg! En het was helaas meer dan een paar drupjes…. En ik had er géén controle over! Zooooo frustrerend! Ik besloot voortaan met inlegkruisjes en maandverband te gaan rennen. Niet echt ideaal, maarja. Niet de hele buitenwereld hoeft te zien hoe ik in mijn broek plas als ik ren.

En toen kwam er een mooi testproduct voorbij op The Insiders, een online mond-tot-mond-reclame netwerk, waarbij je regelmatig spullen en etenswaren mag uitproberen, mits je er reclame over maakt. Dat testproduct was Tena Lights. Een inlegkruisje voor ‘oooeps-momentjes’. Je weet wel, van die reclame van die sjieke dame die met een Frans accent spreekt. C’est la vie.

Tot dat moment had ik echt een hekel aan Tena lady. Ja sorry hoor, maar ik vind het vreselijk dat ze in hun reclames altijd doen alsof ongewild urineverlies onvermijdelijk is en als je het eenmaal hebt, dat je je er dan maar bij moet neerleggen omdat het normaal is. NEE! Het is níet normaal als je als jonge vrouw al urine verliest! Het is niet op te lossen door een simpel verbandje in je broek. Nee, je moet TRAINEN!! Ga naar een bekkenbodemtherapeut i.p.v. naar de winkel!! Aaaarrrrrghhh!!! Moedig die passiviteit niet aan, Tena!!!

Maar…. Ondanks dat ik er zelf mega hard voor train, om die bekkenbodemspieren een beetje in conditie te houden, merk ik dat ik het in sommige situaties toch verlies…. Tijdens lachen, niezen, springen, daar heb ik gelukkig geen problemen mee. Maar als ik langer dan vijf minuten hardloop, dan begint het…. En ik dacht: okay dan, laat mij die Tena Light inlegkruisjes maar proberen. Als het toch gratis is…. Eens kijken of ze echt zo veel anders zijn dan de inlegkruisjes en kleine maandverbandjes die ik nu (tegen mijn zin in) gebruik.

Vanmorgen ben ik voor het eerst gaan rennen met zo’n Tena Light in mijn broek. Ik schrok in het begin wel, toen ik zag hoe klein en dun dat ding is. Zou het mijn trainingsbroek daadwerkelijk droog houden?? Nou, ik moet zeggen…. Ik heb het inderdaad droog gehouden én ik heb een persoonlijk record gebroken!! Een geslaagde eerste ervaring dus!

Maar ik beperk mijn natte broeken niet alleen door een inlegkruisje. Ik neem ondertussen ook andere maatregelen, die goed werken. Ik wil deze wel met jullie delen, want het zijn goede tips.

• Ik ben tóch naar een collega bekkenbodemtherapeut gegaan. Zij heeft me zeker wel wat nieuwe inzichten gegeven die ik nog niet wist over bekkenbodemtraining. Ik kan nu veel gerichter mijn bekkenbodem trainen, i.p.v. dat ik ‘maar wat doe’.
• Ik hardloop alleen nog maar in de ochtend (dan is mijn bekkenbodem nog in volle kracht, nog niet moe gemaakt gedurende de dag, omdat het toch een spier is die vele taken heeft, zoals houding en ademhaling enzo).
• Ik breng een tampon in voordat ik ga rennen. Mijn blaas is wat verzakt. En door een tampon lift je de blaas weer ietsjes op. De tampon dient als een soort van ondersteuning.
• Ik ga vlak voordat ik de deur uit ga nog even naar het toilet en plas mezelf goed leeg.
• Ik span mijn buikspieren niet meer zo hard aan tijdens het rennen. Ik houd ze nu bewust slap. Want aangespannen buikspieren trekken aan de bekkenbodem en die bekkenbodem wordt daar moe van. Dus zwak.
• Rond je menstruatie is de bekkenbodemspier sowieso wat benadeeld zwak door hormonen, dus dan moet je rekening houden met nog iets meer moeite om droog te blijven… Is wel fijn om te weten dat het niet iedere dag feest kan zijn en dat het niet altijd aan mij ligt als het een mindere dag is.

Ik ontdekte dat Tena, ondanks dat ze graag hun incontinentiemateriaal willen blijven verkopen, vrouwen aanmoedigt om hun bekkenbodemspieren te (blijven) trainen. Om zo de incontinentie weg te nemen, of minder erg te maken. Op hun website staan voorbeelden van oefeningen. Dus mijn negatieve beeld van Tena is heel erg verbeterd. Ze willen wel hun product verkopen, maar het allerliefste gunnen en stimuleren ze toch nog dat vrouwen het spul helemaal niet nodig hebben. Dat is toch mooi?