Onzekere mama

Ik was altijd een heel onzeker kind, ben nu ook soms nog een heel onzekere vrouw (/ moeder/ echtgenote/ vriendin). Zoals jullie misschien wel weten, hebben onzekere, zachtaardige kinderen meer kans om gepest te worden. Ik zeg niet dat het dan je eigen schuld is, want niemand kiest er zelf voor onzeker te zijn en als je onzeker bent, kun je niet ineens beslissen om dat opzij te zetten.

Maar goed, ik was dus dat onzekere, zachtaardige, ietwat vreemde kind, dat vaak erg overgevoelig reageerde (en daardoor een nog beter pispaaltje werd) en veelvuldig gepest werd door klasgenoten en buurtkinderen. Ik was al blij als ik 1 vriendin had en was dan ook volledig verloren op de dagen dat zo'n vriendinnetje niet op school was vanwege ziekte o.i.d.

Nu, als volwassene, weet ik dat kinderen die pesten dat vaak doen om hun eigen onmacht en onzekerheden te maskeren, maar als kind zie je dat niet. Als kind kan zo'n pestkop steeds intimiderender worden tot je een punt bereikt waarop je liever je huis niet meer verlaat, omdat je anders de kans loopt zo iemand tegen het lijf te lopen. Of erger nog, je loopt dan de kans dat iemand, van wie je het niet verwacht, je gaat pesten. Vooral de laatste jaren van de basisschool en alle 4 de jaren van de Mavo waren soms vreselijk.

Het ergste was nog wel dat er zelfs volwassenen waren die er aan meededen. Ik denk aan de gymleraar die me wist te vertellen (ik was niet superdik, maar ook zeker niet dun): "Dat meisje daar is nog veel dikker dan jij en die kan wel in de touwen klimmen. Jij bent gewoon te lui om je best te doen." Of die leraar die het grappig vond om mij van het plein af te plukken om me over zijn schouder te gooien, zijn eigen klas in te dragen (ik was pas 5 en zijn klas was groep 6 of 7) en ten overstaan van zijn klas mij te vertellen waarom ik niet met mijn jas open over het plein mocht rennen (ik had blijkbaar bijna iemand met mijn jas geraakt). Of wat te denken van mijn eigen opa, die me vertelde dat ik niet meer bij hem op schoot mocht met mijn zware lijf, omdat ik dan zijn benen zou breken.

Okee, toegegeven, deze volwassenen deden dat vast niet om dezelfde reden als waarom kinderen pesten. (kinderen pesten namelijk om een "leuke" reactie uit te lokken, zoals huilen of schreeuwen o.i.d.), deze volwassenen deden dit vast niet om die reden. Ja, ik was een overgevoelig kind en ja, een ander kind had hier misschien een stuk minder moeite mee gehad, dus misschien viel het eigenlijk wel mee wat deze mensen deden, maar oh wat hebben ze me bezeerd, gekrenkt en beschadigd.