Onze dochter is een lichte slaper.

Toen ik zwanger was van onze dochter was ik erg duidelijk in mijn keuze om onze dochter de eerste 3 tot 6 maanden bij ons op de slaapkamer te laten slapen. Maar daarna zou ze lekker in haar eigen kamertje gaan slapen. Toen ze geboren werd kon ik mijn ogen niet van haar afhouden en ik vond het fijn dat ze zo dichtbij was. De geluidjes die ze maakte vond ik juist heerlijk om te horen en als ze onrustig was kon ik haar handje vast houden en sliep ze zo weer verder. De eerste tijd sliep ze super goed en werd soms nog wakker voor een flesje. Nadat ze 6 maanden geweest was lag ze uiteraard nog steeds bij ons op de kamer want tja het was toch wel erg fijn en gezellig. Na een tijdje begon ze steeds slechter te slapen en werd ze steeds vaker wakker s’nachts. Zelfs na de voedingen wilde ze niet meer in haar eigen bed verder slapen. Van elk geluidje werd ze wakker en zelfs als ik op mijn tenen s’nachts naar de wc liep was ze ineens klaarwakker. Aangezien mijn vriend en ik er niet op zaten te wachten dat onze dochter straks jarenlang bij ons in bed zou liggen, probeerden we het vol te houden en haar elke keer te troosten. Mijn vriend moet elke ochtend heel vroeg zijn bed uit voor zijn werk en ik begin gelukkig altijd iets later, dus de nachten deed ik vaak in mijn eentje. Na een heleboel slapeloze nachten, frustraties en hormonale huilbuien en een overstuur oververmoeid kind heb ik haar tegen al mijn principes in naast me in bed gelegd. In haar slaapzak boven op het dekbed en haar zo neergelegd dat ze niet uit bed zou kunnen rollen. En ja je raad het al.... Na wekenlang amper te hebben geslapen sliep ze zo maar ineens weer een nacht door. Ik genoot van het slapen en was eindelijk weer een klein beetje uitgerust. Want weinig slaap maakt je echt een monster. Of niet mede mama en papa’s ? Toch hielden we in ons achterhoofd dat als we dit zouden toelaten ze waarschijnlijk niet meer in haar eigen bed wilde slapen. Op internet lees je als nieuwe papa en mama overal heel veel nadelen en meningen over. Oh je moet het zo doen, of oh je moet slaaptraining gaan gebruiken. Of vergeet vooral niet dat je je kind zo verwend en nooit leert op eigen benen te staan. Uh sorry ? Toen ik al dit soort dingen las dacht ik er zal wel een reden zijn dat ze graag bij ons is. En als ze zij die geborgenheid nodig heeft dan krijgt ze dat. Nu is onze dochter bijna 1,5 jaar en staat haar bedje nog steeds naast ons bed. We hebben het wel geprobeerd om haar op haar eigen kamer te laten slapen maar dan word ze vaak midden in de nacht in paniek wakker. En daar word niemand blij van. Soms gaat het wekenlang goed en slaapt ze gewoon de hele nacht lekker in haar eigen bedje. Maar als er tandjes doorkomen of ze is gewoon niet lekker dan neem ik haar zonder me schuldig te voelen lekker naast mij in bed. Wel merk ik vaak als ik met mede mama’s praat dat ze er toch wel wat van vinden. Ik schaamde me dan vaak als ze naar het slaapritme van onze dochter vroegen. Want hun kinderen sliepen toen ze 2 weken oud waren al op hun eigen kamer. En dat vind ik hartstikke fijn voor hun gezin en voor ons werkt dit blijkbaar het beste. Want ja blije, uitgeruste baby zorgt voor een altijd moe maar blije mama. Gelukkig maken die meningen me nu niet meer onzeker en doen wij gewoon wat ons het beste lijkt. En als ze s’nachts toch wat beter door gaat slapen of het zelf kan aangeven dan mag ze lekker op haar eigen kamertje.

En stiekem zou ik het dan toch gezellig vinden als ze s’nachts af en toe nog even tussen papa en mama inkruipt ❤️.

Dus lieve Mama’s en Papa’s soms is het het heel fijn om tips en adviezen te krijgen maar soms is het ook beter om deze voor jezelf te houden.

Tot de volgende keer.

Veel liefs van mij !