Onzeker als moeder

Anders dan verwacht.

Ik denk dat iedere ouder de toekomst van zijn of haar kind vast al heeft uitgestippeld. Ze groeien keurig volgens het lijntje en doen alles volgens het boekje, ze gaan naar de peuterspeelzaal, vervolgens naar de basisschool en ga zo maar verder. Maar wat als het anders is als verwacht?

Bij onze eerste was ik nog zo aan het vergelijken. Dat jongetje uit de straat loopt al en dat meisje van de zwangerschapsgym dat kletst al volop. En onze Siem? Die was overal wat later mee. Ik kon daar zo mee zitten. Ik werd erg onzeker als moeder zijnde. Heb ik hem te weinig uitdaging gegeven? Heb ik te weinig voorgelezen als ouder? Maar wacht eens even, waar ben ik eigenlijk mee bezig? Waarom moet altijd alles volgens het boekje gaan en waarom denkt iedereen altijd aan het ‘gemiddelde’ . Ieder kind heeft zijn eigen ontwikkeling en ieder kind is anders.

Ik hoef mij niet te verantwoorden waarom mijn kind niet praat of loopt of nog niet zindelijk is.

‘Vroeger’ kon ik mij echt schuldig voelen als moeder zijnde. Dat hij later is met dingen kwam door mij. Ik ben er te laks mee omgegaan. Maar zo is het niet. Gelukkig niet. Ik hoef mij niet schuldig te voelen.

Gisteren had ik een gesprek met iemand en dat ging over alles op zijn tijd ‘moeten’ doen. Onder andere het zindelijk worden. Je MOET zindelijk zijn voordat ze naar de basisschool gaan. Ik snap heus wel dat ze een keer zindelijk moeten worden maar als een kind daar nog niet aan toe is wat dan?

Ieder kind is anders en ieder kind is uniek toch?

Zijn jullie weleens onzeker, over jezelf of als moeder?

Liefs